Του Σταύρου Κόλκα
Καθόμουν και παρατηρούσα λίγο τις ειδήσεις δεξιά και αριστερά και βέβαια τις αντιδράσεις που υπάρχουν από αυτές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πρώτα απ όλα θεωρώ πως αδίκως ασχολούνται οι οπαδοί του ΠΑΟΚ με τον ποδοσφαιριστή Φάνη Τζανδάρη. Ο συγκεκριμένος είναι ο κλασικός τύπος – μηδενική προσωπικότητα, με μάνατζερ που εκμεταλλεύτηκε την συγκυρία της παρουσίας του πέρυσι στον ΠΑΟΚ από το πουθενά, σε συνδυασμό με την κόντρα που έχει ανοίξει ο Ολυμπιακός μαζί του.
Αυτό το παιδάκι που το γνωρίσαμε, το ζήσαμε και τη φωνή του δεν την ακούσαμε ποτέ, στήθηκε χθες από το γραφείο επικοινωνίας του Ολυμπιακού, έτσι ώστε να πει πως στη νέα του ομάδα είναι καλύτερα τα πράγματα από την παλιά.
Αν ο μάνατζέρ του, του μετέφερε πως έπρεπε να πει πως η Έφη Θώδη είναι καλλιτέχνης με μεγαλύτερες προοπτικές από τη Μαντόνα, πάλι θα το έλεγε. Είναι ένα ον άβουλο που δεν έχει και πολλές επιλογές.
Αυτό που κρατάμε βέβαια σε αυτή την περίπτωση αν θέλουμε να λογιζόμαστε ως μεγάλο κλαμπ, είναι την εξαφάνιση του ατζέντη του από τη ζωή του ΠΑΟΚ. Οχι γιατί χάσαμε το κελεπούρι, που είναι ξεκάθαρα χειρότερος από τους χαφ της γενιάς του στην ομάδα μας, αλλά γιατί λειτούργησε εις βάρος του ΠΑΟΚ. Και όχι μόνο δεν πρέπει να κάνει δουλειές με τον ΠΑΟΚ, αλλά ούτε με ομάδες που έχουμε μία ''άλφα'' καλή σχέση.
Την στιγμή που στον Ολυμπιακό έπαιζαν επικοινωνιακά με το παιδάκι από τον Σοχό, έτσι ώστε να πείσουν για το μεγαλείο τους, στην επίσημη ιστοσελίδα της Πρέμιερσιπ στο facebookείχαν βάλει σε βίντεο το χατ τρικ του Μπερμπάτοφ από το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Λίβερπουλ του 2010, το μοναδικό στην ιστορία των δύο ομάδων. Και ο διαχειριστής αναρωτιόταν, αν θα υπάρξει ένας ανάλογος πρωταγωνιστής που να εμπνεύσει στο ντέρμπι που έρχεται αύριο.
Και από τη μία έχεις την εικόνα του άβουλου και από την άλλη το μεγαλείο ενός αθλητή που σεβάστηκε το ψωμί που έφαγε όπου κι αν αγωνίστηκε και σήμερα είναι στο ρόστερ του ΠΑΟΚ. Περιμένοντας να κάνει το ντεμπούτο του με τη νέα του ομάδα.
Κάθομαι και αναρωτιέμαι πόσο εκτεθειμένος ήταν ο ΠΑΟΚ μέχρι και τον περασμένο Ιούνη. Ένας μάνατζερ, κάτι συγγενείς του πρώην παίκτη του, δημιούργησαν ζήτημα ηθικής σε στελέχη της ομάδας, οδήγησαν μάλιστα ένα εξ αυτών στη παραίτηση. Για τον Βρύζα, ήταν θέμα χρόνου να φύγει, όχι όμως επειδή ζήτησε χρήματα από τον Τζανδάρη όπως πολύ όμορφα διέδιδαν συγχωριανοί του παίκτη, αλλά επειδή δεν μπορούσε να πείσει τον Ιβάν να λειτουργήσει ορθολογικά.
Κι όμως, ένας κλεισμένος στον Ολυμπιακό παίκτης έκανε τον ΠΑΟΚ απλόχερα μπάχαλο. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Προφανώς και αυτή ήταν μία διαδικασία που ο ΠΑΟΚ του Ιβάν έπρεπε να περάσει για να κατανοήσει τις βασικές του αδυναμίες. Κοιτώντας πίσω ίσως και να γελάμε με το χάλι που είχαμε, όμως κοιτώντας μπροστά μάλλον θα πρέπει να μπούμε σε μία λογική μη επανάληψης των ίδιων λαθών.
Και βέβαια της εκδίκησης απέναντι σε όσους προκάλεσαν αυτές τις κρίσεις.
