Πριν από δέκα περίπου χρόνια, λέγαμε πόσο τυχεροί είμαστε που απολαμβάνουμε τον Ροναλντίνιο να… σβήνει το σιγάρο στο «Στάμφορντ Μπριτζ» και να αναγκάζει τους οπαδούς της Ρεάλ να τον χειροκροτήσουν μέσα στο σπίτι τους.
Λίγο αργότερα απολαμβάναμε το τίκι – τάκα του Τσάβι και του Ινιέστα, την ομάδα του Γκουαρδιόλα που έκανε «όργια» εντός αγωνιστικού χώρου. Σήμερα απολαμβάνουμε το «MSN», την τριπλέτα Μέσι – Σουάρες – Νεϊμάρ να φορτώνει με γκολ τα αντίπαλα δίχτυα. Η δουλειά τόσων χρόνων στη «Μασία», πιάνει τόπο. Η πίστη σε ένα πλάνο που αποτυπώνει του τι σημαίνει να είσαι οπαδός της Μπαρτσελόνα.
Μετά το βαρύ 4-0 στο Παρίσι, το μόνο που έβγαινε από τα χείλη των ανθρώπων της Μπάρτσα ήταν μια λέξη: πίστη. Πίστη για την ανατροπή, πίστη για το ακατόρθωτο. Γιατί όταν πιστεύεις κάποια στιγμή θα δικαιωθείς. Άλλωστε το παιχνίδι αυτό θα μείνει χαραγμένο στις μνήμες όλων, γιατί οι «μπλαουγκράνα» το πίστεψαν από την αρχή, το πίστεψαν ακόμη και στο 87΄, ο προπονητής τους το πίστευε πριν την έναρξη του αγώνα. Στην Παρί μετά το γκολ του Καβάνι επαναπαύτηκαν, δεν πίστεψαν πως μπορεί να αποκλειστούν και το πλήρωσαν.
Σε τεχνικό επίπεδο βγάζω το καπέλο στον Λουίς Ενρίκε που εδώ και ένα μήνα αλλάζει το σύστημα της ομάδας του, την παρατάσσει με το 3-4-3, αρχής γενομένης από το διπλό στο «Βιθέντε Καλντερόν» και δικαιώνεται. Νίκες όπως αυτή της Τετάρτης δεν μένουν απλά στην ιστορία, αλλά δένουν ακόμη περισσότερο τους παίκτες της ομάδας, αρκεί να ρίξετε μια ματιά στην προπόνηση (περισσότερο αποκατάσταση) που ακολούθησε την επόμενη του αγώνα. Mes que un club…