Θα μπορούσε κανείς να μιλάει, ώρες για το μεγαλείο της ψυχής, το ταλέντο, την προσήλωση και τις αρετές κάποιου που αποχαιρέτησε τη ζωή οδεύοντας στο πέρασμα προς την αιωνιότητα. Γιατί και οι δυο εξαιτίας της παρουσίας τους σ΄ ένα χώρο μεγάλης και ισχυρής δημοτικότητας και αφήνοντας πίσω τους έργο αξιόλογο, σίγουρα θα μνημονεύονται ες αεί σε κάποια αθλητικά χρονικά και οπωσδήποτε σε μια ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια (Βικιπαίδεια) .
Δυο δικοί μας με την ευρεία έννοια, Γκέραντ και Μιτόσεβιτς, επέλεξαν, γιατί πάντα ο άνθρωπος επιλέγει και όχι ο Θεός, μια αυγή ( του νέου χρόνου) να διαβούν το λυκόφως του τελευταίου δειλινού της ζωής τους. Και τον δυο η μοίρα τους προδιαγραμμένη, εξαιτίας των ανιάτων ασθενειών τους. Και θα έλεγα καλύτερα, ενθυμούμενος τον Ευγένιο τη μέρα που μαθητές και φίλοι έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά αντικρύζοντας τον στη γιορτή, ουσιαστικά τους αποχαιρετισμού τους.
Παρ΄ όλα οι στιγμές είναι για όλους μας δύσκολες και εγώ που είχα την μεγάλη τιμή και την μεγάλη ευθύνη να συνδεθώ με επαγγελματική και φιλική συγγένεια και με τους δύο, βρίσκομαι απροετοίμαστος και σε δυσκολία να πω περισσότερα, διότι φοβούμαι μήπως με τα φτωχά μου λόγια δεν αποδώσω τα πρέποντα και σμικρύνω το μεγαλείο τους. Για όλους ο χαμός τους είναι κάτι το αβάσταχτο, μιας και οι μνήμες, έστω και μακρινές δεν σβήνουν εύκολα ούτε με το αδυσώπητο τεμπεσίρι του χρόνου. Γιατί από την ημέρα που «πέθαναν» όπως λέμε, αυτοί είναι δίπλα σου. Δεν έφυγαν στιγμή από κοντά σου. Μπορεί να έφυγαν από τη ζωή, αλλά από εμάς όλους και ιδιαίτερα του Ηρακλή τους δεν έφυγαν ποτέ. Και ούτε θα φύγουν. Προσωπικά, ιδιαίτερα τον Ντούσαν, πώς να τον ξεχάσω; Και όχι βέβαια για εκείνο το άχαστο γκολ που ίσως κα να στοίχησε το Πρωτάθλημα στον Ηρακλή. Όχι.
Μα για την καθημερινή συνύπαρξη και για τα χνώτα μας που είχαν ταιριάξει με την καταλυτική μεσολάβηση του Νίκου Παναγόπουλου. Μέχρι λοιπόν σβήσουν και για μένα τα φώτα προσωπικά θα τους θυμάμαι, ώστε αυτοί να είναι ζωντανοί. Μπορεί να μην φαίνονται, αλλά σημασία έχει ότι θα είναι ακόμα εκεί, για να μου θυμίζουν το κάποτε, εκείνο το δραστήριο κάποτε ενός κοινού αγώνα .Κάθε φορά που θα φοβάμαι το μέλλον, προσφεύγοντας στο παρελθόν αυτοί, θα είναι δίπλα μου, άλλοτε μπροστά και άλλοτε πίσω σου, μα πάντα μέσα σου. Δεν θα με άφηναν μόνο τότε και ούτε θα το κάνουν ποτέ. Γιατί εκείνα τα χρόνια δεν λησμονούνται.