Και ενώ στα γραφεία (;) της ΠΑΕ Ηρακλής τα ραβασάκια πληρωμών καταφθάνουν το ένα μετά το άλλο, ως ροδοπέταλα σε πίστα ξενυχτάδικου, στα πέριξ των τζογαδόρων αρχίζει να διαγράφεται το πραγματικό αλισβερίσι της παραμονής ,κυρίως των τριών υποψηφίων για φούντο, στην κατ΄ ευφημισμό μεγάλη κατηγορία του ελληνικού Πρωταθλήματος. Και αυτό το αλισβερίσι δεν αφορά τα θέλω ή τα μπορώ των συγκεκριμένων ομάδων, αλλά τα αντίστοιχα των βεβαίων διπλαρωμάτων.
Γιατί μη μου πει κανείς πως με κάθε τρόπο δεν πραγματοποιούνται σε στιλ «να σου πω ρε μάγκα» , όπως εδώ και κάτι τέρμινα ακούμε σε ηχογραφημένα ντοκουμέντα. Σε δημοπρασία βγήκαν οι προσφορές των αδιάφορων και όποιος έχει αντίρρηση ας ρίξει μια ματιά στις προβλέψεις και προτάσεις των μπούκερ. Ο Ηρακλής άραγε μπορεί να μείνει έξω από τη συγκεκριμένη διαδικασία; Λίγο δύσκολο, άκομψο και αντιδεοντολογικό να απαντήσω με ένα ναι ή με ένα όχι. Παρακάμπτοντας τον πειρασμό του όποιου σχολιασμού θα προτείνω, στους δυο τρείς ψυλλιασμένους αρμόδιους ,να μη την πάθουν σαν τις μωρές παρθένους .Βρίσκουμε αυτή την παραβολή στο κατά Ματθαίο 25:1-13.
Εκεί μετά από μια ολόκληρη διαδικασία οι δόλιες μωρές παρθένες, βέβαια σήμερα το είδος αυτό έχει εκλείψει, έπεσαν θύματα των φρονίμων, οι οποίες αφού είχαν φροντίσει να αγοράσουν λαδάκι για τα λυχνάρια τους δεν τις δάνειζαν μια στάλα για τα δικά τους και τις έστειλαν να αγοράσουν. Μέχρις ότου όμως αυτές επιστρέψουν το πουλάκι, δηλαδή ο νυμφίος, είχε πετάξει κι έτσι έμειναν χωρίς γαμπρό οι καημένες. Καλά τα λόγια λοιπόν για το παιχνίδι με τον Πλατανιά, τα οποία πρέπει να ακούγονται, αλλά καλύτερη, πάντα κατά την άποψή μου, και η πισινή. Το τι θέλω να υπονοήσω, αφήστε το. Μόνο μια στάλα λαδάκι χρειάζεται.