Στις 14 Δεκεμβρίου ο Μουρίνιο γνώριζε την ήττα από την πρωταθλήτρια Λέστερ με 2-1 και κάθισε για τελευταία φορά στον πάγκο της Τσέλσι. Σε εκείνο το ματς, εμφανίστηκε προκλητικά αδιάφορος ο Τζον Τέρι και στο 53΄ έγινε αλλαγή.
Ο για πολλούς κορυφαίος προπονητής αυτή τη στιγμή στον κόσμο είχε δηλώσει πως: «τρέμω όταν αναγκάζομαι να αλλάξω την τετράδα στην άμυνα». Αλχημείες κάνει από τη μέση και μπροστά, ωστόσο εάν χαλάσει η συνοχή της αμυντικής τετράδας δεν θα αργήσει να έρθει το κακό. Ο ίδιος το πλήρωσε με τον ακριβότερο τρόπο και αποτέλεσε παρελθόν από τον αγαπημένο του βρετανικό σύλλογο.
Σήμερα, αρχές του Ιούλη είδαμε το πολλά υποσχόμενο Βέλγιο να πέφτει θύμα έκπληξης από την Ουαλία και να αποχαιρετά πρόωρα τον θεσμό του Euro. Άτυχος ο Bίλμοτς στο κρίσιμο ματς δεν είχε στη διάθεση του τον τιμωρημένο Βερμάλεν και τον βασικότατο Βερτόγκεν, ο οποίος χτύπησε στην τελευταία προπόνηση.
Σε όλα τα ματς του euro έπαιζε πίσω με δεξί μπακ τον Μεουνιέ, στα στόπερ τους Βερμάλεν και Αλντερβέιρελντ και αριστερά τον Βερτόγκεν. Παιχνίδι με παιχνίδι ο ένας μάθαινε το στυλ του άλλου και η άμυνα άρχισε να δένει. Δυο αλλαγές έγιναν με την Ουαλία και οι Ντεναγιέρ και Τζόρνταν Λουκάκου οι οποίοι κλήθηκαν να καλύψουν τα κενά τα έκαναν μαντάρα. Δεν σημαίνει ότι είναι κακοί παίκτες. Απλά όταν δεν έχεις παίξει ποτέ ξανά συμπαίκτης με κάποιον άλλο, δεν θέλει και πολύ να εκτεθείς. Έχασαν δυο κεφαλιές στη μικρή περιοχή από ασυνεννοησία και έγιναν ρεζίλι στην ντρίπλα και την γκολάρα του Ρόμπσον – Κανού στο 2-1. Bέβαια ευθύνη φέρει και ο προπονητής, καθώς πιάστηκε αδιάβαστος. Η συγκεκριμένη ντρίμπλα – κίνηση του επιθετικού της Ρέντινγκ είναι συνηθισμένη και θα έλεγα αγαπημένη του Ρόμπσον – Κανού. Θα έπρεπε δηλαδή να περιμένουν ένα απότομο γύρισμα, να γνωρίζουν ότι είναι ικανότατος στο σκοράρισμα και να μην τον άφηναν τόσο χώρο.
Συμπερασματικά, ένας σημαντικός λόγος που η Ιταλία έχει φτάσει μέχρι εδώ είναι διότι διαθέτει συμπαγής άμυνα. Κιελίνι, Μπονούτσι και Μπαρτσάλι έχουν παίξει δεκάδες παιχνίδια μαζί στη Γιουβέντους και είδαμε πόσο δεμένοι είναι. Ο μεγαλύτερος εχθρός για μια εθνική ομάδα είναι η συνοχή. Παικταράδες διαθέτει και η Ακτή Ελεφαντοστού και το Καμερούν, αλλά με τόσες λίγες προπονήσεις που έχουν κάνει, όταν έρθει η ώρα να αγωνιστούν μοιάζουν δέκα χαμένοι, να κυνηγούν μια μπάλα. Σήμερα είδαμε δυο «χαμένους» στο Βέλγιο και εάν δεν υπήρχε η τρομερή ποιότητα από τη μέση και μπροστά, το παιχνίδι θα είχε τελειώσει νωρίτερα από το 85΄...
