Λες καμιά φορά: «Βρε δεν βαριέσαι εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα. Δεν βλέπεις τον ενθουσιασμό που συνεπήρε τον κόσμο; Υπάρχουν και άλλοι. Βέβαια όχι πολλοί, αλλά υπάρχουν. Οπότε άφησε τους να «κοστολογήσουν» τα δεδομένα κι αν θέλουν γράφουν και τα συμπεράσματά τους».
Eλα όμως που κάποιος χρειάζεται να παίρνει το ρίσκο και να λέει τα πράγματα, κάποτε-κάποτε, με το όνομά τους, από τη στιγμή που αυτά τα συμπεράσματα είναι εντελώς της στιγμής και ορισμένα μάλιστα με χροιά καθαρά υποκειμενική. Λοιπόν έχουμε και λέμε: Ο Ηρακλής έχασε προχθές από το Ρέθυμνο και όπως παραδέχθηκε ο Καστρίτης δίκαια.
Με το που τέλειωσε το παιχνίδι νάσου και οι πρώτες αντιδράσεις, που αλλού; Στο ρημάδι το διαδίκτυο. «Όχι ομάδα έδρας ο Ηρακλής» ή «Τόσο μπορούμε, τόσο κάνουμε» και το αποκορύφωμα των πεφωτισμένων συμπερασμάτων; «Εντάξει δεν τρελαινόμαστε κιόλας που χάσαμε από το Ρέθυμνο, έχουμε μέτρια ομάδα, θα το παλέψουμε για να σωθούμε».
Το χούι αυτό, αποκλειστικό προνόμιο της ράτσας των Ηρακλειδέων κάποτε, μετά από τόσες κατραπακιές κανονικά θα έπρεπε να εκλείψει. Αμ δε. Με τη πρώτη λούμπα δηλαδή ά δεν έχει το παιδί (δηλαδή την ομάδα) ακόμη δεν το είδανε Γιάννη το εβγάλανε. Φυσικά υπάρχουν και οι ψύχραιμοι. Και ευτυχώς είναι οι περισσότεροι. Κάπως έτσι συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο (ιδιαίτερα μετά τη φιλική ήττα) αν και εκεί τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Δυσκολοχώνευτο μεν το γεγονός ο Ηρακλής να συμμετέχει στα Πρωταθλήματα της ΕΠΣΜ και μάλιστα καταχωνιασμένος στα «υπόγεια» της, αλλά για να συμβεί η συγκεκριμένη κάθετη υποβάθμιση κάποιος λόγος θα υπήρχε και μάλιστα σοβαρός .
Ο οποίος λόγος ουδεμία σχέση έχει, ούτε με το πως ο Ηρακλής θα έπαιζε με άλλο όνομα στη Γ’ Εθνική και ο κόσμος δεν το ήθελε (προσωπικά πιστεύω το αντίθετο) ή ό,τι έπρεπε ντε και καλά να αγωνίζεται κάπου μέχρις ότου βρεθεί επενδυτής (μάλιστα συντόμως) και μάλιστα με έναν ΑΦΜ καθαρό, αμόλυντο και κλώνος του αυθεντικού συλλόγου Ηρακλής. Συνέτρεξαν και αυτές οι παράμετροι, αλλά επαναλαμβάνω πως η επιλογή αφορούσε θέμα μείζον για την ομαλή συνέχεια του ερασιτέχνη. Με όπλο λοιπόν τη συντελεσθείσα ομοψυχία, ο ένας για τους υπολοίπους και όλοι μαζί, με πάθος και υπομονή, κοντά στο μπάσκετ, το βόλεϊ και κυρίως το ποδόσφαιρο το οποίο σήμερα βρίσκεται πολύ, μα πάρα πολύ στα κάτω του.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (17/10)
