Είναι ένα από τα ελάχιστα επαγγέλματα στον κόσμο, που ένας πρωταγωνιστής, μπορεί να κάνει τόσο απλά και εύκολα, μέσα από την δουλειά του, ευτυχισμένους και χαρούμενους τόσους ανθρώπους.
Ένας ποδοσφαιριστής σκοράρει και μπορεί να απογειώσει ακόμη και ένα ολόκληρο έθνος. Ένας ποδοσφαιριστής βγάζει μία φωτογραφία με ένα παιδί, με έναν ηλικιωμένο, με έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες με έναν… οποιονδήποτε και σε δύο δευτερόλεπτα που αυτό διαρκεί, μπορεί να του δώσει τόση χαρά, όσο δεν φαντάζεται. Ένας ποδοσφαιριστής μπορεί να δωρίσει την φανέλα του ή ακόμη και την… παρουσία του μόνο σε έναν άνθρωπο και να τον κάνει να λάμψει.
Τόσο ευλογημένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Στις περισσότερες τουλάχιστον χώρες του κόσμου. Στην Ελλάδα μερικές φορές πρέπει να δούνε και την… άλλη πλευρά του νομίσματος, αλλά ας πούμε ότι και αυτά μέσα στο επάγγελμα είναι. Διαφορετική κουβέντα. Κρατάμε μόνο την καλή πλευρά.
Προχθές στο «Μπερναμπέου» βρέθηκε ο Ζαίντ. Τι εστί Ζαίντ; Είναι ο πιτσιρικάς που έκλαιγε ασταμάτητα, λίγο μετά το… τάκλιν της οπερατέρ από την Ουγγαρία, που προτίμησε για ένα πλάνο να δώσει λίγο πόνο παραπάνω σε μίλα οικογένεια προσφύγων που άφηνε την ζωή της στην Συρία για ένα αβέβαιο αύριο. Ο Ζαίντ γούσταρε την μπάλα, όπως κάθε παιδί στην ηλικία του, ειδικά δε αναθρεμμένο σε μία οικογένεια ποδοσφαιρική, που ζει και αναπνέει γι΄ αυτό το άθλημα που οι γιαγιάδες μας απορούσαν πως γίνεται να συναρπάζει, όταν 22 άτομα απλώς… κυνηγούν μία μπάλα
Ο Ζαίντ και η οικογένεια του ήταν από τους τυχερούς. Η ιστορία τους συγκλόνισε. Τα δάκρυα του ευαισθητοποίησαν ακόμη και τον ποδοσφαιρικό κόσμο και η Χετάφε έδωσε την δυνατότητα εργασίας στον πατέρα του. Ο μικρός όμως… Χετάφε δεν ήταν. Θα την αγαπάει και θα την εκτιμάει προφανώς πάντα, όμως η Ρεάλ Μαδρίτης είναι η μεγάλη ομάδα της πόλης. Ο Κριστιάνο είναι το ίνδαλμα.
Η Ρεάλ το γνώριζε. Τον προσκάλεσε. Ο ίδιος ο Φλορεντίνο Πέρεθ, κατέβηκε στην αίθουσα τροπαίων για να τον ξεναγήσει! Τον μικρό Ζαίντ και την οικογένεια του. Για λόγους μάρκετινγκ;
Για να το πουλήσουν καλά; Δεν με νοιάζει. Με αφήνει παγερά αδιάφορο. Για ότι και αν το έκαναν. Το έκαναν. Και μόνο που αυτό το παιδί που μας ράγιζε τις καρδιές με τα δάκρυα του, στεκόταν πριν το ματς με την Γρανάδα, δίπλα στον Ρονάλντο και χοροπηδούσε με την παιδική του ψυχούλα στο χόρτο του «Μπερναμπέου» ζώντας το όνειρο του αρκούσε. Αυτό το χαμόγελο ευτυχίας. Αυτό το χαμόγελο… που περικλείει όλο το ποδόσφαιρο μέσα του. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Το χαμόγελο του Ζαίντ ήρθε να μας το θυμίσει…
