Αρχίζω από κει ακριβώς που σταμάτησα το προχθεσινό μου άρθρο. Στην τελευταία παράγραφο έγραφα τα εξής:«Αν δεν υπάρξει κάποια τεράστια έκπληξη σήμερα και αύριο, το πιθανότερο είναι ότι, τελικά, θα ψηφιστεί ένα νομοσχέδιο που ελάχιστα πράγματα θα αλλάζει σε σχέση με αυτά που ξέρουμε έως τώρα. Ολες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα πως ο κ. Κοντονής έκανε πολλή φασαρία για το τίποτα, ενώ με κάποια πράγματα, όπως οι υπερεξουσίες που δίνει με το άρθρο 1 στον εκάστοτε υφυπουργό Αθλητισμού, προκάλεσε κιόλας…»
Εκ του αποτελέσματος, πλέον, ξέρουμε ότι όντως ήταν αυτό που λέμε… πολύ κακό για το τίποτα. Το μόνο που κέρδισε ο κ. Κοντονής –κι αυτό όχι 100%- απ’ όλη αυτή την φασαρία που προκάλεσε με αφορμή το νομοσχέδιο που θα έφερνε προς ψήφιση, είναι οι τακτικοί δικαστές.
Αν και, ακόμη και σε αυτό το θέμα, η ΕΠΟ θα εξακολουθήσει να έχει τον τελευταίο λόγο, αφού ναι μεν το Πρωτοδικείο Αθηνών θα στέλνει λίστα με δικαστές, αλλά η ομοσπονδία θα είναι αυτή που θα επιλέγει ποιοι από αυτούς θα επανδρώνουν τα δικαιοδοτικά όργανα.
Οποιος διαβάσει το νομοσχέδιο στην τελική του μορφή, εύκολα μπορεί να καταλάβει ότι ο υπουργός ούτε το αυτοδιοίκητο κατάφερε να πλήξει, ούτε για τον εκάστοτε επικεφαλής της πολιτικής ηγεσίας του αθλητισμού να εξασφαλίσει το δικαίωμα να αποφασίζει τον αποκλεισμό των ελληνικών ομάδων, ούτε, βέβαια, να παρέμβει στον τρόπο με τον οποίο γίνονται οι εκλογές που αναδεικνύουν την διοίκηση της ΕΠΟ.
Ακόμη και… λέξεις τον ανάγκασε η ΟΥΕΦΑ να αλλάξει.
Αρα, τι; Για ποιο λόγο όλη αυτή η συζήτηση την οποία άνοιξε ο κ. Κοντονής; Για ποιο λόγο οι κορόνες, οι απειλές, οι μαγκιές, τα σούρτα-φέρτα στη Νιόν και στη Γενεύη;
Και μη μου πείτε ότι είναι επιτυχία του ότι έκανε την ΟΥΕΦΑ κοινωνό του προβλήματος της διαφθοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο και της συμμετοχής στη διαφθορά παραγόντων και στελεχών της ομοσπονδίας;
Σιγά να μην περίμενε η ΟΥΕΦΑ τον κ. Κοντονή για να τα μάθει όλα αυτά. Σιγά να μην δεν τα ήξερε…
Η ΟΥΕΦΑ, όμως, δεν μπορεί να παρέμβει αποφασιστικά όσο δεν υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις, γι’ αυτό και ήταν λάθος του υπουργού που δεν περίμενε να τελεσιδικήσουν οι υποθέσεις, ώστε με κάποιες καταδικαστικές αποφάσεις στα χέρια του, να πάει για να τις αφήσει πάνω στο γραφείο του Πλατινί και να τον θέσει ενώπιον των ευθυνών του.
Βιάστηκε, όμως, ο κ. Κοντονής. Αγνωστο γιατί… Προσπάθησε να διαχειριστεί επικοινωνιακά το θέμα και στο τέλος αναγκάστηκε να κάνει πίσω στα περισσότερα από αυτά που παρουσίαζε ως σίγουρα ότι μπορεί να τα περάσει.
Τα προβλήματα της βίας και της διαφθοράς δεν μας ταλαιπωρούν μόνο επειδή δεν ήταν επαρκές το νομικό οπλοστάσιο. Ούτε θα λυνόταν σε ένα βράδι με τις υπερεξουσίες που ήθελε να δώσει στον εαυτό του ο Κοντονής.
Μηχανισμούς χρειάζεται το ποδόσφαιρο για να εξυγιανθεί, όχι… βεζίρηδες υπουργούς. Σοβαρούς και μεθοδικούς ανθρώπους χρειάζεται το ποδόσφαιρο, όχι πολιτικούς που σήμερα λένε «έλα μωρέ, ποια ΟΥΕΦΑ;» και αύριο νομοθετούν καθ’ υπόδειξη της ΟΥΕΦΑ.
Τα υπόλοιπα, είναι για λαϊκή κατανάλωση. Είναι για αυτούς που αρέσκονται ακόμη και στις μέρες μας, ύστερα από τόσα και τόσα παραμύθια που έχουν ακούσει από πολιτικούς, παράγοντες, δημοσιογράφους, να καταπίνουν αμάσητες τις… νέες εκδόσεις και να πιστεύουν ότι αυτοί που παριστάνουν τους μάγκες, είναι κιόλας…
