Μπορεί ο περισσότερος κόσμος του ΠΑΟΚ να πανηγύριζε απόλυτα δίκαια για την κατάκτηση του Κυπέλλου και για τις απτές αποδείξεις που κατέθεσε στο ΟΑΚΑ απέναντι στην ΑΕΚ ότι αυτός είναι ο κυρίαρχος στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το δικό μου μυαλό, όμως, ίσως κάπως διαστροφικά, πήγε πίσω σε εκείνο το δύσκολο βράδυ της 11ης Μαρτίου.
Τοτε που ο ΠΑΟΚ έμπαινε σε μία πολύ σκληρή δοκιμασία και ζούσε τη μέγιστη αδικία, του να μην μπορεί να απολαύσει αυτό που κατακτούσε στο γήπεδο. Τότε, λοιπόν, αυτό που σημείωνα ήταν ότι δεν πρέπει να κυριαρχήσει η απογοήτευση, δεν μπορεί αυτή η ομάδα να γκρεμίσει ό,τι είχε χτίσει μέχρι εκείνο το σημείο.
Ενας μεγάλος ΠΑΟΚ γεννιόταν και δεν υπήρχε οτιδήποτε να το φρενάρει αυτό. Και ευτυχώς, το αντιλήφθηκαν όλοι στον ΠΑΟΚ. Από τον Ιβάν Σαββίδη, που είχε αναγνωρίσει το λάθος του το ίδιο βράδυ, μέχρι τον Λουτσέσκου και τους παίκτες. Μετέτρεψαν την αδικία σε δύναμη, το δάκρυ σε ιδρώτα και έτσι έφτασε το χθεσινό βράδυ που όλοι μέσα στην ομάδα αλλά και ο κόσμος του ΠΑΟΚ βίωσε την μεγάλη χαρά.
Να κατακτήσει ένα πανάξιο Κύπελλο, να πετύχει μία νίκη, πεντακάθαρη, κρυστάλλινη, μάγκικη. Οι μάγκες του Βορρά έδειξαν πώς είναι να κερδίζεις καθαρά και πάνω στο τερέν τον αντίπαλό σου και έκαναν το back to back.
H έκρηξη συναισθημάτων που ακολούθησε ήταν κάτι μοναδικό, κάτι πρωτόγνωρο, η βάση φόρτισης για τις μπαταρίες που πάλι θα γεμίσουν για τη νέα σεζόν, που οι απαιτήσεις γίνονται ακόμη μεγαλύτερες.
Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ που ονειρεύονται οι οπαδοί του, η ομάδα που μπορεί να απαντήσει και για τις αδικίες που υπέστησαν όλες οι προηγούμενες γενιές. Με αρχηγάρα τον Βιεϊρίνια, με σούπερ Πελκίνιο, με Πρίγιοβιτς (δεν πειράζει killer, θα βάλεις τα επόμενα), με Βαρέλα, με Μάτος, με σούπερ Πασχαλάκη με, με με…
Αρκεί να της δίνεται η ευκαιρία να παίζει επί ίσοις όροις τα παιχνίδια. Για αυτό και στο φινάλε ας μην ξεχάσουμε και την παρουσία του Μορμπαλάν.