Σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις η εγχώρια ποδοσφαιρική κοινωνία δε θα πρέπει να περιμένει πράματα και θάματα στις μεταγραφές από τους ιδιοκτήτες των ισχυρών ΠΑΕ της Super League. Και τούτο δεν έχει να κάνει κατ’ ανάγκη με τις προθέσεις για το ύψος του μπάτζετ που έχουν αποφασίσει να ξοδέψουν οι Μαρινάκης, Μελισσανίδης, Σαββίδης και Αλαφούζος. Το ζήτημα έχει να κάνει με το εργασιακό περιβάλλον το οποίο έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Και το περιβάλλον το συνθέτουν πολλά άλλα πράγματα εκτός από το ύψος των αμοιβών.
Oλυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός δεν έχουν στα χέρια τους διαπραγματευτικά χαρτιά για να τα χρησιμοποιήσουν στις συζητήσεις με υποψήφιους μεταγραφικούς στόχους. Η ποιότητα του Πρωταθλήματος είναι υποβαθμισμένη, η βία σε έξαρση και οι αγωνιστικοί χώροι των περισσοτέρων γηπέδων θυμίζουν χωράφι. Οπότε ένας ξένος ποδοσφαιριστής ο οποίος βρίσκεται στα μέσα της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ακόμη κι αν δεν είναι απ’ αυτούς που λέμε από το πάνω ράφι, δύσκολα θα δει με καλό μάτι μία πρόταση από ελληνική ομάδα. Ακόμη κι αν οι ομάδες ανεβάσουν θεαματικά την οικονομική τους πρόταση το πιθανότερο είναι να εισπράξουν ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι» και οι παίκτες να προτιμήσουν καλύτερους επαγγελματικούς προορισμούς. Δηλαδή ομάδες της κεντρικής Ευρώπης οι οποίες αγωνίζονται σε περισσότερο ανταγωνιστικά Πρωταθλήματα, με την ελπίδα ότι θα αποτελέσουν το εφαλτήριο για το επόμενο επαγγελματικό τους βήμα.
Η Ελλάδα για όποιον ποδοσφαιριστή αντιμετωπίζει σοβαρά την επόμενη του ημέρα, από τη στιγμή που δύσκολα θα έχει φέτος ομάδα η οποία θα καταφέρει να μπει στους ομίλους του Champions League, δεν κάνει κλικ ακόμη και σε ποδοσφαιριστές που είχαν γεμάτες χρονιές σε μικρομεσαίες ομάδες της κεντρικής Ευρώπης. Γι’ αυτό θα πρέπει όλοι να το πάρουμε απόφαση ή ότι θα αποκτηθούν ποδοσφαιριστές των οποίων το βιογραφικό στην ανάγνωση του θα δημιουργεί απογοήτευση ή κάποιοι οι οποίοι είναι για… απόσυρση. Α, υπάρχουν και τα… «λαχεία», αλλά με κάτι τέτοια σοβαρές ομάδες δε γίνονται.
FOCUS
Είχα την ευκαιρία να ζήσω πολύ έντονα την προσπάθεια επιβίωσης του Μακεδονικού, πριν από 35 χρόνια, στην Α’ Εθνική. Συγκρίνοντας εκείνη την ομάδα με τις μικρομεσαίες που αγωνίζονται στη Super League χαρακτηρίζω ως μέγιστη ποδοσφαιρική αδικία τον υποβιβασμό του στην Β’ Εθνική.
