Λέγαμε χθες: «Ενα σοβαρό ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι αν μπορεί μια... λεγεώνα ξένων να συγκροτήσει αξιόμαχη ομάδα, ικανή για τίτλους. Ο ΠΑΟΚ μοιάζει όντως φέτος με τον Πύργο της Βαβέλ και το πρόβλημα δεν είναι απλά ότι δεν υπάρχουν Ελληνες παίκτες στους «βασικούς». Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει συναίσθημα ΠΑΟΚ και συναίσθηση του τι εστί ΠΑΟΚ.
Νομίζω ότι πρόκειται για πολύ σημαντικό θέμα. Αν το δούμε ρατσιστικά και υποστηρίξουμε με κλειστά μάτια τα «ελληνάκια» δεν θα βρούμε την ουσία. Διότι πέρασαν πολλά «ελληνάκια» από τον ΠΑΟΚ, τα οποία, δυστυχώς, δεν πρόσφεραν και δεν είχαν καμία εξέλιξη, ούτε και στις άλλες ομάδες που πήγαν, όταν αποχώρησαν από τον ΠΑΟΚ. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει ένα αξιόλογο ρόστερ, στο οποίο να υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι αξιόλογοι Ελληνες παίκτες.
Το γεγονός ότι ο οργανισμός ΠΑΟΚ «παρήγαγε» τα τελευταία 15-20 χρόνια ελάχιστους παίκτες που έκαναν σταδιοδρομία στην πρώτη ομάδα, αποτελεί τεράστιο πρόβλημα. Σαλπιγγίδης, Αθανασιάδης, Κάτσε, Κουλούρης, Κίτσιου, Πέλκας, Κωνσταντινίδης, Σταφυλίδης (που πουλήθηκε πολύ γρήγορα) και, αν ξεχνάω αυτή τη στιγμή ορισμένους, ας υποθέσουμε ότι είναι καμιά 15αριά. Λίγοι. Ελάχιστοι. Και μεγάλη ομάδα που δεν «βγάζει» δικούς της παίκτες δεν υπάρχει.
Από την άλλη, γινόταν και γίνεται προσπάθεια απόκτησης Ελλήνων παικτών από άλλες ομάδες, αλλά είτε δεν αξιοποιούνται, είτε δεν επιλέγονται σωστά μετά από σχολαστικό σκάουτινγκ. Το να «στρατολογήσεις» ανερχόμενα ταλέντα δεν είναι δύσκολο, προυποθέτει, όμως, συνεχή έρευνα σε όλη την Ελλάδα. Κι από εκεί και πέρα, τεράστια σημασία έχει πώς θα «δουλευτούν» οι πιτσιρικάδες, πώς θα προωθηθούν στην πρώτη ομάδα και πώς θα αξιοποιηθούν.
Ακόμη και η καλύτερη δουλειά να γίνει στα τμήματα υποδομής, το θέμα είναι πώς θα διαχειριστεί τους νεαρούς ο εκάστοτε προπονητής όταν τους δεχτεί στην πρώτη ομάδα. Ιδού το μεγάλο πρόβλημα. Ο προπονητής... τρέμει την απόλυση. Ο προπονητής νοιάζεται μόνο για το αποτέλεσμα του κάθε αγώνα. Δεν θα καθίσει να ασχοληθεί με τους νεαρούς. Θα ποντάρει στους πιο έμπειρους, θα ποντάρει και στους ακριβοπληρωμένους ξένους και θα ελπίζει ότι με αυτούς θα πάρει καλύτερα αποτελέσματα για να μη θεωρηθεί αποτυχημένος και να μην τον διώξουν.
Εχουμε μπροστά μας τρανταχτά παραδείγματα. Χρησιμοποίησε ο Ιβιτς τον Δεληγιαννίδη (στη φωτογραφία) και είδε ότι το παλικάρι έχει να δώσει. Δεν τόλμησε, όμως, να τον καθιερώσει αντί του Λέοβατς. Φέτος το καλοκαίρι, επειδή δεν υπήρχε εμπιστοσύνη στον Λέοβατς και γινόταν προσπάθεια να πουληθεί, πήρε ο ΠΑΟΚ στο τσάτρα-πάτρα τον Λεβέκ, ο οποίος ήταν η μόνη μεταγραφή που έγινε πριν αρχίσει η προετοιμασία! Ο Στανόγεβιτς είδε κι αυτός ότι ο Δεληγιαννίδης μπορεί , ωστόσο δεν τόλμησε να τον χρησιμοποιήσει στα δύο ματς με την Ολιμπίκ Ντόνετσκ. Εβαλε τον Λέοβατς χωρίς δεύτερη σκέψη. Ηρθε μετά ο Λουτσέσκου. Μία από τα ίδια. Λέοβατς και πάλι Λέοβατς. Και Λεβέκ, στο παιχνίδι με την Κέρκυρα. Ο Δεληγιαννίδης πουθενά. Είναι σα να μην υπάρχει. Και το ερώτημα είναι εύλογο: Εάν έπαιζε αυτός συνεχώς, ΤΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ θα προσέφερε από τον Λέοβατς και τον Λεβέκ;
Ο Λουτσέσκου έκανε και το άλλο το καταπληκτικό. Για να αντιμετωπίσει την... τρομερή επίθεση του Λεβαδειακού, έβαλε δεξί μπακ τον Κρέσπο (απόντος του τιμωρημένου Μάτος) και άφησε τον Κωνσταντινίδη στον πάγκο. Ηταν σα να του έλεγε «εσύ παλικάρι μου δεν πρόκειται να παίξεις ποτέ...». Στο μεταξύ, είχε δοθεί δανεικός ο Κίτσιου, επειδή επέστρεψε ο Κωνσταντινίδης...
Να φέρουμε και άλλα παραδείγματα; Δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Απλώς να καταθέσουμε μία ακόμη ερώτηση για να την απαντήσουν οι υπεύθυνοι του φετινού... σχεδιασμού: ΤΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ θα πρόσφερε ο Χαρίσης από τον Κάνιας, ή τον Τσίμιροτ, ή τον Σάχοφ; Γιατί θα έπρεπε να «ξαποστείλουν» τον Χαρίση και να κρατήσουν και τους τρεις ξένους χαφ, οι οποίοι, με τις αδυναμίες τους, τους υποχρέωσαν να τρέξουν να πάρουν και τον Ελ Καντουρί και τον Μαουρίσιο; Σκέτος παραλογισμός...
Οπως καταλαβαίνετε, μέσα σε ένα αλαλούμ περιβάλλον δεν μπορεί να γίνει σοβαρή δουλειά και αξιοποίηση των ταλέντων, ενώ οι Ελληνες παίκτες αντιμετωπίζονται σαν παρακατιανοί, επειδή, προφανώς, δεν κοστίζουν πολλά. Κι αν ρωτήσει κανείς, γιατί σώνει και καλά πρέπει να υπάρχουν πολλοί καλοί Ελληνες παίκτες σε μια ελληνική ομάδα, νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής. Γιατί ΝΙΩΘΟΥΝ και γιατί δεν ενδιαφέρονται μόνο για το χρήμα. ΠΟΝΑΝΕ και τη φανέλα. Κι αν δεν την πονάνε αυθόρμητα, την πονάνε υποχρεωτικά. Διότι οι Ελληνες ζουν στην Ελλάδα και στην Ελλάδα θα παραμείνουν και μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής καριέρας τους. Οι ξένοι χάνουν και δεν πονάνε. Χάνουν και δεν ντρέπονται. Χάνουν και, απλά, πηγαίνουν παρακάτω. Και κάποια στιγμή μας αποχαιρετούν και πίνουν στην υγεία των κορόιδων. Οι εξαιρέσεις τύπου Πάμπλο Γκαρσία είναι ελάχιστες...
