«Δεν έμπαινε η μπάλα μέσα», είπε ο Βλάνταν Ιβιτς και έτσι αιτιολόγησε την ήττα – σοκ του ΠΑΟΚ στο χθεσινό ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα. Δίκιο είχε. Οντως δεν έμπαινε η μπάλα, διότι αν έμπαινε ο ΠΑΟΚ θα είχε κερδίσει τουλάχιστον με 10-1.
Το ερώτημα, όμως, είναι γιατί δεν έμπαινε. Από ανικανότητα ή από ατυχία;
Ο ΠΑΟΚ έπαιξε καλά. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους παίκτες του. Δέχτηκαν ένα γκολ από το πουθενά, μόνο και μόνο γιατί η μπάλα ήθελε να κάνει το κέφι των αντιπάλων τους και μετά έπαιξαν μονότερμα. Επιτέθηκαν από τα πλάγια, από τον άξονα, έβγαλαν πολλές φάσεις, έχασαν κλασικές ευκαιρίες. Είχαν 28 τελικές, με 17 στην εστία. Εκτέλεσαν 14 κόρνερ και 16 φάουλ. Είχαν κατοχή μπάλας 70%. Και όμως έχασαν...
Εχασαν περισσότερο από ανικανότητα και λιγότερο από ατυχία. Εχασαν γιατί δεν βρήκαν τρόπο να νικήσουν τον Πασχαλάκη σε τετ α τετ, αντίθετα βρήκαν πολλούς τρόπους να κάνουν ήρωα τον τερματοφύλακα του ΠΑΣ. Εχασαν γιατί πλήρωσαν την αστοχία του Κάμπος, του Κουλούρη και του Πέλκα. Μόνο σε μία φάση στάθηκαν άτυχοι. Στην ευκαιρία του Αθανασιάδη. Ο οποίος σουτάρει, ο αμυντικός του ΠΑΣ πέφτει ανάποδα, η μπάλα προσκρούει στα οπίσθιά του, χτυπάει στο δοκάρι και βγαίνει κόρνερ. Αυτό ήταν όντως ατυχία. Αλλά οι υπόλοιπες ευκαιρίες χάθηκαν γιατί, πολύ απλά, οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν κατάφεραν να σκοράρουν, με εξαιρέσεις το ωραίο φάουλ του Πέλκα στο πρώτο ημίχρονο και το εξίσου ωραίο σουτ του Μπίσεσβαρ προς το τέλος, που «απαντήθηκαν» με δύο θαυμάσιες επεμβάσεις του Πασχαλάκη. Σ’ αυτές τις δύο περιπτώσεις έγινε ό,τι έπρεπε να γίνει, στις άλλες, όμως, όχι, με αποτέλεσμα να πάρει ο ΠΑΣ μια νίκη την οποία ούτε οι ίδιοι οι παίκτες του και ο Γιάννης Πετράκης πιστεύουν.
Το θέμα είναι ότι ο ΠΑΟΚ έχασε πάλι «άχαστα» και «πούλησε» ακόμη τρεις βαθμούς, μην μπορώντας να προωθηθεί ακόμη περισσότερο στη βαθμολογία. «Χάλασε» το νικηφόρο σερί του, «ξενέρωσε» τους οπαδούς του και, παρά την καλή εμφάνιση, προβλημάτισε για τη συνέχεια. Διότι επιθυμητή είναι η καλή απόδοση, αλλά αν δεν συνοδεύεται με ήττα δεν έχει κανένα νόημα και καμία αξία.
Επιμέρους παρατηρήσεις: Ο Κάμπος ήταν εξαιρετικός, αλλά ακόμη και στην καλή μέρα του δείχνει δύο αδυναμίες του: Οτι είναι επιπόλαιος και ότι το γκολ δεν «το έχει».
Πολύ καλός και ο Πέλκας. Αλλά κι αυτός επιπόλαιος. Αν αρχίσει να ενεργεί με καθαρό μυαλό, μπορεί να διαπρέψει. Τα προσόντα τα έχει, αλλά τα αδικεί μόνος του.
Ο Μπίσεσβαρ με καλές αλλά και κακές στιγμές. Το ότι «βγάζει» πλέον 90λεπτο είναι θετικό, αλλά κακά τα ψέματα, σε κανέναν δεν γεμίζει το μάτι σε ρόλο ηγέτη.
Αν τα γκολ που έχασαν (όχι μόνο στο χθεσινό ματς) ο Κάμπος, ο Κουλούρης, ο Πέλκας (και ο Ροντρίγκες) τα έχανε ο Αθανασιάδης θα τον είχαν... κρεμάσει αυτοί που αποδίδουν όλα τα αγωνιστικά προβλήματα του ΠΑΟΚ στην έλλειψη... κανονικού φορ. Φαίνεται ότι στον ΠΑΟΚ όλοι δικαιούνται να χάνουν ακόμη και τα «άχαστα» εκτός από έναν από τους κορυφαίους σκόρερ στην ιστορία της ομάδας σε όλες τις διοργανώσεις.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, όποιος περιμένει να συνέλθει ο Κλάους και να αρχίσει πάλι να σκοράρει ένα γκολ σε 2,5 τελικές, ματαιοπονεί. Αλλωστε, πού να τις βρει πλέον τις 2,5 τελικές; 2,5 φορές ποτέ δεν παίρνει την μπάλα εντός αντίπαλης περιοχής. Ούτε αυτός, ούτε ο Κουλούρης. Μακάρι να την παίρνει ο... μέγας και τρανός γκολτζής που θα αποκτηθεί, διότι πολύ φοβάμαι ότι, όσο μέγας και τρανός να είναι, πολύ σύντομα θα βγει άχρηστος κι αυτός εάν ο τρόπος με τον οποίο αγωνίζεται η ομάδα εξακολουθήσει να αφήνει εκτός παιχνιδιού τον επιθετικό που παίζει «κορυφή»...
Κάτι ακόμη: Μέχρι το 60’ ο ΠΑΟΚ έπαιξε όντως καλό ποδόσφαιρο. Από το σημείο εκείνο και μετά, όμως, μολονότι οι παίκτες του κρατούσαν συνεχώς την μπάλα στην κατοχή τους, άρχισαν να στέλνουν... μηλάκια στον Πασχαλάκη, είτε με αφελή μακρινά σουτ, είτε με τυφλές «γιόμες», είτε με λανθασμένες εκτελέσεις φάουλ και κόρνερ. Φάνηκε ότι δεν υπήρχε ψυχραιμία, υπομονή και πίστη στην «ανατροπή». Οι ευκαιρίες του Μπίσεσβαρ και του Αθανασιάδη στο φινάλε είχαν ουσία, αλλά τα υπόλοιπα 30 λεπτά κύλησαν χωρίς ο ΠΑΟΚ να δημιουργήσει ουσιαστικές προυποθέσεις για να ισοφαρίσει και να προηγηθεί. Ο εκνευρισμός ήταν διάχυτος στις κινήσεις όλων των παικτών του. Παράδειγμα, η σαχλαμάρα του Κάνιας, που αντί να σώσει την μπάλα, πήγε να «κλαδέψει» αντίπαλο, ούτε αυτό το πέτυχε και έδωσε το δικαίωμα στον ΠΑΣ να φύγει μπροστά στην πιο επικίνδυνη από τις αντεπιθέσεις που «έβγαλε» στο δεύτερο ημίχρονο. Αυτή η έλλειψη ψυχραιμίας ίσως εξηγεί, τελικά, τις πολλές χαμένες ευκαιρίες μετά το 0-1. Αρα, πέρα από οποιαδήποτε δουλειά που πρέπει συνεχώς να γίνεται σε καθαρά αγωνιστικά θέματα, ίσως πρέπει να γίνει δουλειά και στο τεράστιο ζήτημα της νοοτροπίας νικητή που πρέπει να έχει κάθε φιλόδοξη ομάδα...
