Πριν από σχεδόν τρία χρόνια επέστρεψε στο «σπίτι» του, προκειμένου να σώσει την καριέρα του, που είχε πάρει την κατιούσα.
Ο Φερνάντο Τόρες μπορεί να μην είναι ο ίδιος παίκτης, όπως στην πρώτη του θητεία στους «ροχιμπλάνκος», όμως αποτελεί μία σπουδαία λύση για τον Ντιέγκο Σιμεόνε. Η ενδεκάδα της Ατλέτικο δεν ξεκινάει πλέον με τον ‘‘El Niño’’, όμως ο ίδιος δίνει λύσεις στην ομάδα του, ακόμη και όταν έρχεται από τον πάγκο. Mπορεί στα περισσότερα χρόνια της καριέρας του να ξεκινούσε βασικός, όμως ουκ ολίγες φορές είχε μπει ως αλλαγή και λύτρωνε τις ομάδες του με κάποιο γκολ.
Είναι ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες της ομάδας, ο Φερνάντο κατατάσσεται στην έκτη θέση των σκόρερ με 123 γκολ. Δοκιμάζεται από την Ατλέτικο Μαδρίτης, οι «ροχιμπλάνκος» εντυπωσιάζονται με τις επιδόσεις του, υπογράφει το πρώτο του συμβόλαιο σε ηλικία 15 ετών και ο μικρός Φερνάντο είναι μέλος της αγαπημένης του ομάδας. Της ομάδας, στην οποία πήγε μικρό παιδί το 1994 και έφυγε σούπερ σταρ το 2007.
«Κανείς δεν είναι κατώτερος από κανέναν, αν του δώσετε ό,τι έχετε», είπε το περασμένο καλοκαίρι, όταν δήλωσε την επιθυμία του να αποσυρθεί απ την ομάδα όπου αισθάνεται «πραγματικά ευτυχισμένος».
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και ο προπονητής του Ντιέγκο Σιμεόνε, όπως φαίνεται χάνει υπομονή του. Με μια κοφτή, απότομη, μονολεκτική απάντηση, πριν από περίπου ένα μήνα, έβαλε το τέλος στην παρουσία του Ισπανού επιθετικού στην ομάδα της καρδιάς του. Το ταξίδι του Τόρρες έμοιαζε με Οδύσσεια, μακριά από την αγαπημένη του Ατλέτικο.
Τρία χρόνια μετά την άνοδο της Ατλέτικο απ την Σεγούντα στην Πριμέρα ο ‘‘El Niño’’ αποχαιρετά την Μαρίτη με απολογισμό 82 γκολ σε 214 αγώνες πρωταθλήματος (75 γκολ σε 5 σεζόν στην Πριμέρα και 7 γκολ σε 2 σεζόν στην Σεγούντα Ντιβισιόν). Μάλιστα, από το 2002 και μετά ήταν ο πρώτος σκόρερ της Ατλέτικο για πέντε συνεχόμενες σεζόν.
Οι προσδοκίες στο Λίβερπουλ είναι υψηλές αλλά η πρώτη του σεζόν εκεί είναι το κάτι άλλο. Κάνει το καλύτερο ντεμπούτο ξένου ποδοσφαιριστή στην Αγγλία από την εποχή του Τιερί Ανρί .Το 2009 τερματίζει πίσω από Κριστιάνο Ρονάλντο και Μέσι στην ψηφοφορία της ΦΙΦΑ για τον κορυφαίο της χρονιάς.
Και μετά το χάος...
Στις 18 Απριλίου 2010, ανακοινώνεται πως θα χάσει το υπόλοιπο της σεζόν καθώς θα υποβληθεί σε επέμβαση στο γόνατο. Παίρνει το τρένο από το Λονδίνο, κάνει ένα μακρύ ταξίδι 17 ωρών μέχρι τη Βαρκελώνη και μπαίνει αμέσως στο χειρουργείο.
Προλαβαίνει να είναι παρών στην κατάκτηση του Μουντιάλ από την Ισπανία το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς (παίζει σε 7 αγώνες, χωρίς να σκοράρει), αλλά είναι εμφανές πως δεν είναι πια ο ίδιος.
Ο Τόρες σαν να μην πιστεύει πως μπορεί να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε. Ο ρυθμός με τον οποίο σκοράρει αρχίζει να πέφτει.
Το ημερολόγιο γράφει 31 Ιανουαρίου του 2011 λίγο πριν από τη λήξη της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου, έρχεται η απίστευτη πρόταση της Τσέλσι -των 58 εκ. ευρώ για έναν ποδοσφαιριστή, ο οποίος ήταν προφανές πως δε ήταν και στα καλύτερά του.
Και η πίεση τον κατέστρεψε όπως τα ΜΜΕ. Οι οπαδοί άρχισαν να στρέφονται εναντίον του. Αρχίζουν να κυκλοφορούν και ανέκδοτα για τις ευκαιρίες που χάνει. «Αν τα γκολ ήταν σαν τον ωκεανό, ο Τόρες θα τον είχε ξεράνει»!
Κι αυτό, διότι χρειάστηκε 903 λεπτά για να βρει το δρόμο προς τα δίχτυα και στο τέλος με το ζόρι πετυχαίνει έντεκα γκολ σε 49 παιχνίδια. Ήταν ο ίδιος που στην πρώτη σεζόν του στο «Άνφιλντ» είχε βρει δίχτυα 24 φορές σε 33 παιχνίδια και σκόραρε και το νικητήριο γκολ για την Ισπανία στον τελικό του EURO το 2008. Η αγωνιστική του πτώση συνεχίζεται και τις επόμενες σεζόν. Αναλαμπές αυτής της πορείας αποτελούν, αναμφισβήτητα, η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ το 2012 (ερχόμενος από τον πάγκο σκόραρε το κρίσιμο γκολ στον ημιτελικό με τη Μπαρτσελόνα) και του Γιουρόπα Λιγκ το 2013 (πέτυχε το πρώτο γκολ των Λονδρέζων κόντρα στη Μπενφίκα).
Το σπίτι του και ο σοκαριστικός τραυματισμός του...
Με την επιστροφή του Μουρίνιο αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση για την πόρτα της εξόδου. Καλοκαίρι 2014, ο Ζοζέ ξεκαθαρίζει πως δεν τον υπολογίζει και ο Τόρες φεύγει για να παραχωρηθεί με διετή (!) δανεισμό στη Μίλαν, που αναζητά τον αντικαταστάτη του Μπαλοτέλι. Ήταν σχεδόν αδύνατο να μείνει δύο χρόνια, όπως προέβλεπε ο δανεισμός του, στη Μίλαν. Ο ιταλικός σύλλογος αναζητούσε ομάδα για να τον... ξεφορτωθεί. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε δεν το πολυσκέφτηκε. Τον ήθελε στην Ατλέτικο. Για τον Ισπανό ήταν ίσως και η λύτρωση του.
Γύρισε στην ομάδα από την οποία άρχισε την ποδοσφαιρική του καριέρα. Αν και ήταν 31 χρονών είχε ακόμα όρεξη για να παίξει ποδόσφαιρο. Επτά γκολ σε μισή σεζόν και τις δύο επόμενες σε 45 παιχνίδια 12 και 11 τέρματα αντίστοιχα.
Πριν περίπου ένα μηνα και στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης με τη Λα Κορούνια στο Ριαθόρ, ο Ισπανός μεταφέρεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο έχοντας χάσει τις αισθήσεις του.
Ο Φερνάντο Τόρες διεκδίκησε την μπάλα στο 84ο λεπτό με το σκορ στο Λα Κορούνια-Ατλέτικο στο 1-1 και έπεσε με φόρα στο χορτάρι χωρίς να προλάβει να βάλει τα χέρια του, με αποτέλεσμα το κεφάλι του να χτυπήσει με δύναμη στο έδαφος.
Οι πρώτες αντιδράσεις των συμπαικτών και των αντιπάλων του που έπιαναν το κεφάλι τους, έδωσαν ένα τόνο δράματος, με τον Τόρες να έχει χάσει τις αισθήσεις του.
Οι γιατροί της αναμέτρησης και της Ατλέτικο Μαδρίτης μπήκαν άμεσα στο γήπεδο και έδωσαν τις πρώτες βοήθειες στον Τόρες.
Μετά από 4 περίπου λεπτά τον μετέφεραν με το φορείο εκτός αγωνιστικού χώρου, ώστε να μεταφερθεί άμεσα στο νοσοκομείο, με όλο το γήπεδο να χειροκροτά και να εύχεται το καλύτερο.
Μια κίνηση του βοηθού του Σιμεόνε, Χερμάν Μπούργος με τον αντίχειρα προς τα πάνω, έδωσε το σήμα, ότι ο παίκτης διέφυγε τα χειρότερα. Όπως έγινε γνωστό λίγο μετά, ανέκτησε τις αισθήσεις του προτού καν φτάσει στο νοσοκομείο και μάλιστα μίλησε με τους ανθρώπους που τον συνόδευαν.
Συγκλονιστικά ήταν τα λόγια του Ντιέγκο Σιμεόνε μετά το τέλος του ματς: "Άκουσα στον πάγκο τον ήχο από το κτύπημα στον λαιμό του Τόρες!"
Σε μια ομάδα όμως που πρωταγωνιστούν ο Γκριεζμάν, ο Ντιέγκο Κόστα και ο Κορέα, ο 34χρονος πλέον Φερνάντο γίνεται ο 4ος επιθετικός. Ο Ντιέγκο τον είχε χαρακτηρίσει είδωλο για την ομάδα της Μαδρίτης αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό καθώς το καλοκαίρι γράφει τους τίτλους τέλους. Ο Τόρες μπορεί να πάει στην Κίνα ή στις ΗΠΑ η Ατλέτικο όμως θα είναι πάντα στην καρδιά του.
Το μοναδικό ρεκόρ του
Euro 2008: Ισπανία - Γερμανία 1-0:Αγωνίστηκε 78 λεπτά, σημείωσε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης που έστεψε την Ισπανία πρωταθλήτρια Ευρώπης
Παγκόσμιο Κύπελλο 2010: Ισπανία - Ολλανδία 0-0, παρ. 1-0: Μπήκε αλλαγή στο 106', δέκα λεπτά πριν το νικητήριο τέρμα του Αντρές Ινιέστα
Τσάμπιονς Λιγκ 2012: Τσέλσι - Μπάγερν Μονάχου 1-1, πεν. 4-3: Πέρασε στον αγωνιστικό χώρο στο 84', αμέσως μετά το 1-0 του Τόμας Μίλερ και λίγο πριν το 1-1 του Ντιντιέ Ντρογκμπά
Euro 2012: Ισπανία - Ιταλία 4-0: Μπήκε στο 75', «έγραψε» το 3-0 στο 84ο λεπτό, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με τρία γκολ
Europa League 2013: Τσέλσι - Μπενφίκα 2-1: Αγωνίστηκε σε ολόκληρο το 90λεπτο, άνοιξε το σκορ στο 60' με ένα γκολ που ήταν καθαρά ‘’σεντερφορίσιο’’
Τσάμπιονς Λιγκ 2016: Ρεάλ Μαδρίτης - Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1, πεν. 5-3: Έπαιξε και στα 120 λεπτά του αγώνα και είναι ο μοναδικός «μεγάλος» χαμένος τελικός του
Εννέα φράσεις που συνοψίζουν την καριέρα του εμβληματικού «9»:
Για το παρατσούκλι του: Όταν ξεκίνησα να παίζω με τους μεγάλους, με φώναζαν «Ελ Νίνιο», επειδή δεν γνώριζαν πώς με λένε και μου έμεινε έτσι αυτό το προσωνύμιο.
Για τα συναισθήματά του για την Ατλέτικο: Για την Ατλέτικο, νιώθω ένα μείγμα ατέλειωτης ευγνωμοσύνης και πάθους, σε ακριβώς ίδιες δόσεις.
Για το πώς κράτησε τα πόδια του στο έδαφος: Η ματαιοδοξία και ο εγωισμός με εγκατέλειψαν πριν από πολλά, πολλά χρόνια, αν τα είχα ποτέ.
Για το όνειρό του: Τώρα απομένει μόνο ένα πράγμα, το οποίο είναι να κατακτήσω έναν τίτλο με την Ατλέτικο, επειδή έχω ήδη γευτεί όλα τα άλλα στην καριέρα μου.
Για την αγάπη των οπαδών: Καταλαβαίνω ότι χρωστάω πολλά περισσότερα σε αυτούς τους ανθρώπους από ότι αυτοί σε εμένα.
Για την χειρότερη στιγμή της καριέρας του: Η πιο επώδυνη στιγμή της καριέρας μου ήταν ο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με την Ρεάλ στο Μιλάνο, ειδικά επειδή είδα ανθρώπους με ανάμικτα συναισθήματα υπερηφάνειας και στεναχώριας.
Για την αιώνια αντίπαλο της Ατλέτικο: Αν θα υπέγραφα στην Ρεάλ Μαδρίτης; Ποτέ!
Για την «οικογένειά» του: Αυτή είναι η Ατλέτικο, όπως είχε υποθέσει ο παππούς μου.
Για την υπεράσπιση της κληρονομιάς του συλλόγου: To έμβλημα της Ατλέτικο δεν είναι για να πατάς πάνω του.