Κατάγεται από το Μποντί. Ένα από τα γκετοποιημένα Παρισινά προάστια, όπου σύμφωνα με τον Μανουέλ Μακρόν η νεολαία ζει σε… «κατοίκον περιορισμό» και κατά τον πρώην Πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς σε… «καθεστώς Απαρχάυντ».
Γνωστού όντως, ότι ο Μακρόν δεν διάκειται ευμενώς προς τους καταραμένους μπανλιέ, γόνους ως επί των πλείστων μεταναστών, όπως ο Εμπαπέ από Καμερουνέζο πατέρα και Αλγερινή μητέρα, επιτρέπεται να διασωθούν… από μόνοι τους. Έτσι ο μόνος τρόπος που επιλέγουν για να βγουν από τη φτώχεια στο Μοντί είναι ο αθλητισμός και η Ραπ. Ο προπονητής της τοπικής ομάδας Ζερεμί Μιμουνί έχει κουραστεί να λέει στα ανυπόμονα νεαρά παιδιά, ότι υπάρχει μόνον ένας Μέσι, ένας Ρονάλντο και ένας Εμπαπέ και για αυτόν τον λόγο ο ασφαλέστερος δρόμος για την κοινωνική τους πρόοδο και διασφάλιση περνάει μέσα από το σχολείο.
Κάτι που δυσκολεύονται βέβαια να το πιστέψουν τα παιδιά, γιατί φοβούνται ότι ακόμη κι αν γίνουν καλοί μαθητές θα αντιμετωπίσουν στη συνέχεια φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις από την «πλούσια και λευκή Γαλλία». Είναι γνωστό ότι τα 2/3 της ομάδας του Ντεσάμπ έχουν τις ρίζες στις παλιές γαλλικές αποικίες και ονειρεύονται την αποδοχή της θρυλικής ομάδας του 1998. Ο προπονητής όμως της Μποντί επικαλούμενος και την περίπτωση του Ανελκά (το 2002) πιστεύει ότι ακόμη και αν κατακτήσει το Κύπελλο η Γαλλία, αυτό δεν θα αποτελεί παρά ένα ακόμη διάλειμμα εθνικής συναδέλφωσης. Αυτά περιληπτικά καταγράφτηκαν στο γαλλικό Τύπο με αφορμή την φανταστική παρουσία του νεαρού Εμπαπέ στη διοργάνωση του Μουντιάλ της Ρωσίας. Ένα από τα πλέον κεντρικά πρόσωπα τα οποία συζητούνται όσο ελάχιστοι στο περιθώριο των όσων συνέβησαν.
Δίπλα στο νεαρό Γάλλο και σε επίπεδο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μεγάλη έκπληξη της διοργάνωσης, μπαίνει η αντίστοιχη παρουσία του Χάρι Μαγκουάιρ, κεντρικού αμυντικού της εθνικής Αγγλίας. Ο προπονητής του, του εμπιστεύτηκε τη θέση στην τριάδα της οπισθοφυλακής, αν και κανείς δεν πίστευε ότι ο αμυντικός της Λέστερ που ήταν εντελώς άπειρος από μεγάλες διοργανώσεις, θα είχε την πορεία με την οποία εντυπωσίασε τους πάντες. Να σκεφτεί κανείς ότι ο Μαγκουάιρ μέχρι το Μουντιάλ είχε να επιδείξει μόνο μία συμμετοχή σε μεγάλες διοργανώσεις. Αυτή με τις Ελπίδες της Αγγλίας το 2012. Και έκτοτε τίποτε, μέχρι τον περασμένο Αύγουστο που τον κάλεσε ο Σάουθγκεϊτ στην εθνική ομάδα. Κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι ένας ποδοσφαιριστής της Λέστερ με μοναδική θητεία στη Σέφιλντ, στη Χαλ και στη Γουίγκαν θα ήταν βασικός σε ένα Μουντιάλ. Ο κόουτς όμως το ρίσκαρε και μπορεί να πει κανείς κατά γενική ομολογία ότι δικαιώθηκε και μάλιστα σε απόλυτο βαθμό. Οι εμφανίσεις του Μαγκουάιρ ήταν καταπληκτικές. Ήδη και πριν κλείσε τον κύκλο της η διοργάνωση, αρκετές ομάδες άρχισαν να προσεγγίζουν τον παίκτη και τη Λέστερ, της οποίας όμως οι παράγοντες διαπιστώνοντας ότι κρατούν στα χέρια τους κάτι το υπερπολύτιμο, δεν βιάζονται να τον παραχωρήσουν. Αντίθετα ήδη έχουν προτείνει επέκταση συμβολαίου με απολαβές που θα προσεγγίζουν και προφανώς και θα υπερβαίνουν τις 120.00 λίρες την εβδομάδα.
Στο φως και οι… «αποκαλύψεις» του Αντουάν Γκριζμάν - ο οποίος αξίζει να σημειωθεί ότι βρίσκεται στο αποκορύφωμα τη καριέρας του – για τις… «συμβουλές» που του έδωσε ο Ντιέγκο Σιμεόνε: «Μου είπε ότι θα έπρεπε οπωσδήποτε να χαρώ αυτό που συνέβη με το Βέλγιο, αλλά για μια και μόνο στιγμή και ύστερα να επικεντρωθώ άμεσα και μονόδρομα στον τελικό. Να μην σκέφτομαι καθόλου τίποτα από όλα όσα έγιναν γατί ο τελικός είναι μία και μόνο ευκαιρία που δεν θα πρέπει να χαθεί για κανένα λόγο. Μου συνέστησε απόλυτη ηρεμία, ξεκούραση και ψυχική ταύτιση με τον τελικό». Επιπρόσθετα ο Αντουάν επισήμανε ότι στα παιχνίδια που πέρασαν και έφεραν τη Γαλλία στον τελικό, αυτός και οι περισσότεροι συμπαίκτες του ακολούθησαν αρκετές φορές την τακτική της Ατλέτικο. Ο Γκριζμάν γνωρίζει βέβαια πως είναι υποψήφιος για τη χρυσή μπάλα αλλά δεν παύει να τονίζει συνεχώς πως ο τελικός είναι και πάνω από αυτή τη διάκριση γιατί ήταν το όνειρο μιας ολόκληρης χρονιάς.
Είχε και τα εξωαγωνιστικά του εντυπωσιακά και περίεργα το Μουντιάλ. Ένα από αυτά ήταν το γεγονός πως οι πελάτες του μετρό των Βρυξελλών, μετά την οδυνηρή ήττα του Βελγίου από τη Γαλλία, αναγκάστηκαν να «υποστούν» τον ποδοσφαιρικό ύμνο της Γαλλίας να μεταδίδεται από το μετρό της πόλης τους. Και αυτό γιατί η υπηρεσία των δημοσίων συγκοινωνιών των Βρυξελλών έχασε ένα στοίχημα από την αντίστοιχη «ομόλογο» της, μετά από μια κόντρα που είχαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η οποία έλεγε ότι αν κέρδιζε το Βέλγιο, το Παρίσι θα ήταν υποχρεωμένο να αλλάξει τις πινακίδες στο σταθμό του Σεν Λαζάρ, σε «Σεν Αζάρ» προς τιμή του Βέλγου μέσου Εντέν Αζάρ. Όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε και οι επιβάτες της υποχρεώθηκαν να «υποστούν» το «όλοι μαζί» του Γάλλου ρόκερ Τζόνι Χάλιντεϊ. Ήταν το τραγούδι που «συνόδευσε» την εθνική ομάδα της Γαλλίας το 2002.
ΥΓ: Στις ενδιαφέρουσες (πιστεύουμε) εξωαγωνιστικές «επισημάνσεις» και «πινελιές» θα πρέπει σίγουρα να προστεθεί η παγκόσμια αποδοχή της επικής προσπάθειας των Κροατών που με το σπαθί τους βρέθηκαν στον τελικό, δικαιώνοντας όλους όσους ποντάριζαν στους «μπαρουτοκαπνισμένους» - όπως εύστοχα χαρακτηρίζονται – παίκτες του Ντάλιτς.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (13/7)
