Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν θα ήταν ευχή ή κατάρα να εξελισσόταν η τεχνολογία γρηγορότερα από όσο μπορούσαμε να αντέξουμε. Πιθανώς, τα προβλήματα να ήταν και μεγαλύτερα. Η προηγούμενη γενιά θα αγχωνόταν περισσότερο κι ως εκ τούτου θα βοηθούσε την επόμενη, δηλαδή εμάς, λιγότερα. Ισως καταρρίπτονταν πολλοί μύθοι: Την αφήγηση ενός αυτόπτη μάρτυρα στην προ-τηλεόρασης εποχή, δεν μπορεί να υποκαταστήσει καμία κάλυψη από HD, ή Hightechgadgets διότι της αφαιρεί την φαντασία. Και η φαντασία τροφοδοτεί την περιέργεια.
Από την αρχή της προετοιμασίας της εθνικής ομάδας, ήταν γνωστό ότι καλλιεργήθηκε σε συλλογικό επίπεδο η διαιώνιση μιας υφέρπουσας βεντέτας που έτεινε να πάρει διαστάσεις μεταξύ Κατσουράνη – Μανιάτη. Αφορμή η μεταξύ τους αντιπαράθεση στο δεύτερο ημιτελικό κυπέλλου της Τούμπας ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό. Από εκείνη τη στιγμή φάνηκε, ότι παρά τα όσα θα μετέφεραν οι απεσταλμένοι των Μέσων από τη Βραζιλία περί άριστου κλίματος στην εθνική, τίποτα δεν επρόκειτο να γίνει πιστευτό. Όχι γιατί παρά την προσπάθεια υποβάθμισης του συμβάντος από τον Κατσουράνη, η επίσημη ΠΑΕ Ολυμπιακός εννοούσε να το σηκώνει ψηλά. Αλλά, επειδή ο Σάντος εκείνη ακριβώς τη στιγμή όφειλε να λειτουργήσει όχι ως εν δυνάμει απερχόμενος προπονητής της εθνικής. Αλλά ως επικεφαλής μιας προσπάθειας που άρχισε από τον ίδιο και τους παίκτες του. Κι αυτή η προσπάθεια κινδύνευε να τιναχτεί στον αέρα. Είχε δυο επιλογές. Η πρώτη ήταν να μιλήσει μαζί τους. Η δεύτερη να τους προειδοποιήσει ότι δεν πρόκειται να ανεχτεί επεισόδιο στη διάρκεια της παραμονής τους στην εθνική. Η τρίτη να τους αφήσει στην Ελλάδα.
Με τα Socialmediaνα μεταφέρουν άκριτα, τσαπατσούλικα και ανεξέλεγκτα οποιαδήποτε μπαρούφα που μέσα στο διαδίκτυο μεγεθύνεται σε φημολογία αν όχι είδηση(!), κάθε φορά που θα φταρνιζόταν ο Κατσουράνης, ο Μανιάτης, ο Τζαβέλλας ή οποιοσδήποτε άλλος διεθνής, θα μεταφερόταν ως αιτία πολέμου μέσω των socialmedia. Θυμάμαι τα παρασκήνια που συνόδευαν τις ανταποκρίσεις των απεσταλμένων στις ΗΠΑ το 1994 με τα ξεφωνητά του Μανωλά στους διοργανωτές των χορηγών που ζητούσαν παρουσίες των διεθνών σε προπληρωμένα eventsκαι φαντάζομαι ότι αν τότε το διαδίκτυο είχε τη σημερινή δημοφιλία δεν αποκλείεται τουλάχιστο οι μισοί από τους τότε διεθνείς να έπαιρναν το πρώτο αεροπλάνο και να επέστρεφαν στην … πατρίδα.
Παραμονές ενός αγώνα ο οποίος θεωρητικά είναι ο κρισιμότερος για τους διεθνείς σ’ αυτή τη διοργάνωση, το επεισόδιο Τζαβέλλα – Μανιάτη αποδεικνύει ότι η νευρικότητα και το άγχος έχει κυριεύσει την ομάδα. Το mustτης νίκης δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Κάποιες φορές η ένταση μέσα σε μια ομάδα αναστρέφει θετικά την εικόνα της όπως για παράδειγμα στην ομάδα μπάσκετ της Σερβίας στο παγκόσμιο της Ινδιανάπολις το 2002. Δυστυχώς αυτές οι περιπτώσεις είναι λιγότερες. Ελπίζω, σήμερα μετά τα μεσάνυχτα, ο Τζαβέλας και ο Μανιάτης να ασχοληθούν περισσότερο με τις πάσες του Χόντα και τα σπριντ του Καγκάβα και του Οσάκο και μετά με τις ομάδες τους. Αυτές θα τους απασχολούν για το υπόλοιπο της καριέρας τους. Το Μουντιάλ όμως;