Οφείλουμε να σημειώσουμε κάτι πριν μπείτε στην διαδικασία να διαβάσετε το κείμενο. Όσοι περιμένετε να διαβάσετε για υπέροχους λαούς και για τον κόσμο που πάντα έχει δίκιο, καλύτερα μην μπείτε στον κόπο. Οι υπόλοιποι συνεχίστε. Έχουμε ένα κακό στην Ελλάδα. Συχνά πιστεύουμε ότι εμείς πάντα τα ξέρουμε καλύτερα από αυτούς που τα… κάνουν. Ακόμη συχνότερα, απαιτούμε από τους εκάστωτε υπεύθυνους, αφήνοντας όμως στην άκρη τις δικές μας υποχρεώσεις.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον μικρόκοσμο της ζωής μας. Δεν μπορούμε να είμαστε εκεί διαφορετικοί. Ο έλληνας οπαδός βέβαια είναι ιδιάζουσα περίπτωση. Μια κατηγορία μόνος του. Αγαπάει την ομάδα του με έναν μοναδικό τρόπο που μόνο αυτός ξέρει. Χαίρεται να καυχιέται για την «καυτή» του έδρα, ξεφαντώνει βλέποντας βεγγαλικά και καπνογόνα, γουστάρει να διαβάζει πως η δική του gate είναι στο top-10 της εβδομάδας σε ότι αφορά τις σκληρότερες. Ξεχνάει πως υπάρχουν και άλλοι αγώνες, στους οποίους κάθε οπαδός που αγαπάει την ομάδα του οφείλει να πηγαίνει. Έχει χίλιες και μία δικαιολογίες για να μην πηγαίνει στο γήπεδο ακόμα και στις καλύτερες εποχές, ενώ ψάχνεται πάντα για τον… κακό εντός ομάδας που θα τον αποθαρρύνει να την αγαπάει και συχνά θα τον οδηγήσει στην απαξίωση.
Ο κόσμος στην Ελλάδα έχει μάθει να απαιτεί. Η Θεσσαλονίκη που είναι ο δικός μας μικρόκοσμος, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δείτε τι συνέβη το Σαββατοκύριακο. Ο λαός του ΠΑΟΚ θέλει πλάνο, θέλει πρωταθλητισμό, θέλει μεταγραφές, θέλει από τον μεγαλομέτοχο να πληρώσει τα χρέη. Για να του δώσει το κίνητρο να το κάνει… κάθεται στον καναπέ του και περιμένει τον Ιβαν να πληρώσει και να βρει κάτι άλλο μετά να του χρεώσει για να μην πατήσει στο γήπεδο. Ακόμη βέβαια και όταν έκανε ο ΠΑΟΚ πρωταθλητισμό, στα μέσα Νοέμβρη δηλαδή, η Τούμπα σπάνια γέμιζε. Τόσα χρόνια, ακούγαμε: «να έρθει στον ΠΑΟΚ ένας δυνατός μεγαλομέτοχος και η Τούμπα θα είναι πάντα γεμάτη. Ας πληρώσει τα χρέη και ας μην πάρουμε πρωτάθλημα για άλλα δέκα χρόνια». Έτσι έλεγαν οι περισσότεροι. Σήμερα; Παραδίπλα; Στον Άρη δεν υπάρχει καν συζήτηση για το ότι η ομάδα πρέπει να ανέβει. Ήταν εντυπωσιακή η ατμόσφαιρα με τον Πανσερραϊκό. Όμορφη. Έσπρωξε τους παίκτες του Άρη στην νίκη. Μόνο που στα προηγούμενα παιχνίδια εντός έδρας, το «Βικελίδης» έμοιαζε συχνά έρημο. Ο λαός απαιτεί βέβαια από τους παίκτες την άνοδο, στο ματς της χρονιάς τους στήριξε μαζικά, όμως… όλα είναι ματς της χρονιάς.
Στην Καλαμαριά ο Απόλλων έπαιζε το παιχνίδι της χρονιάς και το γήπεδο ήταν μισογεμάτο, όμως όλοι οι Απολλωνιστές απαιτούσαν την παραμονή, ενώ στο Καυτανζόγλειο σε μία σεζόν εξαιρετική για τον Ηρακλή, υπάρχει κόσμος που έφθασε στο σημείο να κράζει τους παίκτες και την ομάδα γιατί ο Περόνε… δεν έβαλε το πέναλτι. Θαρρείς και αυτή ήταν όλη η χρονιά του Ηρακλή.
Είναι περίεργη η κατάσταση με τον κόσμο. Που απαιτεί, που αποδοκιμάζει τους παίκτες ακόμη και στην διάρκεια του αγώνα, που ζητάει από τις διοικήσεις να παραιτηθούν, που ζητάει από τους μεγαλομετόχους να «πάρουν κεφάλια» στην καλύτερη περίπτωση που εννοείται ότι… ο κόσμος ξέρει και αυτοί όχι, ενώ στην χειρότερη τους ζητούν να… «πάρουν μπ…» γιατί ο κόσμος που μπορεί να μην τους στήριξε, θεωρεί ότι απέτυχαν παταγωδώς.
Σίγουρα είναι πολλές οι περιπτώσεις που οι οπαδοί έχουν δίκιο. Είναι ευνόητο πως όλοι θέλουν το καλύτερο για την ομάδα τους. Το καλύτερο όμως είναι να κάνουν το χρέος τους, να πληρώνουν το εισιτήριο τους για να πηγαίνουν στο γήπεδο, να γεμίζουν τα στάδια όπως συμβαίνει στο εξωτερικό, να δείχνουν πως είναι να αγαπάς αληθινά την ομάδα σου και μετά να αναλωθούν στην… υψηλή κριτική και να απαιτούν τον ουρανό με τα άστρα ή τα πιο… απλά πράγματα του κόσμου.