Δικαίως οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ τα έχουν με τον Κατσικογιάννη για το ότι έδειξε απευθείας κόκκινη κάρτα στον Κουλούρη αφήνοντας την ομάδα με δέκα παίκτες. Αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτή η αποβολή δεν είναι το απόλυτο επιχείρημα για να δικαιολογήσει το νέο στραπάτσο του ΠΑΟΚ μακριά από την Τούμπα.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε δίνω δίκιο στον Λουτσέσκου και για το ότι ο Κατσικογιάννης χαρίστηκε κίτρινες κάρτες στους γηπεδούχους αλλά και θα μπορούσε να δώσει το πέναλτι στη φάση με τον Μάτος. Aλλά υπάρχουν και άλλα πράγματα που έπαιξαν ρόλο στην γκέλα που λογίζεται ως ήττα και αυτό είναι ξεκάθαρο. Ο ΠΑΟΚ καταφέρνει έστω και στο 43’ να προηγηθεί, ένα ολόκληρο γήπεδο βρίζει τον Κούγια εν θερμώ, τα βάζει και με τον προπονητή της Λάρισας για τον τρόπο διαχείρισης της ομάδας και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά ο ΠΑΟΚ τι κάνει; Σπαταλά ένα ολόκληρο δεύτερο ημίχρονο, δεν πλησιάζει την αντίπαλη περιοχή, δεν κάνει ούτε μια φάση, δεν «σκοτώνει» τη Λάρισα και της δίνει δικαίωμα στην ελπίδα.
Ο Κατσικογιάννης κάνει το δώρο και αφήνει τον ΠΑΟΚ με δέκα παίκτες και αμέσως μετά έρχεται το γκολ της ισοφάρισης από μια αστεία στην κυριολεξία φάση που όσες φορές και αν την δεις στο ριπλέι, θα αναρωτηθείς πώς είναι δυνατόν ο ΠΑΟΚ να τρώει αυτό το γκολ. Όταν δεν «τελειώνεις» ένα ματς και έναν αντίπαλο με τόσα προβλήματα, έρχεται η στιγμή που θα παίξεις με τη φωτιά και μπορεί να καείς. Ο ΠΑΟΚ έχει αφήσει έξι βαθμούς σε τρεις έδρες όπου αν θέλεις να λες ότι πας για Πρωτάθλημα πρέπει να κερδίσεις. Δεν το έκανε, δεν του φταίει χθες μόνο ο Κατσικογιάννης αλλά και η δική του αγωνιστική νοοτροπία. Φυσικά είχε να αντιμετωπίσει και το αντιαθλητικό παιχνίδι της Λάρισας, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που δεν περίμενε ή έπρεπε να τον πιάσει απροετοίμαστο. Ο ΠΑΟΚ αδικήθηκε αλλά και αδίκησε τον εαυτό του και πλέον έχει μπροστά του δυο εβδομάδες για να υποδεχθεί τη Λαμία πριν πάει στο Γ. Καραϊσκάκης.