Ξεβρομίζει τόσο εύκολα το ελληνικό ποδόσφαιρο; Ευθύνονται άραγε μόνο τα συγκεκριμένα πρόσωπα ή κυρίως η νοοτροπία του εκάστοτε αψίκορου «νταβατζή», που θέλει να μην αφήνει ούτε μία κούπα ασήκωτη για επικοινωνιακούς, αλλά κυρίως οικονομικούς λόγους;
Το καθένα ξεχωριστά και τα δύο μαζί, είναι η απάντηση. Το παιχνίδι πάντως έχει πάρει... νέες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια. Και παλαιότερα συνέβαινε, αλλά τηρούνταν ίσως κάποια προσχήματα. Τώρα υπάρχει το «πακέτο» από το Τσάμπιονς Λιγκ και δεν αφήνεται τίποτα στην τύχη του... Ο Μαρινάκης πρώτη φορά δέχθηκε τέτοια «επίθεση», που η αλήθεια είναι πως τον έκανε να αρχίζει να «φοβάται» λίγο ότι θα χάσει τα σκήπτρα. Λιγάκι πρώιμο μεν, αλλά το βλέπει να έρχεται... Κι ο Μελισσανίδης πλέον τον αμφισβητεί ανοιχτά, χαρακτηρίζοντάς τον «μπούλη» και δείχνοντας πως δεν έχει κανένα πρόβλημα να τα βάλει ανοιχτά μαζί του.
Είναι ξεκάθαρο βέβαια πως υπάρχουν και πολιτικά παιχνίδια από πίσω. Ο ισχυρός άνδρας της ΑΕΚ ανήκει στα πρόσωπα του στενού φιλικού περιβάλλοντος του πρωθυπουργού, ενώ ο Μαρινάκης «φλερτάρει» σταθερά με το κόμμα της αξιωματικής αντιπόλιτευσης. Και το... bullying συνεχίζεται μεταξύ τους, αλλά και προς τρίτους. Οι δύο ισχυροί εκφοβίζουν ο ένας τον άλλον, αλλά κυρίως αυτούς που σχετίζονται άμεσα με το ποδόσφαιρο, επιζητώντας ίση (;) μεταχείριση για το μέλλον και επιδιώκοντας να προσεγγίσουν όσους περισσότερους «δορυφόρους» για να... μεγαλώσουν την κυρίαρχία τους. Από το bullying φυσικά δεν εξαιρούνται ακόμη και πολιτικά πρόσωπα, εισαγγελείς, δημοσιογράφοι... Δεν κολλάνε πουθενά...
Το παιχνίδι λοιπόν αποκτά ξεκάθαρα πλέον δύο παίκτες, το αντίβαρο στην ερυθρόλευκη κυριαρχία κάνει την εμφάνισή του και οι υπόλοιποι θα πρέπει σύντομα να επιλέξουν στρατόπεδο, παίρνοντας τα ρίσκα τους. Όσο για την κάθαρση; Θα μείνει προφανώς κι αυτή στις... καλένδες και θα πάρει θέση δίπλα στις κλισέ ευχές των εορτών για αγάπη, ευτυχία και ειρήνη... Τις θέλουμε, αλλά δεν κάνουμε τίποτα πραγματικά για να τις υλοποιήσουμε.