Πάρα πολλές φορές τα τελευταία χρόνια έχω καταθέσει την άποψη ότι έτσι όπως το πάμε το πράγμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχουμε καμία πιθανότητα να το καθαρίσουμε, να το εξυγιάνουμε, να το βάλουμε στο σωστό δρόμο.
Πάρα πολλές φορές έχω εξηγήσει ότι κανένας δεν έχει πραγματική βούληση για να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο. Και η πολιτική ηγεσία του αθλητισμού και η ΕΠΟ, διαχείριση κάνουνε, για να μην πω… δημόσιες σχέσεις.
Δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή τα τελευταία χρόνια που να πίστεψα ότι υπάρχει κάποιος από τους θεσμικά εμπλεκόμενους στο θέμα που να καταθέτει μια πρόταση ουσίας και ταυτόχρονα να είναι αποφασισμένος και να επιμείνει για την υλοποίησή της.
Για να σώσεις κάτι που αργοπεθαίνει, αν δεν είναι ήδη νεκρό, πρέπει να περάσεις από μια διαδικασία δύσκολη, επίπονη, σκληρή. Να περάσεις από μια διαδικασία που θα σε υποχρεώσει να χάσεις κάποια από τα κεκτημένα, να αλλάξεις φιλοσοφία, κουλτούρα, να δεις από άλλη σκοπιά τα πράγματα.
Πείτε μου ποιος σας έπεισε εδώ και πάρα πολλά χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο ότι είναι διατεθειμένος να… πονέσει, να χάσει δικαιώματα, να αλλάξει τρόπο σκέψης, να το δει όχι ως μέσο για την ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας, όχι ως μέσο που θα τον φέρει ευκολότερα κοντά στην πολιτική εξουσία, αλλά ως διασκέδαση, ευγενή άμιλλα, πολιτισμό.
Κανείς δεν βλέπει στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο ως αυτό που είναι στην Αγγλία, στην Ισπανία, στην Γερμανία, στην Γαλλία, στην Ολλανδία και σε άλλες χώρες στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο με την κουλτούρα των προαναφερθεισών.
Γι’ αυτό και επιμένω ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε με τα ημίμετρα που προσπαθούμε να δώσουμε λύσεις, με τα πολιτικά παιχνίδια, με τις –πάσης φύσεως- επιτροπείες, με άβουλες και αδύναμες διοικήσεις στην ΕΠΟ.
Επαναστατικές λύσεις χρειάζονται και τέτοιες είναι οι σκληρές, οι επώδυνες λύσεις. Εγραφα χθες ότι το grexit δεν θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ως απειλή αλλά ως επιλογή. Είναι η δυσκολότερη, ίσως, αλλά πείτε μου εσείς αν εμπιστεύεστε αυτούς από τους οποίους περιμένουμε να φέρουν την κάθαρση ότι θα συγκρουστούν, ότι θα δείξουν το ανάστημά τους και δεν θα κάνουν πίσω.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που όσο πιο σκληρή είναι μια ποινή τόσο περισσότερο θα την πανηγυρίζουν, που δεν θα ψάχνουν παραθυράκια για να σώσουν μια μεγάλη ομάδα αλλά θα την χρησιμοποιούν ως παράδειγμα προς αποφυγή, που οι ισχυροί του ποδοσφαίρου δεν θα τους θεωρούν… υπαλλήλους τους αλλά ισότιμους συνομιλητές, που θα έχουν τους κανονισμούς… ευαγγέλιο, που δεν θα ζητάνε συναίνεση όταν θα κρίνουν πως αυτό που αποφάσισαν είναι το σωστό.
Εχουμε τέτοιους;
