Θέλω να ομολογήσω ότι με ενθουσίασε η πρόθεση του Αμπέλ Φερέιρα να γίνονται με την παρουσία φιλάθλων, με ανοιχτές τις πόρτες, δηλαδή, κάποιες προπονήσεις του ΠΑΟΚ.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι επιτέλους ένας άνθρωπος από τον χώρο του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα τολμά να ξεφύγει από την μυστικοπάθεια, από την λογική ότι είναι προτιμότερο όλα να γίνονται σε προστατευμένο περιβάλλον, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα, να μένουν… μεταξύ μας.
Γιατί ξέρουμε πολύ καλά, ειδικά εμείς οι δημοσιογράφοι που βρισκόμαστε πάρα πολλά χρόνια σ’ αυτή την δουλειά και διαθέτουμε τη γνώση και την εμπειρία για να κάνουμε συγκρίσεις ανάμεσα σε εποχές, ότι τα τελευταία 15-20 χρόνια η τάση στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι οι ομάδες να μπαίνουν σε… γυάλα.
Να μην μπορεί κανείς, δηλαδή, να ζήσει από κοντά την καθημερινότητά τους. Ούτε καν οι δημοσιογράφοι. Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, τα παλαιότερα χρόνια είχαμε αυτή την δυνατότητα, με αποτέλεσμα να έχουμε πολύ καλύτερη εικόνα και για τον κάθε παίκτη ξεχωριστά και για την ομάδα και για τον προπονητή και για τις τακτικές.
Διότι τα βλέπαμε κάθε μέρα στην προπόνηση. Μπορούσαμε να πηγαίνουμε κάθε μέρα στην προπόνηση αν το θέλαμε. Κι αυτό, βέβαια, μας βοηθούσε ώστε να είμαστε πιο δίκαιοι στην κριτική μας, να συνυπολογίζουμε πράγματα τα οποία είχαμε ως παραστάσεις από όλη την εβδομάδα, πριν κάνουμε οποιοδήποτε σχόλιο μετά το ματς για κάποιον παίκτη ή τον προπονητή.
Το σωστό είναι αυτό που θέλει να κάνει ο Φερέιρα, όχι αυτό που έχει επικρατήσει ως δεδομένο, οι κλειστές πόρτες, δηλαδή. Ισως όχι κάθε μέρα. Το καταλαβαίνω ότι οι ομάδες έχουν ανάγκη και την ηρεμία και να κρατήσουν κάποια πράγματα απολύτως μυστικά.
Όμως, κάποιες μέρες θα μπορούσαν να είναι ανοιχτές οι προπονήσεις κι αυτό να είναι ωφέλιμο για όλους: και για τον ΠΑΟΚ και για τους οπαδούς τους και για τους δημοσιογράφους…