Χθες βράδυ ολοκληρώθηκε το 6ήμερο των προκριματικών για το Euro 2020 και δυστυχώς η επόμενη διακοπή του Οκτώβρη θα βρει την Εθνική μας ομάδα πρόωρα αποκλεισμένη ουσιαστικά, μετά και το νέο στραπάτσο κόντρα στο Λιχτενστάιν. Ελλείψει σοβαρής ποδοσφαιρικής δράσης μέχρι την Παρασκευή που έχουμε την επανέναρξη των πρωταθλημάτων, θα μου επιτρέψετε σήμερα η στήλη να μην ασχοληθεί καθόλου με στοίχημα, αλλά με τις Εθνικές μας ομάδες σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ…
Οσο κλισέ κι αν ακούγεται, το επίπεδο του εγχώριου πρωταθλήματος αντανακλάται σχεδόν πάντα από την Εθνική ομάδα μιας χώρας. Το θαύμα που έγινε το 2004 με τον Ρεχάγκελ και η ανάλογη συνέχεια με τον Σάντος, αυτή η χρυσή δεκαετία της Εθνικής Ελλάδας στο ποδόσφαιρο που μας έκανε όλους να φουσκώνουμε από περηφάνεια, ακόμα κι αυτούς που λένε ότι… πανηγυρίζουν στις ήττες της τώρα (μοναδικό φαινόμενο σε όλο τον πλανήτη), ήταν απλά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει κάθε κανόνα. Και ο κανόνας του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι αυτή η μιζέρια που ζούμε.
Το ματς με το Λιχτενστάιν ομολογώ ότι δεν το είδα, κι αυτό επειδή ήμουν σε γάμο το βράδυ της Κυριακής. Ηξερα όμως εκ των προτέρων ότι δεν θα έχανα κάτι. Εκεί που καταντήσαμε, το ότι μας πήραν Χ οι ερασιτέχνες του Λιχτενστάιν, δεν αποτελεί είδηση πλέον. Πρόσφατα χάσαμε άλλωστε από Νησιά Φερόε, Λουξεμβούργο και Εσθονία. Δυστυχώς, συνηθίσαμε στις καρπαζιές. Ολη αυτή η μίζερη ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα έχει πολλά αίτια και πολλούς υπαίτιους.
Πρώτος και… καλύτερος η ανεπαρκής και αμαρτωλή ΕΠΟ, όχι μόνο του Γραμμένου, αλλά και των προηγούμενων προέδρων της. Δική της ευθύνη είναι οι πρόσφατες αλλεπάλληλες άστοχες επιλογές ομοσπονδιακών προπονητών, άλλοι ξεπερασμένοι και άλλοι δημοσιοσχετίστες που κάνουν τα χατίρια μανατζαραίων και συλλόγων. Κακά τα ψέματα, «λίγοι» είναι και οι ποδοσφαιριστές που απαρτίζουν πλέον την Εθνική μας, αλλά θα ρίξω την ευθύνη και σε εμάς. Δημοσιογράφους και απλούς φιλάθλους-οπαδούς. Πανηγυρτζήδες είμαστε, μόνο στα καλά γεμίζουμε γήπεδα και πρωτοσέλιδα για τις Εθνικές μας ομάδες, στις στραβές γυρίζουμε το κεφάλι από την άλλη και βγάζουμε μόνο χολή. Αν είδατε τα ματς των Εθνικών την τελευταία εβδομάδα, ακόμα κι αυτές που είχαν ξεκινήσει άσχημα τα προκριματικά ή είχαν χάσει στα προηγούμενά τους παιχνίδια, λίγα 24ωρα μετά έπαιζαν μπροστά σε κατάμεστες εξέδρες. Τα δικά μας… σαΐνια βέβαια, έχουν επιλέξει το αχανές και «κρύο» ΟΑΚΑ ως μόνιμη έδρα της Εθνικής μετά την φυγή από το «Καραϊσκάκη».
Για να μην το αναλύω παραπάνω, όλα ξεκινάνε από την παντελή έλλειψη αθλητικής παιδείας που έχουμε σαν λαός. Το ποδόσφαιρό μας βρωμάει απ’ την κορφή ως τα νύχια και για να ξαναγίνει ελκυστικό ως προϊόν, θα πρέπει να γκρεμιστεί ολοσχερώς και να ξαναφτιαχτεί κομμάτι-κομμάτι απ’ την αρχή. Ξεκινώντας από το πως διδάσκεται το άθλημα στα μικρά παιδιά, στις ακαδημίες των μεγάλων συλλόγων και στα ερασιτεχνικά σωματεία. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Οσον αφορά την Εθνική ομάδα του μπάσκετ, εκεί τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Μιλάμε για ένα σπορ όπου έχουμε παράδοση και αναμφίβολα περισσότερο ταλέντο απ’ ό,τι έχουμε στο ποδόσφαιρο. Απόδειξη οι δεκάδες ευρωπαϊκοί τίτλοι που έχουν κερδίσει οι ελληνικές ομάδες, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Ανέκαθεν στο μπάσκετ ήμασταν ανάμεσα στους κορυφαίους της Ευρώπης, όμως κι εδώ είναι πασιφανές πλέον ότι έχουμε πρόβλημα. Και όπως ισχύει παντού, το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι. Η ΕΟΚ του… βιδωμένου στον προεδρικό θώκο Βασιλακόπουλου, φέρει μεγάλη ευθύνη για το ότι εδώ και μια δεκαετία πλέον, η άλλοτε «επίσημη αγαπημένη» των Ελλήνων έχει μείνει μακριά από τις διακρίσεις. Τουλάχιστον στον «τελικό» με την Τσεχία, είδαμε τους παίκτες μας να κάνουν κατάθεση ψυχής, κάτι που δεν το είδαμε από τους διεθνείς του ποδοσφαίρου. Είδαμε τον Νικ Καλάθη να κάνει το παιχνίδι της ζωής του με το εθνόσημο αν και δεν μιλάει ακόμα ελληνικά (απαράδεκτο μετά από τόσα χρόνια), είδαμε τον MVP του φετινού ΝΒΑ να φορτώνεται αδίκως με 5 φάουλ, αλλά για διαιτησία δεν θέλω να μιλήσω, γιατί στα προηγούμενα παιχνίδια την είχαμε μαζί μας. Εκεί που χάθηκε η πρόκριση, ήταν οι πολλές χαμένες μας βολές. Απαγορεύεται να είσαι επαγγελματίας μπασκετμπολίστας, που βγάζει τρελά βάσει ανταποδοτικότητας λεφτά, και να έχεις κάτω από 70-80% στις βολές. Μιλάμε για μια σετ κατάσταση, εσύ και το καλάθι, σε στάνταρ απόσταση και ύψος, με μοναδικό αντίπαλο τον εαυτό σου. Κάτσε μετά από κάθε προπόνηση και σούταρε 100 βολές, δεν γίνεται να μην βελτιώσεις τα ποσοστά σου. Δεν είναι πέναλτι, όπου εκεί μιλάμε για χτύπημα με το πόδι, που δεν έχει την ίδια ακρίβεια με το χέρι, και με αντίπαλο απέναντί σου τον τερματοφύλακα. Δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται σε όλους τους τομείς διαχρονικά, ο μεγαλύτερος εχθρός του Έλληνα είναι ο κακός του εαυτός και όχι οι κακοί ξένοι…
