Εχουμε και λέμε. Το παιχνίδι με τη Λάρισα είναι το τελευταίο του πρώτου γύρου και ούτως ή άλλως ο Ηρακλής (εκτός συγκλονιστικού απρόοπτου) τερματίζει πρώτος, αφού η Λαμία αράζει λόγω ρεπό. Μια καλή σοδειά σε σχέση με την περσινή χρονιά, όταν η ομάδα αρμένιζε στα πέλαγα του Πρωταθλήματος κάπως σα το Norman Atlantic.
Επειδή δεν συνηθίζω να εκβιάζω καταστάσεις καθότι γνωρίζω πολύ καλά την πολυσυνθετικότητα του ποδοσφαίρου, θα ήταν καλό τόσο αγωνιστικά, όσο και ψυχολογικά για όλους στην γαλάζια οικογένεια, η ομάδα να κουνήσει μαντήλι τον γύρο πρωτίστως αήττητη κατόπιν με τους βαθμούς ή τον βαθμό. Όπως ομολόγησε και την περασμένη Κυριακή ο Παπαδόπουλος η ομάδα βγάζει «κούραση», χωρίς βέβαια η παρακάτω λεπτομέρεια να σημαίνει κάτι. Διότι ανάλογη κούραση, φυσιολογικά πάντα, θα έχουν κι οι υπόλοιποι αντίπαλοι. Πιστεύω όμως ότι η συγκεκριμένη κούραση για τους κυανόλευκους, πέραν της σωματικής της προέλευσης συνδιάζεται και με ψυχική. Το βάρος της πίεσης. Της ιστορικότητας των στιγμών και της αναγκαιότητας. Η κεκτημένη ταχύτητα. Ο κόσμος.
Οι ματιές της λαχτάρας στους παίκτες και η νοερή επίκληση «σε σας παιδιά βασίζουμε τα πάντα» προς αυτούς, ε δεν είναι και λίγο πράγμα. Κουβαλάνε φορτίο τα παλικάρια κι ευτυχώς, όπως αποδεικνύεται, έχουν γερές πλάτες. Οπότε δεν χρειάζεται ούτε να τα υπενθυμίζουμε για τις υποχρεώσεις και ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ τους, το οποίο σημειωτέων οι ίδιοι το επικαλούνται. Πάμε για το παρελθόν και το μέλλον του Ηρακλή σύντροφοι. Πάμε όπως είπε και ο Νικόλας για να «κατακτήσουμε αυτό που δικαιούμαστε».
Η Λάρισα θα είναι ο τελευταίος σταθμός του πρώτου μέρους μιας Οδύσσειας που θα κρατήσει ακόμη. Ακόμη υπάρχουν χίλια δυο εμπόδια, ακόμη και οι Λαιστρυγόνες. Αυτούς ούτε κάν πρέπει να υπολογίσουν οι κυανόλευκοι. Γιατί ρε παιδιά δεν αντέχεται πια αυτή η κατηγορία. Δεν αντέχονται Πανουργιάδες και σια. Τι δουλειά έχει ο Ηρακλής με ομάδες διάττοντες αστέρες; Καλά δεν τα λέω;
