Είναι αληθινά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να αποκαθηλωθεί οποιοσδήποτε άνθρωπος έρχεται στην χώρα μας, έχοντας μία σημαντική πορεία πίσω του. Όσο συνηθισμένο είναι το φαινόμενο της απόλυτης και μερικές φορές αδικαιολόγητης αποθέωσης, άλλο τόσο συνηθισμένο είναι το κράξιμο και η επιμονή να δείξουμε πως τελικά αυτός που ήρθε εδώ, δεν είναι καλός, ήρθε να μας κοροϊδέψει, θα επιδιώξει να μας πάρει τα χρήματα και στο φινάλε να γυρίσει από εκεί που ήρθε.
Είναι και της μόδας, ώστε να μπορούν ορισμένοι άνθρωποι να παίρνουν κάτι από την λάμψη ανθρώπων που δεν έχουν στην πραγματικότητα να αποδείξουν τίποτα. Ο Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ, ήταν απολύτως βέβαιο πως θα γνωρίσει σύντομα και αυτή την όψη του νομίσματος. Προσωπικά ήμουν σίγουρος γι΄ αυτό, γιατί όπως και πολλοί άνθρωποι ακόμη, τον παρακολουθώ πολλά χρόνια τώρα. Ο Βούλγαρος αυτός ήταν και έτσι αγαπήθηκε. Απλώς στην Ελλάδα, όσοι προφανώς δεν παρακολουθούν ποτέ ποδόσφαιρο μακριά από τα σύνορα της χώρας δεν τον ήξεραν.
Ίσως γνώριζαν για την παρουσία του, πιθανώς να γνώριζαν και σε ποιες ομάδες έπαιξε. Αμφιβάλλω για όλες. Προφανώς θα ήξεραν την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ακούγονται φοβερά και τρομερά πράγματα τελευταία. Ότι ο Βούλγαρος περπατάει, ότι δεν προσφέρει τίποτα στον ΠΑΟΚ και πολλές άλλες ιστορίες. Μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες έχουν βγει συμπεράσματα. Αρνητικά εννοείται. Από ορισμένους.
Ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω τι περίμεναν από τον Μπερμπάτοφ. Να παίρνει την μπάλα και να περνάει την μισή ομάδα; Δεν μπορεί να το κάνει. Κανένας δεν μπορεί. Ούτε ο Μέσι. Κάποιος θα τον σταματήσει. Να βάζει τρία γκολ σε κάθε παιχνίδι; Μπορεί. Αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο. Ο τρόπος του ΠΑΟΚ είναι τέτοιος, που προφανώς δεν ευνοεί τον επιθετικό. Ο Μπερμπάτοφ παίρνει μία – δύο πάσες με καλές προϋποθέσεις και μάλιστα στα όρια της περιοχής. Σπάνια μέσα στο «κουτί».
Δεν τρέχει; Ποτέ δεν έτρεχε. Ούτε στην Πρέμιερ Λιγκ που είναι ίσως το πιο απαιτητικό πρωτάθλημα του κόσμου. Είχε όμως την πιο… γρήγορη σκέψη, συνεργαζόταν σχεδόν στο τέλειο σε ότι αφορά τους αυτοματισμούς με τους συμπαίκτες του, ενώ όταν είχε την μπάλα στα πόδια, επιτάχυνε με τρόπο τέτοιο που δύσκολα μπορούσες να τον σταματήσεις. Δεν μου φαίνεται πως κάνει κάτι διαφορετικό σήμερα. Υπήρχε μία φάση στο Καυτανζόγλειο που ο Ιντζόγλου προσπαθεί να τον σταματήσει μάταια. Τράβηξε την φανέλα. Πήρε κίτρινη. Ο Μπερμπάτοφ με την μπάλα στα πόδια έχει την ταχύτητα, τουλάχιστον για να διακριθεί στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Εν κατακλείδι, ο Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ αυτός ήταν πάντα. Εκπληκτικός με την μπάλα στα πόδια, ένας ποδοσφαιριστής που κατόρθωσε να φθάσει σε υψηλό επίπεδο γιατί ήξερε να κάνει το απρόβλεπτο. Ένας πολύ καλά γυμνασμένος παίκτης, γιατί αλλιώς δεν θα περνούσε ούτε έξω από τα γήπεδα που έπαιξε και αποθεώθηκε. Ένας μαέστρος που απλώς θέλει την… μπαγκέτα του για να δημιουργήσει. Αυτός ήταν, έτσι αγαπήθηκε, έτσι έκανε καριέρα, έτσι αποθεώθηκε. Όχι πριν δέκα χρόνια αλλά μέχρι και πρόσφατα. Κι αυτός είναι και στον ΠΑΟΚ. Σε μία καινούρια ομάδα, με παίκτες καλής ποιότητας για… το ελληνικό πρωταθλήματα, που προσπαθούν να τον καταλάβουν και να τους καταλάβει. Τα υπόλοιπα είναι μάλλον για λαϊκή κατανάλωση…
