Του βγάζω το καπέλο του Πρίγιοβιτς. Είναι μάγκας με τα όλα του. Οχι μόνο γιατί ξέρει να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα, αλλά γιατί διαθέτει προσωπικότητα. «Η δουλειά η δική μου, είπε χθες μετά το ματς, είναι να βάζω γκολ. Εάν παίρνω σωστά την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή, θα σκοράρω. Σήμερα την πήρα μία φορά και σκόραρα». Ν’ αγιάσει το στόμα του...
Είναι αυτό που δεν τόλμησε να πει ποτέ δημοσίως, τα δύο τελευταία χρόνια, ο Στέφανος Αθανασιάδης. Προτίμησε να φθαρεί στη συνείδηση των άσχετων, μέχρι που «κάηκε» εντελώς. Δεν υπερασπίστηκε ποτέ τον εαυτό του, για να πει το αυτονόητο. Το... έλεγα εγώ. Και το έλεγα και για τον Πρίγιοβιτς, τονίζοντας ότι σε αγώνες που δεν τον «βρίσκουν» καθόλου οι συμπαίκτες του είναι σα να μην υπάρχει. Και πώς να υπάρχει; Ο φορ περιοχής υπάρχει μόνο όταν ξέρουν και μπορούν να τον αξιοποιήσουν οι υπόλοιποι.
Τώρα, όσοι δεν νιώθουν ή... δεν ήθελαν να καταλάβουν τον βασικό (όχι τον μοναδικό) λόγο της καταστροφής του Κλάους, ας καθίσουν να σκεφτούν πόσο δίκιο έχει ο Πρίγιοβιτς. Τον Κλάους δεν τον χώνευαν. Και να το έλεγε, λεμονόκουπες θα τον πετούσαν. Τον Πρίγιοβιτς, όμως, τον λατρεύουν. Ε, αυτός που λατρεύουν τους λέει μια μεγάλη αλήθεια. Και τη λέει, με παράπονο το παλικάρι. Διότι ενώ μπορεί, η ομάδα, με τον τρόπο που παίζει, σε πολλά ματς τον αχρηστεύει.
Ο τρόπος που παίζει η ομάδα... Δεν νομίζω ότι χθες, παρά τη νίκη, είδαμε κάτι διαφορετικό. Προσωπικά, είδα έναν Μάτος να το κάνει πάλι όλα και να είναι, ως συνήθως, άξιος θαυμασμού, είδα το χάρισμα του Πρίγιοβιτς, που έκρινε και το ματς, είδα την πολύ ελπιδοφόρα επανεκκίνηση του Βιειρίνια, μολονότι είναι ακόμη ανέτοιμος, είδα μια σχετική σοβαρότητα στην αμυντική λειτουργία, είδα και το «θέλω» του Πέλκα, αλλά δεν είδα, ως προς την επίθεση, τον ΠΑΟΚ που, λογικά, όλοι περίμεναν να δουν με αντίπαλο σαφώς κατώτερη ομάδα, μέσα στην Τούμπα.
Δεν υπήρχε ανάπτυξη, δεν υπήρχαν συνδυασμοί, δεν υπήρχε ταχύτητα, δεν υπήρχε κίνηση, δεν υπήρχε έμπνευση, δεν υπήρχαν ευκαιρίες, δεν υπήρχαν αξιόλογες τελικές. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, η κατάσταση ήταν απελπιστική. Και μόνο σε ένα 15λεπτο στο δεύτερο «ζωντάνεψε» λίγο ο ΠΑΟΚ, χάρη στο τσαγανό του Μάτος και τον φρέσκο αέρα που έφεραν από τον πάγκο ο Βιειρίνια και ο Πέλκας.
Η νίκη ήρθε –έστω με την ψυχή στο στόμα- και αυτό ήταν το βασικό ζητούμενο. Ωστόσο, δεν πρέπει να φέρει εφησυχασμό, διότι μια ακόμη κακή εμφάνιση δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Αν από αγώνα σε αγώνα δεν υπάρχει πρόοδος και αν η ομάδα δεν ξεπεράσει τις αγωνιστικές αδυναμίες της, κανέναν δεν θα πείσει ότι είναι ικανή να διεκδικήσει σοβαρά την κατάκτηση του Πρωταθλήματος.
Βέβαια, αν θελήσουμε να... πειθαρχήσουμε στο... διάγγελμα του Ραζβάν Λουτσέσκου, πρέπει να το ράψουμε επί ενάμιση μήνα και να αρχίσουμε να το συζητάμε πάλι μετά από την προθεσμία που αποφάσισε να δώσει στον εαυτό του ο Ρουμάνος για να παρουσιάσει έναν ΠΑΟΚ διαφορετικό. Μακάρι να δικαιωθεί. Μακάρι μετά από ενάμιση μήνα να αρχίσει να μας βγάζει τα μάτια. Μακάρι μετά από ενάμιση μήνα να μην ψάχνει τι άλλο να πει για να εξασφαλίσει νέα πίστωση χρόνου.
Από την άλλη πλευρά, μπορεί να το έχει θέσει ολίγον τι άγαρμπα, αλλά την πίστωση χρόνου τη δικαιούται, όπως και κάθε άλλος προπονητής θα μπορούσε να ήταν στη θέση του, αναλαμβάνοντας μια ομάδα μετά την έναρξη της περιόδου, χωρίς συμπληρωμένο ρόστερ ακόμη και με ένα σωρό σαχλαμάρες να έχουν προηγηθεί το καλοκαίρι. Εχει, λοιπόν, αφού ο ίδιος το προσδιόρισε ακριβώς, ενάμιση μήνα για να αποδείξει ότι είναι μάγκας. Για να αποδείξει ότι έχει τα φόντα να μοντάρει και καθοδηγήσει ένα ρόστερ που είναι το πιο ποιοτικό που διαθέτει ο ΠΑΟΚ την τελευταία πενταετία...
