Και απεφάνθη ο Αχιλλέας Μπέος: «Θα είναι έγκλημα αν βάλουν στο παιχνίδι του τίτλου τον Ολυμπιακό. Όχι ότι δεν δικαιούται. Όμως, δεν έχει την ομάδα που είχε στο παρελθόν και αφού δεν έχει και τα βοηθήματα, ας σοβαρευτούν οι υπόλοιποι και ας διεκδικήσουν επί ίσοις όροις το Πρωτάθλημα».
Εγώ θα έλεγα πως πράγματι ο Ολυμπιακός δεν έχει την ομάδα των περασμένων ετών, όμως όχι πως δεν έχει και τα βοηθήματα. Το αν θα είναι έγκλημα οι λοιποί διεκδικητές να βάλουν τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι μάλλον είναι σχήμα λόγου. Διότι κανείς έως τα τώρα από ΠΑΟΚ και ΑΕΚ κυρίως δεν απέδειξαν ότι διαθέτουν τα κότσια θα έλεγα και όχι τις μπάντες να κατακτήσουν τον τίτλο. Οι δίαυλοι της λαμογιάς για τον Ολυμπιακό δυστυχώς δεν έχουν σφραγιστεί και ίσως να μην αφορούν θεσμικούς συνασπισμούς, αλλά πρόσωπα. Οσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι του με τον Λεβαδειακό θα καταλάβουν τι εννοώ και τα υπόλοιπα τα αφήνω στη σφαίρα της φαντασίας του καθενός καλοπροαίρετου να υποθέτει ότι θέλει.
Το «λάθος» του αλάνθαστου τερματοφύλακα στο κρίσιμο σημείο, δεν πέρασε απαρατήρητο από τους ψαγμένους, διότι όλως παραδόξως της επομένη κάθε αγωνιστικής και στις δυο υψηλές κατηγορίες των εθνικών Πρωταθλημάτων η καχυποψία υπερβαίνει την αντίληψη περί μιας διοργάνωσης ενδιαφέρουσας και υπεράνω πάσης υποψίας. Προσωπικά πιστεύω, πως τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα ,επί παντός θεσμικού επιπέδου η ομαλότητα και η φυσιολογία του δυνατού δεν υπάρχουν. Ακόμη και το παγκοσμίως γνωστό, ως απόλυτη αιτία της εξέλιξης των πραγμάτων, «τα πάντα ρεί» του Ηράκλειτου δεν ισχύει εξαιτίας μιας επιβαλλόμενης βιαίως λιμνάζουσας πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας στην οποία η λαμογιά αποτελεί το άλφα και το ωμέγα των όποιων δρομολογημένων ευχάριστων εκπλήξεων. Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με παπατζήδες.
Όπως ο αναφερόμενος στην εισαγωγή του παρόντος κειμένου. Και ως γνωστόν τα λαμόγια δεν ήταν τίποτα άλλο από τους αβανταδόρους, τους δήθεν «πελάτες» δηλαδή των παπατζήδων, οι οποίοι υποκρινόταν ότι παίζουν και κερδίζουν για να προσελκύουν ευκολότερα τα θύματα ή τους αφελείς θα έλεγα εγώ.