Δεν πιστεύω να «φάγατε» το… παραμύθι που σας σερβίρισε η μικρή δημοσιογραφική αυλή (και όχι μόνο αυτή) του… πρώην προέδρου της ΠΑΕ του ΠΑΟΚ και κακή τη μοίρα σημερινού (ακόμη) τεχνικού διευθυντή. Ότι δηλαδή ο Ιβάν Σαββίδης δυσαρεστημένος από το γεγονός της απώλειας ενός ταλαντούχου παίκτη, τον οποίο ο ίδιος θα μπορούσε να τον αποκτήσει σε χρόνο ρεκόρ και με συνοπτικές διαδικασίες με δεδομένες τις άριστες σχέσεις που διατηρεί με την ομάδα του, προχώρησε σε μια πρόσληψη «στελέχους» και μάλιστα ως «βοηθού» εκείνου που θεωρείται και είναι βασικός ένοχος της οδυνηρής αυτής και ασυγχώρητης απώλειας.
Τώρα το πώς, όντας οργισμένος από τη στιγμή που διαπίστωσε πως το σημερινό σκάουτινγκ όχι απλά είχε εντοπίσει αλλά και είχε υποδείξει τον Μαυροπάνο σαν κορυφαία επιλογή της λίστας προς απόκτηση και ο καθ’ ύλην αρμόδιος του μεταγραφικού σχεδιασμού (βλέπε Μίχελ) ούτε ασχολήθηκε μαζί του, το «δείχνει» ενισχύοντάς τον και δίνοντάς του στη δούλεψή του και βοηθό (!!!) μόνο κάποιοι τελείως άσχετοι θα μπορούσαν να το δικαιολογήσουν. Επειδή όμως αυτή η πονεμένη ιστορία με την παραμονή στην ενεργό δράση ενός αποδεδειγμένα ανεπαρκούς αποτυχημένου στελέχους, όπως φαίνεται θα έχει και συνέχεια, χωρίς βέβαια να έχει και κάποια λογική εξήγηση, εμάς δε θα μας εμποδίσει από την πλευρά μας, πάντοτε καλοπροαίρετα βέβαια, σε αυτή την περίπτωση πιθανότατα και ρεαλιστικά, την πρόσληψη του Γεωργιάδη να τη θεωρήσουμε σαν μια «αντίδραση» του μεγαλομέτοχου η οποία μεταφράζεται επί το λαϊκότερον σαν ένα μεγαλοπρεπές «καπέλωμα» ή μία έμμεση «επιτροπεία».
Κι αυτή η άποψή μας τεκμηριώνεται πάνω στην αποδεδειγμένη πλέον και ολοφάνερη και διαχρονική αδυναμία που έχει επιδείξει ο Σλοβάκος τεχνικός διευθυντής σε ό,τι σημαντικό από άποψη μεταγραφικής ενίσχυσης της ομάδας έχει αναλάβει έως τώρα. Ας μην περνάει απαρατήρητο ότι και στις τρεις περιπτώσεις των αντίστοιχων μεταγραφικών περιόδων που είχε την αποκλειστική οργάνωση και ευθύνη, και ο πλέον αδαής ακόμη διαπίστωσε την παντελή έλλειψη προγραμματισμού και ενός σοβαρού σχεδιασμού που θα έπρεπε να αποτελεί το θεμέλιο ενός σοβαρού κλαμπ, όπως θέλει να θεωρείται και ο ΠΑΟΚ.
Σε όλες τις μέχρι στιγμής κινήσεις του η προχειρότητα, η επιπολαιότητα οι ασύμβατες εκτιμήσεις και η έλλειψη στοιχειωδών ποδοσφαιρικών αντανακλαστικών έκαναν συχνά την εμφάνισή τους συνοδευόμενα από συγκεκριμένες δυσάρεστες εκπλήξεις. Βέβαια όλα αυτά τα μεγάλα και σοβαρά λάθη τα κάλυπτε με τη γενναιοδωρία του ο μεγαλομέτοχος. Ένα παράδειγμα από την τρέχουσα μεταγραφική περίοδο; Η ομάδα αποδεδειγμένα και εξ ανάγκης στοχεύει, όπως τουλάχιστον δηλώνεται, σε τρεις συγκεκριμένες ενισχύσεις που αφορούσαν τις θέσεις του κεντρικού οπισθοφύλακα, του αριστερού μπακ και του επιθετικού. Οι δύο πρώτες από αυτές στόχοι ανοιχτοί και προσβάσιμοι λόγω της επικείμενης διάλυσης του Παναθηναϊκού ήταν ο Μολέδο και ο Χουλτ. Ποδοσφαιρικά ενδεδειγμένες εθεωρούντο οι κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο, οι διαρροές που αφορούσαν το δίδυμο σε όλη τη διάρκεια και μέχρι σήμερα, διακινούνταν επισήμως και ανεπισήμως διχαζόμενες και τριχοτομημένες.
Η μία εκδοχή; Όχι παίκτες από τον Παναθηναϊκό, γιατί δεν είναι ηθικό και πρέπον. Η δεύτερη; Γιατί όχι από τη στιγμή που έχουμε επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Και η τρίτη; Όχι λεφτά στον Αλαφούζο για να μην σωθεί. Σύγχυση και μπέρδεμα χωρίς προηγούμενο από τη στιγμή που δεν είχε περάσει προς τα έξω επισήμως μια απλή και ξεκαθαρισμένη γραμμή. Και τελικά πού φτάσαμε με αυτό το μπέρδεμα; Σε ένα σόου και σε μια ιλαροτραγωδία με τον ΠΑΟΚ γονυπετή να εκλιπαρεί ένα τρίμηνο δανεισμό από έναν αξιόλογο σίγουρα παίκτη, αλλά κατ΄ ουσίαν και από τον Παναθηναϊκό ο οποίος και ο ίδιος είναι σε απελπιστική κατάσταση, στην ίδια στάση (γονυκλινής) περίμενε το ρευστό για να αποφύγει την οριστική κατάρρευση από τον άσπονδο μέχρι πρότινος εχθρό του.
Κι εδώ γεννάται το εξής ερώτημα: Ο καθ’ ύλην υπεύθυνος του μεταγραφικού σχεδιασμού που βρίσκεται εγκατεστημένος στην Αθήνα επί τόσες ημέρες και προσπαθεί να ξεμπερδέψει το κουβάρι αναζητώντας άκρη, πότε είχε την πρώτη επαφή του με τον παίκτη; Γιατί αν είχε φροντίσει να την κάνει έγκαιρα και όχι να τρέξει την ύστατη στιγμή για να καλύψει το χαμένο μεταγραφικό έδαφος συνολικά που υπάρχει, θα είχε αποφύγει όλη αυτή τη Βαβυλωνία. Κι αυτό από τη στιγμή που με τον παίκτη θα είχε συμφωνήσει έγκαιρα τα πάντα και φυσιολογικά θα είχε αποφευχθεί το προσύμφωνο με την Ιντερνασιονάλ. Και ο Μολέδο μετά τον εύκολο δανεισμό του όπως φαίνεται από τον Παναθηναϊκό και την απελευθέρωσή του θα μπορούσε να συνεχίσει την καριέρα του στην Τούμπα. Απλά πράγματα. Αντ’ αυτού, είχαμε τη γνωστή διαδικασία την ύστατη στιγμή και με τη γνωστή βοήθεια της οικονομικής υπέρβασης, να κλείσουμε μια τρίμηνη ενίσχυση που τουλάχιστον ας ελπίσουμε να αποδειχθεί σημαντική.
Και στην τρέχουσα λοιπόν μεταγραφική περίοδο οι ίδιες παθογένειες και οι ίδιες προσευχές. Έστω και μέσα από αυτά τα λάθη να βγει κάτι ωφέλιμο για το σύλλογο. Όπως και η ελπίδα ο μεγαλομέτοχος να αρχίσει να προσεγγίζει στη σωστή τους βάση όλες τις καταστάσεις που διαμορφώνονται μέσα στην ομάδα. Ίσως η πρόσληψη που εμείς συνεκτιμούμε σαν ένα «καπέλωμα» και σαν μια «επιτροπεία» να είναι το πρώτο βήμα.
