Το ματς με την Βόρεια Ιρλανδία ήταν σοκαριστικό. Κακή εικόνα, κάκιστο αποτέλεσμα, απομάκρυνση στόχου. Σκέφτεσαι πως δεν είναι αυτή η εθνική ομάδα που έζησες, αγάπησες, ήξερες πως θα πάρει αυτό που θέλει. Έβλεπες αυταπάρνηση, ψυχραιμία, διαχείριση καταστάσεων, προσωπικότητα, πλάνο. Σκέφτεσαι επίσης πως ευτυχώς έρχεται παιχνίδια με τα Νησιά Φερόε, που τουλάχιστον θα μας δοθεί η δυνατότητα να πάρουμε κάποιους βαθμούς. Να ηρεμήσουμε, να δούμε λίγο πιο αισιόδοξα τον όμιλο μας, να πάρουν λίγο τα πάνω τους και οι παίκτες. Κι όμως… υπήρχε και πιο κάτω για την εθνική ομάδα. Ναι, την ίδια που ξημερώματα του Ιούλη έφθανε μία ανάσα από τους οχτώ του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ναι, την ίδια που πήγε στα δύο τελευταία πανευρωπαϊκά, που έφθασε στους «16» του Euro 2012 για να ηττηθεί από την Γερμανία. Την ίδια; Όχι. Δυστυχώς. Δεν είναι η ίδια.
Εκείνη η εθνική, που θαρρείς και μία δεκαετία, μέχρι και το περασμένο καλοκαίρι, δεν είχε ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις, ήξερε αυτά τα ματς να τα παίρνει για πλάκα. Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να χάσει βαθμούς από τα νησιά Φερόε και ας ζοριζόταν πιθανώς να τα κερδίσει. Δεν θα έχανε ποτέ τρία «κολλητά» ματς στο Φάληρο, δεν θα περνούσαν ποτέ τέσσερις αγώνες με τον συντελεστή να γράφει 1-5. Εκείνη η εθνική, είχε παίκτες με προσωπικότητα, που έπαιρναν την ομάδα στην πλάτη όταν έπρεπε και συμπαρέσυραν και τους υπόλοιπους. Είχε τον Ζαγοράκη, τον Καραγκούνη, τον Χαριστέα, τον Νικοπολίδη, τον Κατσουράνη, τον Αμανατίδη, τον Σαλπιγγίδη, τον Σαμαρά… Σήμερα ποίον;
Εκείνη η εθνική ήξερε να «σβήνει» εντός των τειχών τα προβλήματα της, είχε σωστούς καθοδηγητές και έβγαζε αυτό που πάντα αυτοί χαρακτήριζαν «οικογένεια». Εκείνη η εθνική είχε πλάνο στο παιχνίδι της. Δεν «μασούσε» από τους ελληναράδες που έσκουζαν για καλό ποδόσφαιρο, που δεν εκτιμούσαν τις νίκες ακόμη και με το Λίχτενσταιν και που ξαφνικά πίστευαν πως η «γαλανόλευκη» είναι ένα κράμα Βραζιλίας και Ιταλίας, με παίκτες που συχνά ταυτιζόταν με απίστευτους χαρακτηρισμούς. Σήμερα τους… ψάχνουμε βέβαια αλλά δεν πρόκειται τα χρόνια να γυρίσουν πίσω.
Εκείνη η εθνική είχε ένα πλάνο στο παιχνίδι της. Μία «ταυτότητα» που άρεσε δεν άρεσε ήταν αυτή. Αποτελεσματική, συχνά κυνική, μερικές φορές βαρετή, αλλά αυτή. Αυτή μας έστειλε σε μεγάλες διοργανώσεις, αυτή μας χάρισε μεγάλες νίκες και αυτή έκανε τον υπόλοιπο πλανήτη να σέβεται μία χώρα που ποδοσφαιρικά δεν σέβεται… η ίδια το ποδόσφαιρο της. Εκείνη η εθνική ομάδα ξέραμε πως ακόμη και αν χάσει, θα αναγκάσει τους αντιπάλους της να απλώσουν το χέρι από σεβασμό και επειδή θα είχαν φτύσει αίμα για να την κερδίσουν.
Εκείνη η εθνική, θα αποτελεί «φάρο» για τις επόμενες. Όταν και αν προκύψουν ανάλογες. Με τους «εγκληματίες» που αγνοούν βασικά στελέχη των προηγούμενων εθνικών, κινούνται βάσει προσωπικών συμφερόντων και είναι άσχετοι από το άθλημα και από την διαχείριση στελεχών, μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε αρκετά. Μέχρι τότε… να ζήσουμε να την θυμόμαστε.