Το γκολ του Κλέιτον στο 84΄απέτρεψε τη διαφαινόμενη ήττα του Ηρακλή από τον Εργοτέλη, ο οποίος προηγήθηκε αναπάντεχα στο 78’ με τον Μαζουλουξή, σε ένα παιχνίδι χαμένο ουσιαστικά από τους παίκτες του εξαιτίας και πάλι της ανημποριάς τους να μετουσιώσουν σε γκολ τις αρκετές τελικές που δημιούργησαν οι ίδιοι στην αντίπαλη εστία.
Ένα πρώτο ημίχρονο με κυανόλευκη χροιά, κατοχή μπάλας δηλαδή και παράλληλη απώλεια σημαντικών ευκαιριών, με ένα δοκάρι από τον Ρόβα (17΄) και ένα ακυρωθέν γκολ ως οφ σάιντ (29΄) από τον ίδιο παίκτη, για το οποίο όμως υπήρξαν έντονες, όσο και δικαιολογημένες διαμαρτυρίες, από πλευράς των φιλοξενουμένων. Και ένα δεύτερο χωρίς την παραγωγικότητα του πρώτου, αλλά οπωσδήποτε με την ίδια πάνω-κάτω εικόνα από πλευράς υπεροχής. Πέρα λοιπόν από τις απολεσθείσες ευκαιρίες των κυανόλευκων και οι οποίες του στέρησαν το δικαίωμα νίκης και ένα κάποιο αβαντάζ ή έστω μια παραπάνω δυνατότητα ανατροπής των αρνητικών εις βάρος τους βαθμολογικών δεδομένων, η ομάδα του Μαρσέλο Τροΐζι παρουσίασε ένα θρασύ, όσο και επιθετικό σύνολο το οποίο επιζήτησε την κατάκτηση των τριών βαθμών με αποφασιστικότητα. Ετσι για τους συγκεκριμένους λόγους δεν τους κατέκτησε και πλέον περιμένει τις εξελίξεις, βαδίζοντας πάντα στο χείλος του γκρεμού. Παραμένει δηλαδή στην ενδέκατη θέση και θα ελπίζει μόνο αν στις τρεις εναπομείνασες αγωνιστικές σημειώσει ισάριθμες νίκες και κάποιος, βέβαια, από Καραϊσκάκη, Δόξα Δράμας χάσει αντίστοιχα πόντους.
Σημειώνεται πως η παραπάνω περίπτωση αφορά το ενδεχόμενο της αναδιάρθρωσης, ειδάλλως με τα σημερινά δεδομένα δεν συντρέχει κίνδυνος υποβιβασμού. Και ενώ φίλοι μου η ομάδα δίνει τη δική της μάχη στους αγωνιστικούς χώρους με βελτιωμένο, θα τολμούσα να πω, αγωνιστικό προφίλ, ο Ηρακλής βρίσκεται ενώπιον ενός πεπρωμένου, το οποίο τείνει να γίνει μια επιβεβλημένη πραγματικότητα από αιτίες καθαρά ανθρώπινες παρά μεταφυσικές. Τι εννοώ; Μα εδώ δεν πρόκειται για το κισμέτ, που λένε, μα για καραμπινάτες παραλείψεις μελών και μη της διοίκησης , που ναι μεν δεν είναι δυνατόν να τα προσάψεις δόλο, ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων, αλλά οι «αστοχίες» τους ξεπερνούν τα εσκαμμένα. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή μήτε με αυτόματο πιλότο, που λένε, δεν διοικείται η ΠΑΕ, καθότι ο αυτόματος πιλότος χρειάζεται Η/Υ και ο Τομ από τη στιγμή που ο Θεοδωρίδης έραψε τις… τσέπες του και κανονικά έπρεπε να έχει φύγει, σήκωσε τα χέρια ψηλά και δια των ενεργειών του εκτίθεται και εκθέτει τον Ηρακλή. Η δική του έκθεση όμως λίγο ενδιαφέρει, πρόβλημά του άλλωστε, από τη στιγμή που δεν ήταν αυτός που ήθελαν συγκεκριμένοι να τον παρουσιάσουν στην αρχή και τώρα τον «φτύνουν», αλλά το μέλλον της ομάδας.
Ο τρόπος λοιπόν που χειρίζεται τις διαπραγματεύσεις με τους «φεσωμένους» από τον Παπαθανσάκη σύμφωνα με όσα διαδραματίστηκαν τις προηγούμενες μέρες, αποκαλύπτει μια υπολανθάνουσα διαπραγματευτική «δημιουργική ασάφεια» τύπου Βαρουφάκη. Όμως στην προκειμένη περίπτωση ο Τομ δια του Χατζηιωάννου σκαλώνει εννοιολογικά... όταν δεν καταλαβαίνουν και οι δυο ότι όσο επενδύουν στην «ασάφεια», τόσο απομακρύνονται από κάποια θέση ισχύος στο επικοινωνιακό, το αγωνιστικό και το δικονομικό γίγνεσθαι. Για να κάνω τα πράγματα απολύτως τετριμμένα, έως χυδαία, θα σας θυμίσω του Γκάρι Λίνεκερ: «Το ποδόσφαιρο είναι απλό άθλημα, 22 παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Και βέβαια στην περίπτωση του Ηρακλή, Γερμανοί δεν είναι άλλοι από όσους, ουσιαστικά θέλουν να ρίξουν τον Ηρακλή με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Απλά πράγματα…
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (14/4)