Ο τεράστιος Ζινεντίν Ζιντάν είχε πει μετά την ολοκλήρωση της καριέρας του, ότι: «στην Μπορντό έμαθα να παίζω ποδόσφαιρο, στην Ρεάλ Μαδρίτης να διασκεδάζω το ποδόσφαιρο και στην Γιουβέντους να… κερδίζω».
Είναι ένα δείγμα της φιλοσοφίας που έχει κάθε ομάδα. Σίγουρα όσοι παίζουν στην Γιουβέντους δεν είναι και… στεναχωρημένοι. Αναμφίβολα διασκεδάζουν που αγωνίζονται σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου, όμως ξέρουν τον στόχο και τον σκοπό. Ίδιος είναι για κάθε ομάδα. Μόνο που κάθε σύλλογος, αναγκάζει τον παίκτη σε διαφορετικό τρόπο προσέγγισης. Στην Γιουβέντους, μαθαίνεις να κερδίζεις. Τέλος. Δεν ενδιαφέρει απαραίτητα το πώς. Ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Και γι΄ αυτό μπορεί να χρειαστεί να ματώσεις, να ιδρώσεις και να παθιαστείς μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Ο Τούντορ μπορεί να είναι Κροάτης, όμως στην πραγματικότητα έχει μπολιαστεί με αυτή τη νοοτροπία. Πέρασε οχτώ χρόνια της ποδοσφαιρικής του καριέρας στην Γιουβέντους και δεν μπορεί να μην δεν του έχουν γίνει βίωμα κάποιες καταστάσεις. Η απόφαση του να γίνει προπονητής, ήταν βέβαιο πως θα συνοδευόταν με μπόλιες επιπτώσεις του calcio και ειδικά της ομάδας που υπηρέτησε για πολλά χρόνια. Έμαθε να είναι νικητής. Έμαθε να είναι οργανωτικός. Να μην τα παρατάει και σίγουρα να βάζει πάνω απ΄ όλους το κλαμπ. Η Γιουβέντους λειτουργούσε πάντα έτσι. Έμπαινε πάνω από ονόματα. Ακόμη και όταν ο Τούντορ έφυγε, έβαλε πίκρα, λέγοντας πως «η ομάδα αυτή σε ξεζουμίζει και έπειτα σε πετάει». Αυτό όμως φαίνεται πως του έγινε μάθημα. Ο σκληρός μερικές φορές τρόπος προσέγγισης του πράγματος. Δίκαιος όμως.
Στον ΠΑΟΚ τα πρώτα δείγματα ταιριάζουν πολύ σε αυτού του είδους την φιλοσοφία. Έβαλε πάνω απ΄ όλα το κλαμπ. Δεν δίστασε να πετάξει εκτός ομάδας τον σταρ Περέιρα, δεν μάσησε τα λόγια του για τον Λούκας, δείχνει γενικά έτοιμος να επιβάλλει τους δικούς του κανόνες, που κατά την γνώμη του πάντα θα φέρουν το καλύτερο αποτέλεσμα για την ομάδα. Ο περίπου ίδιος περσινός ΠΑΟΚ, μοιάζει να έχει έναν ορθολογικό τρόπο παιχνιδιού. Διαχειρίζεται διαφορετικά τις δύσκολες καταστάσεις, βγάζει πάθος και πείσμα στο γήπεδο. Αρνείται να χάσει, αρνείται να παραδοθεί, έστω και αν στραβώνει πολύ το πράγμα.
Ο φετινός ΠΑΟΚ πιθανώς δεν θα είναι διασκεδαστικός. Στο τέλος θα γίνει το ταμείο για να δούμε τι τελικά κατάφερε να πετύχει. Είναι πάντως βέβαιο, ότι θα λειτουργεί με ένα καλύτερο σχέδιο, ότι θα υπάρχει ο ένας που θα αποφασίζει, είναι δεδομένο πως κανείς δεν θα μπαίνει πάνω από τον σύλλογο. Όπως επίσης δεδομένο πρέπει να θεωρείται πως για να δικαιούται ένας παίκτης να δηλώνει μέλος του «οργανισμού» θα πρέπει να… πεθαίνει αν δεν κερδίζει. Γιατί πάνω απ΄ όλα είναι η νίκη. Αυτή σε κρατάει όρθιο, αυτή σου δίνει τίτλους, αυτή σε καθιερώνει, αυτή αρέσει και στον κόσμο. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.