Δυστυχώς φτάσαμε στο σημείο να μην νιώθουμε ιδιαίτερη στεναχώρια για την απώλεια δύο βαθμών εντός έδρας για τον Δικέφαλο! Και μάλιστα δύο πολύτιμων βαθμών που η έλλειψή τους μπορεί να στοιχίσει μια θέση κατάταξης στα πλέη οφ. Διότι αν ο ΠΑΟΚ διατηρούσε την διαφορά με τον Παναθηναϊκό τότε εκτός του ότι θα μπορούσε να αρχίσει τα πλέη οφ με ένα πόντο παραπάνω, θα ευνοούνταν και στην ισοβαθμία. Με την σημερινή βαθμολογία αυτό δεν συμβαίνει πλέον.
Όμως όπως προαναφέραμε. Γι αυτόν τον ΠΑΟΚ δεν μπορείς και δεν αξίζει να στεναχωριέσαι. Ελάχιστες ήταν οι φορές που μέσα στο παιχνίδι έδειξε ότι είναι καλύτερη ομάδα. Αντιθέτως εξέπεμψε πολλά αρνητικά στοιχεία τα οποία καθορίζουν την εικόνα του που δεν είναι καθόλου κολακευτική για το συγκρότημα του κ. Γεωργιάδη. Είναι οφθαλμοφανέστατες αδυναμίες που δεν πρέπει να χαρακτηρίζουν σε τέτοιο βαθμό ούτε μια ομάδα κάτω από την μέση της βαθμολογίας. Γενικά χθες μας έβγαινε η εντύπωση ότι ο ΠΑΣ θα μπορούσε να φύγει πιο εύκολα από την Θεσσαλονίκη με τους τρεις βαθμούς παρά να καταφέρει το ανάλογο ο ΠΑΟΚ.
Κι όμως η αρχή του παιχνιδιού με προϊδέασε για κάτι το διαφορετικό. Δυο γκολ, αρκετές ευκαιρίες εκατέρωθεν και ένας πολύ καλός ρυθμός, έδειχναν ότι θα παρακολουθήσουμε ένα συναρπαστικό ματς. Όμως αυτό ίσχυσε για 25 λεπτά. Και σ΄ αυτά τα λεπτά όμως, ο ΠΑΟΚ έδειξε τις αδυναμίες του παρά το γεγονός ότι ήταν καλύτερος από τον ΠΑΣ. Συγκεκριμένα είχε πρόβλημα στις πλευρές και κυρίως στην αριστερή. Έκανε πολλά αβίαστα λάθη. Τα δυο πρώτα δεν τα πλήρωσε αλλά το τρίτο κατά σειρά έφερε το γκολ.
Ο Σκόνδρας έκανε το πρώτο λάθος, ο Νομπόα άργησε να καλύψει μη εκτιμώντας σωστά την κατάσταση ενώ και τα στόπερ ήταν μακριά από τη φάση. Το ευτύχημα για τον ΠΑΟΚ ήταν ότι κατάφερε στην επόμενη σχεδόν φάση να ισοφαρίσει. Ωστόσο αυτό το ευτύχημα ήταν μάλλον μια στιγμιαία αντίδραση αυτοσυντήρησης αφού δεν είχε συνέχεια.
Μπορεί ο ΠΑΟΚ με την ενέργεια του Κάτσε και την τεχνική κατάρτιση του Νομπόα να διατηρούσε την κατοχή την οποία προσπάθησε να μετουσιώσει σε γκολ αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Οι έντεκα τελικές δείχνουν αυτή την υπεροχή που όμως εντοπίζεται στο πρώτο ημίωρο. Από κει και ύστερα ο ΠΑΟΚ ήταν ανούσιος και σχεδόν ακίνδυνος.
Στο δεύτερο ημίχρονο αντιλήφθηκε ο φίλαθλος κόσμος ότι ο ΠΑΟΚ ήταν σχεδόν αδύνατο να κερδίσει. Όχι ότι ήταν πολύ καλύτερος ο αντίπαλός του αλλά κυρίως διότι δεν είχε λύσεις τόσο στην οργάνωση του παιχνιδιού όσο και στην επίθεση. Ο Νομπόα έδειξε σημεία κόπωσης όπως και ο Κάτσε που δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στον ρόλο του οργανωτή. Η αριστερή πλευρά συνέχισε να μην μπορεί να προσφέρει κάτι ενώ και η δεξιά έγινε προβλέψιμη. Ο Γεωργιάδης άργησε να κάνει τις αλλαγές οι οποίες δεν ήταν επιθετικής φιλοσοφίας όπως θα περίμενε κανείς.
Σ’ αυτό έπαιξε ρόλο και ένα πολύ καλό διάστημα των Ιωαννίνων μέχρι το 60-65 κατά το οποίο οι φιλοξενούμενοι έφταναν με περίσσια ευκολία στην περιοχή του Ιτάνς έχοντας αρκετές ευκαιρίες για να φτάσουν σε τελική. Ευκαιρίες τις οποίες τις χάλαγαν συνήθως στην τελική πάσα. Έτσι ο Γεωργιάδης έριξε τον Τζιόλη για να φρεσκάρει την ομάδα. Μπορεί ο ΠΑΣ να οπισθοχώρησε αλλά σ΄ αυτό δεν ευθύνεται η αλλαγή του Τζιόλη που δεν μπόρεσε να βοηθήσει καθόλου. Ήταν μάλλον το αίσθημα αυτοσυντήρησης του ΠΑΣ που τον κράτησε πίσω… αλλιώς θα μπορούσε να διεκδικήσει τη νίκη με πολύ περισσότερες πιθανότητες από ότι το έκανε
Ο Περέιρα που αποχώρησε μπορεί να μην ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά ήταν ο μόνος που στο δεύτερο ημίχρονο προσπαθούσε να εκτελέσει προς την εστία του Βελλίδη. Τέλος πρέπει να επισημάνουμε ότι κατά την άποψή μας ο Αθανασιάδης ή θα έπρεπε να αγωνιστεί από την αρχή ή έστω πολύ πιο γρήγορα. Αυτό φάνηκε άλλωστε αφού με την είσοδό του ο ΠΑΟΚ έκανε δυο ευκαιρίες που ως τα πριν και κατά το δεύτερο ημίχρονο τις έβλεπε με το κιάλι!
