Δικαιολογημένος ο ενθουσιασμός. Ο ΠΑΟΚ βαδίζει στο σωστό δρόμο και με σταθερό βήμα προσεγγίζει με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας τον διπλό του στόχο. Οι υπεραισιόδοξες εκδηλώσεις ωστόσο μερικές φορές ξεπερνούν τα επιτρεπτά -και λογικά- όρια και δυσκολεύουν σε μια ρεαλιστική εκτίμηση των κεκτημένων, αλλά και όσων σημαντικών απέμειναν για την ολοκλήρωση μιας μεγάλης προσπάθειας όπως είναι η κατάκτηση ενός νταμπλ. Οι υπερβολές σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι δημιουργούν κα προκαλούν εφησυχασμούς.
Ναι, η ομάδα βαδίζει σταθερά στο σωστό δρόμο. Όμως αυτός ο δρόμος βρίσκεται ακόμη στη μέση της απόστασης που πρέπει να διανυθεί. Κι αυτός επίσης ο δρόμος όπως γνωρίζουμε όλοι, ειδικά για τον ΠΑΟΚ, είναι από καιρό ναρκοθετημένος και διάσπαρτος με παντός είδους παγίδες. Θα ήταν ευχής έργο η όλη πορεία του Δικέφαλου να κυλήσει ομαλά χωρίς ενδιάμεσες περιπέτειες και με εξουδετερωμένο το παρασκήνιο. Το οποίο όπως όλα δείχνουν αυτή τη φορά παρουσιάζεται διπρόσωπο και επικίνδυνα ενισχυμένο
. Οι γνωρίζοντες την ποδοσφαιρική μας Ιερουσαλήμ ,αναφερόμενοι σε αυτό το τελευταίο, εκφράζουν την ανησυχία τους, αλλά και την απορία τους για κάποιες κινήσεις περίεργες από κάθε άποψη, οι οποίες εκπορεύονται από διαφορετικές πηγές και καταλήγουν στην ίδια κατεύθυνση, με στόχο τον ΠΑΟΚ.
Είναι ολοφάνερη η μεθοδευμένη επιχείρηση αποκαθήλωσης του Δικέφαλου από την κορυφή και το μπλοκάρισμά του πριν φτάσει στο διπλό του στόχο. Ο τρόπος που επέλεξαν οι… ανταγωνιστές του προδίδει κατά κάποιο τρόπο μια υπόγεια συμφωνία η οποία δεν διαφέρει σε τίποτα από την ιστορική πλέον ανίερη ερυθρόλευκη συμμαχία (Μαρινάκη-Αλαφούζου). Πανομοιότυπος αν και βρίσκεται ακόμη στο ξεκίνημά του. Απλά στη θέση του αποχωρήσαντος (;) εμπνευστή της «Παναθηναϊκής Συμμαχίας» φιλοδοξεί να μπει κάποιος άλλος. Ο οποίος δεν το λέει, όμως το δείχνει. Τόσο απλά και τόσο φθηνά βλέπουμε κοινή γραμμή και συμπόρευση ανάμεσα σε κάποιους που αλληλοσφαζόντουσαν όπως οι Σουνίτες με τους Σιίτες.
Κοινός αλλά και ευαίσθητος τόπος δράσης τι άλλο, η διαιτησία. Οι πικρές αυτές διαπιστώσεις σίγουρα θλίβουν όλους όσους κάποια στιγμή είχαν πιστέψει πως τον δύσοσμο και δύσμοιρο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου εμφανίστηκαν κάποιοι που είχαν λόγο και αρχές. Δε θα μπούμε σε λεπτομέρειες. Όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν. Το αφήνουμε το θέμα εδώ και προχωράμε απλά στην επισήμανση ότι ο μόνος όρθιος και σωστός που έμεινε δεν είναι άλλος από τον Ιβάν Σαββίδη. Ως εκ τούτου, ο ΠΑΟΚ ολοφάνερα παλεύει μόνος του έχοντας απέναντί του το ισχυρό παρασκήνιο.
Κάτι που ασφαλώς επιβάλλει να αλλάξει τρόπο αντιμετώπισης του κινδύνου και να θωρακιστεί απέναντι σε αυτούς που επιβουλεύονται την προκοπή του. Σε ό,τι αφορά βέβαια την ψυχολογία της ασπρόμαυρης οικογένειας εκτός από την αυτονόητη ενότητα και αποφασιστικότητα που θα πρέπει να επιδείξει, έχει σαν χρέος να περάσει προς τα έξω το μήνυμα της δυναμικής αντιμετώπισης της όποιας απόπειρας σε βάρος της ομάδας επιχειρηθεί από τον οποιονδήποτε.
Επιπρόσθετα, όλοι θα πρέπει να αντιληφθούν πως οι υπερβολές του τύπου «τέλειωσε, το πήραμε από τώρα και το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο», μόνο ζημιά μπορούν να προκαλέσουν. Γιατί σίγουρα ο εφησυχασμός με τέτοιες υπερβολικές εκδηλώσεις κοιμίζει, τη στιγμή ακριβώς που οι συνθήκες επιτάσσουν οι πάντες να έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα.
Ναι, η ομάδα πάει καλά. Ναι, βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Ναι, υπάρχει ικανοποίηση για αυτό και μεγάλη χαρά. Μακριά όμως τα καλαμοκαβαλικεύματα και οι αφελείς υπερεκτιμήσεις. Το παρασκήνιο ξαγρυπνά. Φαίνεται πως βαδίζουμε σε μια νέα θολή και ανίερη υπόγεια συμμαχία.
