Το Πρωτάθλημα μπήκε στην κανονικότητα του κι απ’ ότι φαίνεται δεν θα πλήξουμε καθόλου. Περίπου όπως τα περιμέναμε πριν ακόμη αρχίσει να κυλάει η μπάλα στο χορτάρι για τη φετινή αγωνιστική περίοδο. Χρονιά η οποία θεωρητικά θα είναι εντελώς διαφορετική απ’ όλες τις προηγούμενες. Νέα διοίκηση στην ΕΠΟ, ΚΕΔ υπό την εποπτεία της FIFA/UEFA και υποσχέσεις απ’ όλα τα επίσημα χείλη για ισονομία στις αποφάσεις.
Τι περιμέναμε; Ότι το μπλοκ Oλυμπιακού-Παναθηναϊκού θα χαλούσε τον κόσμο κάθε φορά που θα είχε πάτημα για τη διαιτησία. Αυτό είχε αποτυπωθεί στον σκληρό δίσκο του μυαλού τους από τη στιγμή που πλησίαζε ακόμη η αλλαγή στη διοίκηση της ΕΠΟ. Ανεξαρτήτως πού στο νέο μοντέλο του ελληνικού ποδοσφαίρου η ΕΠΟ δεν έχει καμία επιρροή στη διαιτησία η οποία είναι στον απόλυτο έλεγχο της FIFA/UEFA. Ετούτο προφανώς για όλους εκείνους που επί πολλά χρόνια είχαν δομήσει ένα σύστημα εξουσίας στο ποδόσφαιρο έχει λίγη αξία. Αλλωστε στον επικοινωνιακό πόλεμο δεν μετρούν τα επιχειρήματα. Ακόμη κι όταν απουσιάζουν εύκολα μπορούν να κατασκευαστούν. Για να λέμε την αλήθεια την ίδια τακτική ακολουθούσαν στο παρελθόν και οι υπόλοιπες ομάδες του big 4 όταν αδικούνταν. Όταν έπαιρναν το κάτι τις τους από τη διαιτησία σιωπούσαν κι όταν αδικούνταν χαλούσαν τον κόσμο. Μόνο που η εξίσωση αδικία-εύνοια έβγαζε συνήθως αρνητικό πρόσημο. Η γκρίνια των ποδοσφαιροπαραγόντων για τη διαιτησία στην Ελλάδα έχει την ίδια σχέση με αυτή που έχει το δέρμα με το κρέας.
Το έχω επισημάνει πολλές φορές στο παρελθόν ότι η ποδοσφαιρική κοινωνία, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας είναι αηδιασμένο από τους κάθε είδους νταβατζήδες του ποδοσφαίρου, θέλει ένα υγιές περιβάλλον. Η ίδια κοινωνία όμως είναι δηλητηριασμένη απ’ όλα όσα έχει βιώσει τόσα χρόνια από τις κάθε λογής εγκληματικές οργανώσεις. Αυτές οι οποίες έκλεψαν από τον πραγματικό φίλαθλο τις… Κυριακές του. Λογικά λοιπόν αντιμετωπίζει καχύποπτα όλα τα σφυρίγματα, ακόμη κι αυτά τα οποία μπορεί να ανήκουν στο επίπεδο του ανθρώπινου λάθους. Πονηρές φάσεις πάντα γίνονται σ’ έναν αγώνα οπότε θεωρητικά δύσκολα σε real χρόνο μπορεί να υπάρξει η τέλεια διαιτησία. Για να μπουν οι Ελληνες φίλαθλοι σε μία τέτοια λογική θα πρέπει να γίνουν πολλά. Το κυριότερο να βάλουν τα… πιστόλια στις θήκες οι παράγοντες και να απενεργοποιήσουν τους επικοινωνιακούς τους στρατούς.
Χρόνια τώρα η επιθυμία του μέσου φιλάθλου ήταν να έχει το Πρωτάθλημα της Super League αμφίρροπη εξέλιξη. Μια χαρά λοιπόν ξεκίνησε το φετινό (το κείμενο γράφεται πριν αρχίσει ο αγώνας Κασσιόπης-ΠΑΟ) με τους Big 4 να δείχνουν αδυναμίες. Ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ έχασαν βαθμούς , αντίστοιχα μέσα-έξω από τον Λεβαδειακό, η ΑΕΚ σκόνταψε στα Γιάννινα και ο Ολυμπιακός έχασε δύο βαθμούς, προχθές στην Ξάνθη. Όχι βεβαίως γιατί ο κ. Τσίπρας «ψήφισε» ΠΑΟΚ για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Απλώς δεν έκαναν οι παίκτες του ό,τι έπρεπε μέσα στο γήπεδο. Όταν όμως έχεις μάθει οι διαιτητές, στις δύσκολες βραδιές, να σου «ξεκλειδώνουν» την πόρτα που οδηγεί στους τρεις βαθμούς λογικό είναι να σε κακοφαίνεται οποιαδήποτε άλλη εκδοχή. Οπότε επιχειρείς να δημιουργήσεις κλίμα ώστε στη συνέχεια οι διαιτητές να σε αντιμετωπίσουν καλύτερα.
Ο Καλογερόπουλος έκανε δύο μεγάλα λάθη στην Ξάνθη τα οποία ορθώς έγραψε ο παρατηρητής στην έκθεση του. Δεν σφύριξε πέναλτι σε χέρι του Λισγάρα και δεν απέβαλε τον Γικιγιόμ Ζιλέ που μάρκαρε αντιαθλητικά τον Καμαρά. Πάνω σ’ αυτά τα δύο σφυρίγματα μπορούν να αναπτυχθούν δεκάδες ιστορίες συνομωσίας, χωρίς κανείς να μπορεί να αποδείξει εάν τα λάθη ήταν εσκεμμένα ή ανθρώπινα. Και δεν θα είναι τα μοναδικά. Ισως υπάρξουν και προβακατόρικα σφυρίγματα στο μέλλον, ώστε πάνω τους να στηθεί το επικοινωνιακό οικοδόμημα της δήθεν αδικίας Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Ετσι είναι όταν αισθάνεσαι την αναπνοή του αντιπάλου στην πλάτη σου και δεν ελέγχεις το σύστημα του ποδοσφαίρου. Το πρώτο συναίσθημα που νιώθεις είναι ανασφάλεια την οποία ο καθένας την εκφράζει με τον δικό του τρόπο.
