Επειδή ο κύκλος της ντροπής πρέπει οπωσδήποτε να τελειώνει. Αυτός ο κύκλος που δεν σχεδιάστηκε στο ποδοσφαιρικό στερέωμα εξαιτίας του Ηρακλή μα από τις δυνάμεις εκείνες, των σκοτεινών παρασκηνίων, και με τη σύμπραξη ,τελευταία, «γενιτσάρων» ηγετών του, οι οποίοι σκοπίμως, νόμισαν πως μ ένα κασκόλ στο σβέρκο θα μπορούσαν να πουλήσουν Ηρακληδοσύνη.
Ο τελευταίος μάλιστα, αν και υπήρχε το κακό προηγούμενο του Παπαθανασάκη, πέρσι τέτοιο καιρό καβάλα πήγε στην εκκλησιά, σχεδόν στους ώμους μιας χούφτας άμυαλων αλλοπαρμένων χειροκροτητών, μπουσουλώντας την κοπάνησε αφήνοντας πίσω τις εξωφρενικές καταστάσεις που σήμερα βιώνει το κυανόλευκο ποδόσφαιρο, και μαθηματικά το οδηγούν σε αφανισμό. Ο Ηρακλής δεν εξέπεσε και πάλι απ τον «παράδεισο» αγωνιστικά, αλλά λογιστικά.
Το διαλαλούσαν ευθύς εξ αρχής φίλαθλοι και οπαδοί . Με τα ίδια λόγια διατρανώνανε κάποτε χιλιάδες κόσμου, συμβάλλοντας στην τιτάνια προσπάθεια της ομάδας να αποκαταστήσει μια μεγάλη αδικία, πάντα αγωνιστικά, πάντα ντόμπρα και στα ίσια. Ομως τα χρόνια εκείνα της αντάρας και της πάλης δεν πρόκειται να ξανάρθουν. Γίνανε προκηρύξεις διαδικτυακές. Τα εν οίκω μετατράπηκαν αφρόνως σε εν δήμω, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το μέλλον, αφού λείπουν προτάσεις, λύσεις και διάθεση ενεργούς συμμετοχής στα κοινά. Προσμένοντας μάλλον μια κονιορτοποίηση των πάντων ώστε η μεγάλη επιστροφή ,σαν έρθει, να ακολουθήσει η εξ αρχής, κατόπιν καθάρσεως, πορεία προς τη δόξα και στην επιστροφή των παλιών καλών ημερών.
Προτείνοντας μάλιστα, εμμέσως, το γνωστό που κρατά 500 τόσα χρόνια: «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα΄ναι». Αμ δε. Οι Τούρκοι αποδείχτηκαν πιο μάγκες από εμάς τους Ελληνες ποιητές «φανφάρες»… Λείπουν βεβαίως και οι «ευγενείς» της οικογένειας, οι «πρόθυμοι» να πάρουν μέρος σε μια οποιαδήποτε παλινόρθωση η οποία θα χρειαζόταν παρά.
Λείπουν οι τολμηροί να επωμισθούν ευθύνες, φοβούμενοι και δικαίως, προπηλακισμούς και διασυρμούς με την πρώτη στραβοτιμονιά ή και αποκοτιά ακόμη. Διαβάζω στο διαδίκτυο δεκάδες μηνύματα απλών φιλάθλων που «ονειρεύονται » τον Αντώνη Ρέμο, ξεχνώντας προφανώς το τι τράβηξε αυτός ο άνθρωπος απ΄ όλους μας. Και τους δημοσιογράφους εννοώ. Ολα τούτα όμως ανήκουν στο παρελθόν. Οποιος δεν το καταλαβαίνει ματαιοπονεί. Κι ας σταματήσουν πια οι μεγαλοϊδεατισμοί. Κανείς δεν σε λογαριάζει πια. Στα λόγια μπορεί. Αυτά είναι τσάμπα. Ξημέρωσε Δευτέρα κι άντε να δούμε τι θα προκύψει μέχρι το τέλος της βδομάδας.
Διαβάζω πως η επιτροπή τρέχει και δεν προλαβαίνει. Προσωπικά δεν γνωρίζω ουδέν. Εύχομαι πράγματι να προέλθει κάτι από αυτό το «τρέξιμο» κι όχι μόνο δυο σπιθαμές γλώσσα απ΄ το λαχάνιασμα. Και επιμένω. Τώρα στις κρίσιμες ώρες πιστεύω ότι μια ισχυρότερη συσπείρωση είναι απαραίτητη, όπως το οξυγόνο στη ζωή. Μια κουβέντα αδελφών, ύστερα από συμβάντα ταραχής στις μεταξύ τους σχέσεις.
Γιατί πιστεύω. ότι ένα άρρωστο συναίσθημα γίνεται το καταφύγιο για να ξεφύγουμε παραπονιάρικα από την πραγματικότητα, τις ευθύνες και την αντιμετώπισή τους που επιβάλλει η λογική. Κρυβόμαστε πίσω από διάφορες συναισθηματικές φορτίσεις και κυρίως κάτω από αυτές, αφήνοντάς τες να μας σκεπάζουν σαν πουπουλένιο πάπλωμα αδράνειας. Αργά, σταθερά και θανατηφόρα.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (19/8)
