Ο Ηρακλής ύστερα από οκτώ αγώνες, βρίσκεται μόνος κι έρημος στην τελευταία θέση της βαθμολογίας, χωρίς ακόμη να έχει καταφέρει νίκη, παρά μόνο τρεις ισοπαλίες αποκομίζοντας μονάχα τρεις βαθμούς. Αρα αν θέλει να ελπίζει σε μια προοπτική αγωνιστικής και βαθμολογικής ανάταξης, την Κυριακή απαραίτητα χρειάζεται νίκη επί του Λεβαδειακού στη Βοιωτία.
Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις δυσμενείς παραμέτρους που ταλαιπωρούν και αποσταθεροποιούν την ομάδα επί καθημερινής βάσης, μια τέτοια περίπτωση μάλλον θεωρείτε υπερβατική και όχι αδύνατη. «Νυν υπέρ πάντων ο αγών» έγραφε χθες στο πρωτοσέλιδό της η «Μ», υπονοώντας φυσικά πως κάπου τα ψέματα και οι αυταπάτες τελείωσαν και πλέον η σκληρή πραγματικότητα προβάλλει αμείλικτα. Όμως οι παίκτες δεν μπορεί να μη το γνωρίζουν, άρα γιατί τους το υπενθυμίζουμε. Να τους τσιγκλούμε. Μα γιατί εμείς οι ίδιοι υπερβάλλουμε συγκρίνοντας υποθετικά στάνταρ με τα υπαρκτά δεδομένα. Σίγουρα στη Λειβαδιά θα παλέψουν, πάντα παλεύουν, στα όρια τους. Και θα πούνε τα κουτσαβάκια. «Ναι ρε να δώσουν τα ρέστα τους άμα λάχει». Γουστάρω.
Στη γλώσσα της πόκας, δίνω ρέστα σημαίνει ποντάρω τα πάντα, ως και την τελευταία μάρκα. Στην τρέχουσα αργκό, δίνω ρέστα σημαίνει κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, υπερβάλλω τον εαυτό μου, κάνω καταπληκτική εμφάνιση. Όμως στην ουσία τα ρέστα είναι το υπόλοιπο. Αυτό που μένει. Ό,τι έχει μείνει και δεν μείνει. Ό,τι έχω και δεν έχω. Επομένως οι κυανόλευκοι για να περάσουν από τη Λειβαδιά χρειάζεται να εφαρμόσουν όλα τα παραπάνω, αρκεί βέβαια, να καταθέσουν και κεφάλαιο για να πάρουν και να δώσουν ρέστα. Απλά πράματα κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
