Ο Σωκράτης υποχρεώνει τον Σάντος να ρισκάρει

Τα φιλικά που προηγούνται των μεγάλων διοργανώσεων συνήθως δίνουν μια εικόνα του τι πρόκειται να ακολουθήσει. Με τις διοργανώσεις του Champions και Europa League να γιγαντώνονται, τα δημοφιλέστερα πρωταθλήματα να μοιάζουν με Γολγοθά, όλες οι αδυναμίες του ανθρώπινου οργανισμού αναδεικνύονται. Ένα αθώο τράβηγμα μεταμορφώνεται σε θλάση, μια κράμπα σε μαρμαρώνει. 

Το να ολοκληρώσει ομάδα την προετοιμασία της χωρίς απώλεια είναι το ευκταίο αλλά συμβαίνει σπανίως. Το πρόβλημα στην εθνική αφορά στο Σωκράτη Παπασταθόπουλο το σφίξιμο του οποίου στο φιλικό με την Πορτογαλία τελικώς, έμοιαζε πιο σύνθετο από ό,τι εκτιμήθηκε. 

Τα ρεπορτάζ που μεταφέρονται από τη Βραζιλία τον καθιστούν αμφίβολο απέναντι στην Κολομβία. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η εθνική – πιθανώς - χάνει τον κορυφαίο αμυντικό της, τον παίκτη που στην ημέρα του θα μπορούσε να κρατήσει μόνος του την ανασταλτική λειτουργία της ομάδας και στερεί το σύνολο από μια ποδοσφαιρική οξυδέρκεια που σπανίως συναντάς σε αμυντικό. Αν τελικώς δεν αγωνιστεί, είτε δεν είναι έτοιμος να προσφέρει το 100% των δυνατοτήτων του, σε συνδυασμό με την ήδη γνωστή απώλεια του Σιόβα τα σχέδια του Σάντος ανατρέπονται. Τα δεδομένα είναι ανησυχητικά. Κυρίως, διότι με αφετηρία την κακή κατάσταση του Μήτρογλου και την αναποτελεσματικότητα του Γκέκα, οι συνήθεις σταθερές της εθνικής που ήταν η άμυνά της, διακυβεύονται τώρα ακόμη περισσότερο. Αλλά ίσως κρύβουν και μερικές ευχάριστες εκπλήξεις. 

Το θετικό είναι ότι ο Μόρας φαίνεται να καλύπτει με την εμπειρία του κάποια στοιχεία του απόντα Σωκράτη. Δεν είναι Παπασταθόπουλος, αλλά όσες φορές κλήθηκε στην Εθνική αποτέλεσε μια σταθερή αξία και κυρίως ενέπνεε σιγουριά. Επιπλέον, ο συνήθως, συντηρητικός Σάντος, τώρα ίσως αποφασίσει να ρισκάρει ποντάροντας στους Κονέ και Φετφατζίδη τους μοναδικούς ποδοσφαιριστές που έδειξαν στα φιλικά καλύτερα εικόνα από αυτήν που θα περίμενε κανείς γνωρίζοντας όλους τους διεθνείς. Ή για να ακριβολογούμε, απέδωσαν σύμφωνα μ? αυτά που θα προσδοκούσε κανείς παρακολουθώντας τους να διαπρέπουν στο καμπιονάτο. 

Ισως και η εικόνα της εθνικής με καινούργια στοιχεία μέσα όσο κι αν είναι δύσκολο να ενσωματωθούν χαρακτηριστικά παικτών σαν του Κονέ ή του Φέτφα σε μια ομάδα που έμαθε τυφλοσούρτη να παίζει συγκεκριμένο ποδόσφαιρο αμυντικής τακτικής, να αιφνιδιάσει τους αντιπάλους. Η Κολομβία είναι τεχνική ομάδα, γρήγορη, αλλά με αδυναμίες στην άμυνα ειδικά όταν δεν της πηγαίνει το παιχνίδι. 

Η απουσία του Φαλκάο στερεί μια ισχυρή δύναμη κρούσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Γκουτιέρεζ ή ο Ροντρίγκεζ είναι λιγότερο επικίνδυνοι. Επιμένει πάντως μέχρι τέλους, μπορεί να ανατρέπει εις βάρος της σκορ όπως απέναντι στη Χιλή στα προκριματικά που ενώ έχανε 3-0 ισοφάρισε εκμεταλλευόμενη το αριθμητικό πλεονέκτημά της. Αν η εθνική αποβάλλει το άγχος της πρεμιέρας που της στέρησε μια πρόκριση στο προηγούμενο Μουντιάλ και μιμηθεί εναρκτήρια παιχνίδια σαν του Euro 2004 ή ακόμη και του 2012 σε συνδυασμό με μια έξυπνη τακτική αιφνιδιασμού από τον Σάντος τότε ο δρόμος της διάκρισης είναι ανοιχτός. Εστω με χίλια προβλήματα…