Aισθάνονται λίγο άβολα, έως προσβεβλημένοι οι Ελληνες διαιτητές από το γεγονός ότι την ΚΕΔ τη διοικεί ένας αλλοδαπός και στους αγώνες ντέρμπι προσκαλούνται ξένοι διαιτητές.
Λογικό είναι καθώς ξέρουν και οι ίδιοι ότι οι συνάδελφοι τους από το εξωτερικό δεν είναι ικανότεροι. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι τα «σφυρίγματα» τους αντιμετωπίζονται με λιγότερη καχυποψία από τις ομάδες και τον κόσμο. Συγχρόνως βοηθάει το γεγονός ότι δεν παρασύρονται από την εγχώρια καθημερινότητα και την ψυχολογική πίεση που ασκείται στους Ελληνες διαιτητές από τα ΜΜΕ.
Ο ξένος διαιτητής μπαίνει στο γήπεδο με πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με τον Ελληνα συνάδελφο του. Κυρίως δεν κουβαλάει διαιτητικές αμαρτίες από το παρελθόν. Οπότε ό,τι κι αν σφυρίξει κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για προηγούμενα λάθη του, κάνοντας συνειρμούς.
Αντίστοιχα ο Ελληνας διαιτητής αποτελεί κομμάτι του εγχώριου ποδοσφαίρου, έχει διαιτητικό παρελθόν το οποίο αξιοποιείται όπως συμφέρει στην κάθε ομάδα ώστε να του ασκηθεί ψυχολογική πίεση.
Συγχρόνως ξέρει ότι λίγοι θα τον κρίνουν δίκαια καθώς η ομάδα που θα χάσει θα ψάξει ελαφρυντικά και ο συνήθεις τρόπος είναι να φορτώσει στον διαιτητή μεγάλο μέρος των ευθυνών. Κι αν δεν υπάρχουν τις κατασκευάζουν. Δόξα τω Θεώ επικοινωνιακούς στρατούς διαθέτουν όλες οι μεγάλες ΠΑΕ.
Για το διαμορφωθέν σκηνικό έχουν ευθύνη οι διαιτητές; Σαφώς και έχουν. Παραδοσιακά κάποιοι συνάδελφοι τους ήταν κομμάτι του παζλ της διαφθοράς κι αυτό έχει αποδειχθεί με πολλούς τρόπους. Για λόγους που μόνο οι διαιτητές που έγιναν κομμάτι της διαφθοράς γνωρίζουν, έγιναν κομμάτι ενός ποδοσφαιρικού συστήματος που τα ήθελε όλα δικά του και για τις ομάδες «δορυφόρους».
Και το «έγκλημα» ήτα διαρκές. Αν ήταν στιγμιαίο και φαλτσοσφύριζαν σε δύο τρεις αγώνες κάθε χρονιά, ίσως λίγοι να έδιναν σημασία. Από τη στιγμή που το έκαναν προκλητικά και επαγγελματικά, δολοφονώντας τα όνειρα των φιλάθλων, είναι υπόλογοι.
Ο Ελληνας φίλαθλος είναι πλέον υποψιασμένος και τα βλέπει όλα καχύποπτα. Δεν αμφισβητεί τις ικανότητες των εγχώριων διαιτητών, αλλά την ακεραιότητα τους. Ισως κάποιες φορές να ισοπεδώνουν τα πάντα.
Αλλά έτσι είναι η ζωή: κοντά στο ξερό καίγεται και το χλωρό. Το ζήτημα είναι ότι οι διαιτητές δεν κάνουν εμφατικές κινήσεις ώστε να αλλάξουν το σε βάρους τους κλίμα. Απλώς σκύβουν το κεφάλι και γκρινιάζουν χαμηλόφωνα για το «καπέλωμα» τους από τους ξένους.
FOCUS
Mετά τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκο και ο μπασκετικός ΠΑΟΚ αποδεικνύει ότι στον αθλητισμό με λίγα μπορεί μία ομάδα να πετύχει πολλά; Πώς; Οταν οι παίκτες εμπνέονται από ηγετικές μορφές και η ομάδα λειτουργεί σαν οικογένεια. Τα λεφτά αγοράζουν τα πάντα, αλλά όχι τα συναισθήματα και τη δίψα για διάκριση.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (14/2)
