Σε ένα κλίμα πλήρους τρομοκρατίας κάτω εκεί στο γήπεδο του Ολυμπιακού, μια χούφτα μάγκες δημιούργησαν τεράστια γροθιά που μόνο ένας Ημίθεος θα μπορούσε. Δεν είναι δύσκολο δα να ψάξει κανείς για ποιον πρόκειται.
Μιλάω για τον Ηρακλή συντρόφια. Αυτόν, τον αφέντη της καρδιάς σας αλάνια. Διότι πέρα από μια ακόμη μεστή και αποφασιστική εμφάνιση, τους παίκτες δεν τους τρόμαξαν, μήτε τα δρεπανηφόρα άρματα-παίκτες του Ολυμπιακού, μήτε η διαμορφωμένη από προχθές εχθρική ατμόσφαιρα του γηπέδου, ούτε όμως και η καθ΄ όλα δικαιολογημένη πρεμούρα του Χαλκιδικιώτη διαιτητή Απόστολου Σημαιάκη. Το παλικάρι «γονάτισε» στο Β΄ημίχρονο και τα μούσκεψε. Οι πιο κραυγαλέες περιπτώσεις ήταν η αποβολή του Μπαρτολίνι με δεύτερη κίτρινη κάρτα στην βουτιά του Θέου και σφύριγμα που δεν έδωσε ποτέ σε καραμπινάτο πέναλτι του Γιαλούση πάνω στον Ζιαμπάρη. Κάτω από αυτές τις συνθήκες εννοείται πως ο ούτως ή άλλος θρίαμβος του Ηρακλή μετατράπηκε σε έπος, τέτοιο που θα χρειαζόταν λαμπρή γραφίδα να την περιγράψει. Υπέροχος συνδυασμός Ρομάνο, Περόνε με τελικό αποδέκτη τον Κυριακίδη και να το γκολ μόλις στο 8΄. Καν να ήταν μόνο αυτό; Χάθηκε καπάκι ακόμη μια ευκαιρία, οι κυανόλευκοι «κένταγαν» και ο Ολυμπιακός το μόνο φάρμακο που «ανακάλυψε» για τους κοψομεσιασμένους παίκτες του , ήταν ένας ανεκδιήγητος ψευτοτσαμπουκάς.
Ούτε αυτός πέρασε όμως. Και στο τέλος οι πραγματικοί τσαμπουκάδες, οι παίκτες του Παπαδόπουλου, κατέκτησαν μια ακόμη νίκη εκτός έδρας ( πράγματι καυτής ) κι άντε να βρεθεί τώρα αντίπαλος να τους σταματήσει, ακόμη και με τρικλοποδιές τύπου Σημαιάκη. Οι ψυχές απάντων των Ηρακλειδεών που παρ ολίγον χθες να δραπετεύσουν απ το στόμου τους, ηρέμησαν και ταυτόχρονα γέμισαν χαρά και περηφάνια.
