“One more cup of coffee for the road….”
Κάπως έτσι, θα μπορούσε να είναι το συναίσθημα που είχα φεύγοντας από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, όπου για πρώτη φορά εμφανίστηκε χθες Κυριακή 22 Ιουνίου, ο Bob Dylan. Ήταν μια μαγευτική βραδιά, με έναν θρύλο της μουσικής να τραγουδάει ζωντανά για όλους εμάς…
Το τραγούδι που αναφέρθηκε στην εισαγωγή, ίσως περιγράφει αυτό το "κάτι" που έλειψε από τη βραδιά. Ίσως να ήθελα λίγο ακόμη, ή κάποια από τα τραγούδια του που έχουν αφήσει ιστορία. Ίσως, απλά, αυτό που μου έλειψε ήταν η "ζεστασιά" του ανθρώπου μας έχει χαρίσει κάτι τέτοιο, τόσο απλόχερα μέσα από έργο του, με την χαρακτηριστική βραχνάδα της φωνής του, τους στίχους και την μουσική του. Αυτό ήταν που έλειψε από τη βραδιά γιατί ο Dylan δεν μας μίλησε ποτέ, δεν μας είπε ούτε μια "καληνύχτα" φεύγοντας. Δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω, ούτε κάτι ξεχωριστό για το κοινό της Θεσσαλονίκης που πρώτη φορά συνάντησε. Ένας χαιρετισμός αρκούσε. Η συναυλία ξεκίνησε όπως έπρεπε, στις 21.30 ακριβώς, με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να χάσει ένα-δυο τραγούδια στο ξεκίνημα, αφού οι περισσότεροι εκείνη την ώρα έφταναν στην είσοδο του χώρου. Οι πρώτες όμως άνοιγαν στις 19:00… Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι ο Έλληνας δε θα αλλάξει ποτέ, απλά πάντα θα γκρινιάζει. Αυτό, όμως, είναι ένα άλλο ζήτημα.
Ο Bob Dlylan… ήταν ο Βob Dylan! Όπως τον ακούς στα cd σου, σε μια τόσο αψεγάδιαστη απόδοση. Με εκπληκτικούς μουσικούς στο σχήμα του, το αποτέλεσμα ήταν καθόλα άρτιο τόσο ηχητικά όσο και σαν εικόνα αυτού που μας έδιναν πάνω στη σκηνή. "Δεν έχασαν νότα", ο ήχος ήταν κρυστάλλινος σε όποια πλευρά του χώρου και αν βρισκόσουν. Δε θα γινόταν, όμως, να δώσει κάτι διαφορετικό ένας τραγουδοποιός του βεληνεκούς του.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που πραγματοποιήθηκε συναυλία στο Λιμάνι της πόλης μας, ενώ, προσωπικά, ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα live σε αυτό το χώρο της Θεσσαλονίκης. Το Λιμάνι ταίριαξε απόλυτα στο Bob Dylan, σε μια βραδιά απόλυτα δροσερή, γεμάτη από αστέρια, αεροπλάνα, χαμόγελα, αγκαλιές και τις μελωδίες ενός καλλιτέχνη που έχει γράψει τη δικιά του ιστορία.
Υπήρξαν και εκείνοι- αλίμονο- που απαξίωσαν την εμφάνιση του, αναζητώντας σε μια τέτοια συναυλία "διασκέδαση". Φυσικά και δεν υπήρξε χορός, ούτε ένας καλλιτέχνης που πηγαινοερχόταν πάνω κάτω στη σκηνή για να αφυπνίσει τον κόσμο. O τροβαδούρος έχει φτάσει τα 72 του χρόνια και έκανε ακριβώς αυτό που έπρεπε. Μας τραγούδησε, έπαιξε πλήκτρα και φυσαρμόνικα. Το "Never Ending Tour" αφορά ένα σπουδαίο καλλιτέχνη, ο οποίος μας έχει χαρίσει πάνω από 35 δίσκους και συνεχίζει να δημιουργεί αξιόλογες δουλειές. Αυτός είναι ο Dylan. Ένας άνθρωπος που αγαπά την μουσική και τιμά τον όρο του καλλιτέχνη.
Δεν έχω μεγαλώσει με Bob Dylan, αναγνωρίζω όμως την τεράστια συμβολή του στη μουσική.
Όπως συμβαίνει και σε τόσους άλλους, γιατί ο ίδιος είναι κάτι παραπάνω από επιτυχημένος καλλιτέχνης, είναι "σχολείο" και όχι μόνο για τους μουσικόφιλους. Στην συναυλία είδαμε αρκετούς 18άρηδες, αλλά και πολλά μικρά παιδάκια. Ένα κοινό ετερόκλητο, με το μεγαλύτερο μέρος του να αποτελείται από ανθρώπους 45 και άνω, που είχαν έρθει "οικογενειακώς" στην συναυλία… Ναι, ήμουν και εγώ εκεί και θα τη θυμάμαι αυτή τη βραδιά. Είπαμε άλλωστε… “The answer my friend is blowin’ in the wind”!