Ο Ηρακλής δεν άρχισε τη φετινή αγωνιστική περίοδο έχοντας στόχο να... κατακτήσει το Κύπελλο. Δεν είπε, όμως, “όχι” στον θεσμό. Απέκλεισε δύο ομάδες της Σούπερ Λίγκα και είναι έτοιμος να αποκλείσει και τρίτη για να φτάσει στους “4”. Ο ΠΑΟΚ άρχισε τη σεζόν με τη φιλοδοξία να κατακτήσει και Πρωτάθλημα και Κύπελλο. Ετσι, τουλάχιστον, μας είπαν ο Αγγελος Αναστασιάδης και οι παίκτες του, χωρίς κανείς να απαιτήσει τέτοιες υποσχέσεις και χωρίς κανείς να πιστεύει ότι η ομάδα είναι ικανή να σηκώσει κούπες.
Ωστόσο, το Κύπελλο το έγραψαν ουσιαστικά στα παλιά τους τα παπούτσια. Και ο προπονητής που δοκίμασε... πειραματικές ενδεκάδες σε όλους τους αγώνες, αλλά και όσοι αγωνίστηκαν και δεν ντράπηκαν ποτέ γιατί δεν κατάφεραν να νικήσουν ούτε τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, ούτε τον ΠΑΣ Γιάννινα, ούτε καν την Κέρκυρα, στον πιο κρίσμο αγώνα της φάσης των ομίλων. Λίγο - πολύ την ίδια συμπεριφορά είχαν απέναντι στο Γιουρόπα Λιγκ. Κανείς δεν έδειξε να ενοχλείται από τους δύο αποκλεισμούς. Μάλλον ανακουφίστηκαν, γιατί έφυγαν από το κεφάλι τους δύο μπελάδες. Για να μείνει μόνο ένας. Στον οποίο, υποτίθεται, θα αφοσιώνονταν και θα τα έδιναν όλα.
Οντως τα έδωσαν. Αλλά... στον Ολυμπιακό. Με κάκιστες εμφανίσεις και αλλεπάλληλες ήττες, του επέτρεψαν να τους φτάσει, να τους ξεπεράσει και να τους αφήσει πίσω οκτώ βαθμούς. Και όταν έπαιξαν μαζί του στην Τούμπα, έμειναν ευχαριστημένοι γιατί δεν έχασαν. Γι' αυτό άλλωστε αγωνίστηκαν. Οχι για να κερδίσουν. Ο φόβος μην τυχόν κυνηγηθούν από τον κόσμο, επικράτησε του εγωισμού και της φιλοδοξίας που έπρεπε να διαθέτουν ως στελέχη της ομάδας που λέγεται ΠΑΟΚ και όχι... Α.Ε. Ανασφαλών.
Φοβάμαι, όμως, ότι το όλο θέμα της παρατεταμένης αγωνιστικής κάμψης του ΠΑΟΚ δεν έχει να κάνει μόνο με τη λανθασμένη νοοτροπία, αλλά και μ' αυτές καθ' εαυτές τις ικανότητες. Στο ποδόσφαιρο, πρώτα “μετρούν” οι ποδοσφαιρικές αρετές και ύστερα, ως συμπλήρωμα και πρόσθετες προυποθέσεις, όλες οι υπόλοιπες. Οταν οι ποδοσφαιριστές δεν είναι ποιοτικοί, καμία νοοτροπία, καμία οργάνωση, καμία πειθαρχία και καμία σοβαρότητα εκ μέρους της ΠΑΕ, δεν μπορεί να τους βελτιώσει.
Εβλεπα, για παράδειγμα, προχθές, τον αγώνα της Τσέλσι με την Εβερτον. Η Εβερτον παρέταξε άμυνα μπετόν αρμέ και προσπάθησε να “κλέψει” το ματς με αντεπιθέσεις. Ως εδώ τίποτε περίεργο. Λογικό και φυσιολογικό το σκηνικό. Υπήρχε όμως μια Τσέλσι που διέθετε παίκτες δαίμονες. Παίκτες με τεράστια δεξιοτεχνία, με απίστευτα πνευμόνια, παίκτες ταχυδυναμικούς, με όλη τη σημασία της λέξης, που “έπνιξαν” τους αντιπάλους τους και, τελικά, βρήκαν τρόπο να σκοράρουν στο 89' και να κερδίσουν τους τρεις πολυτιμότατους. Μόνο αυτόν τον απίθανο Γουίλιαν να σας πω και τον Αζάρ να σας πω φτάνει.
Σκεφτόμουν, λοιπόν, πως όσο κλειστή κι αν είναι η αντίπαλη άμυνα, όταν διαθέτεις ποιότητα την “ανοίγεις”. Στην Ελλάδα, αποτελεί δικαιολογία, γενικώς, όχι μόνο για τον ΠΑΟΚ. “Ο αντίπαλος έπαιξε καταστροφικό ποδόσφαιρο, με πολυπρόσωπη άμυνα, που δεν μπορέσαμε να διασπάσουμε”. Ε, δεν τη διασπάσατε όχι γιατί ήταν πολυπρόσωπη, αλλά γιατί δεν έχετε τα φόντα να τη διασπάσετε. Με άμπαλους και σλόου μόσιον παίκτες δεν υπάρχει ποδόσφαιρο. Οταν ένας έχει την μπάλα και πέντε – έξι συμπαίκτες του κάθονται και τον βλέπουν χωρίς να κινούνται, δεν υπάρχει ανάπτυξη. Οταν ο παίκτης δεν ξέρει να κοντρολάρει, δεν μπορεί να σκεφτεί γρήγορα, δεν “βλέπει” γήπεδο και δεν μπορεί να βγάλει την πάσα, δεν υπάρχει ποδόσφαιρο. Κλωτσοσκούφι λέγεται αυτό και κλωτσοσκούφι βλέπουμε μονίμως στην Ελλάδα.
Ετσι ή αλλιώς, όμως, επειδή οι ομάδες του ελληνικού Πρωταθλήματος συναγωνίζονται μεταξύ τους και δεν ανταγωνίζονται την Τσέλσι, τη Μάντσεστερ ή την Αρσεναλ, το ζητούμενο είναι ποιοι θα είναι οι μονόφθαλμοι που θα επικρατήσουν των αόματων. Αν θέλει ο ΠΑΟΚ να καταταγεί και φέτος στους μονόφθαλμους δεν έχει παρά να συνέλθει. Δεν περιμένει βέβαια κανείς να ανεβεί ως δια μαγείας η ποιότητα του ρόστερ του, απλώς να προσπαθήσουν οι παίκτες να αποδείξουν ότι δεν είναι αόματοι, παρουσιάζοντας πάλι την εικόνα της ομάδας που πρωτοπορούσε στη βαθμολογία.