Αφού έχουμε να διανύσουμε αρκετό χρόνο ακόμη μέχρι την έναρξη του πρωταθλήματος, ας μιλήσουμε για το Κύπελλο.
Δεν πιστεύω οι φίλαθλοι, πέραν των γνωστών κλαψιάρηδων, να μην έμειναν ευχαριστημένοι από την απόδοση της ομάδας. Αναλογικά πάντα. Γιατί όλες οι ομάδες και φυσικά ο Ηρακλής ,στο συγκεκριμένο διάστημα μοιάζουν με μωρά που μόλις στάθηκαν όρθια. Για να μάθουν να περπατούν, άπασα η οικογένεια τα βοηθάει με το γνωστό «στράτα, στρατούλα». Κι αυτά τα καημενούλια μ απλωμένα τα χεράκια ,πηγαίνοντας πέρα δώθε, προσπαθούν. Πέφτουν, σηκώνονται, συχνά χτυπούνε, κλαίνε, γελάνε, μα δε το βάζουν κάτω. Ε αυτό είχε σημασία χθες. Οι παίκτες και των δυο ομάδων προσπαθούσαν.
Συμπεράσματα περί της ποιότητας του συνόλου και όχι της ατομικής ικανότητας κάθε παίκτη, οπωσδήποτε είναι νωρίς να βγουν. Κάτι τέτοιο θα συμβεί τουλάχιστον μετά την τρίτη αγωνιστική του πρωταθλήματος. Μέχρι τότε και μέχρι τον αγώνα ρεβάνς στη Λαμία, αρκούμαστε σ αυτό που είδαμε προχθές. Για πρώτη φορά συμφωνώ με τον παμπόνηρο (είδατε τα ομάδα κατέβασε;) τον Τενέ, ότι ο Ηρακλής έχει το πάνω χέρι στην πρόκριση. Και τούτο γιατί το 1-0 είναι το πιο περίεργο σκορ και αφού οι κυανόλευκοι δεν κατάφεραν να πετύχουν δεύτερο, τους βολεύουν αρκετά αποτελέσματα, φτάνει βέβαια να σκοράρουν. Αυτά για το «πρώτο» επίσημο παιχνίδι των κυανόλευκων και πριν κλείσω να θυμίσω στους αγαπητούς χιλιάδες γονείς, παππούδες και ομογάλκτους συγγενείς του Ημιθέου, πως ως …μωρό χρειάζεται γαλατάκι και βεβαίως- βεβαίως μπάμπερς. Διαρκείας με λίγα λόγια. Εχω μήπως άδικο;