Επεισόδιο μεταξύ Τζαβέλλα και Μανιάτη. Ολα τα είχε η Μαριορή μετά την τριάρα από την Κολομβία, ο φερετζές της εσωτερικής αναταραχής της έλειπε. Τη στιγμή που λέμε ότι πρέπει να διατηρηθεί το καλό κλίμα στην Εθνική και να προετοιμαστούν οι διεθνείς όσο μπορούν καλύτερα ψυχολογικά, δύο από αυτούς «στήνουν» σκυλοκαβγά και οι υπόλοιποι τρέχουν να τους χωρίσουν πριν πέσουν και μπουνιές.
Tου Στέλιου Γρηγοριάδη
Δεν είναι ευχάριστοι οιωνοί αυτοί ενόψει του αγώνα με την Ιαπωνία. Το περιστατικό, όσο κι αν προσπάθησε να το υποβαθμίσει η ΕΠΟ, δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά και ότι ο Φερνάντο Σάντος δεν είναι ο καπετάνιος που κρατά πολύ γερά το τιμόνι του πλοίου με τα στιβαρά χέρια του, πράγμα που, έτσι κι αλλιώς, ξέρουμε όλοι μας.
Το μεγάλο όπλο της Εθνικής, μας λένε πάντα οι διεθνείς, είναι ότι αποτελεί μια αγαπημένη οικογένεια. Αν στην οικογένεια αυτή ήρθε ο διχασμός, η εικόνα της ομάδας θα είναι ακόμη χειρότερη στο δεύτερο παιχνίδι. Κι αν συμβεί αυτό θα είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί ο στόχος της πρόκρισης στην επόμενη φάση.
Προβλέπω πως σε περίπτωση αποτυχίας θα μας πουν εκ των υστέρων ότι ρόλο έπαιξε το συγκεκριμένο επεισόδιο, ίσως και κάποια άλλα που δεν τα έχουμε μάθει. Θα αποτελεί κι αυτό μια δικαιολογία. Αλλά το ζήτημα δεν είναι πώς θα απολογηθούν Σάντος και παίκτες αν υποστούν δεύτερη ήττα. Το ζητούμενο είναι να αποκαταστήσουν το ευχάριστο κλίμα στην ομάδα και να γίνουν όλοι μια σφιχτή γροθιά για να νικήσουν τους Ιάπωνες.
Επιτέλους, θέαμα
Εγραψα τη στήλη πριν αρχίσει το ματς της Ισπανίας με τη Χιλή, από το οποίο περίμενα να δω καλό θέαμα από δύο πολύ αξιόλογες ομάδες. Μόλις, όμως, έχει τελειώσει το Ολλανδία – Αυστραλία 3-2, σίγουρα το καλύτερο παιχνίδι από όσα είδαμε έως σήμερα. Καλύτερο για τους θεατές. Με ωραία γκολ, με εναλλαγές στο σκορ, με πολλές ωραίες ομαδικές και ατομικές προσπάθειες, με πολλές φάσεις.
Τέτοιους αγώνες περιμένει ο κόσμος για να χαρεί το Μουντιάλ. Αλλά τέτοιοι αγώνες γίνονται μόνο όταν συμβάλλουν και οι δύο αντίπαλοι. Η Ολλανδία έδειξε πάλι το πρόσωπο της “εκρηκτικής” ομάδας που παίζει ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, εξίσου, όμως, ανήκουν τα εύσημα στη “μικρή” ποδοσφαιρικά Αυστραλία, η οποία έπαιξε ανοιχτά, θαρραλέα και θαυμάστηκε όχι μόνο για το αγωνιστικό πνεύμα των παικτών της, αλλά και τις καθαρά ποδοσφαιρικές αρετές τους.