Αν και η ζέστη ρευστοποιεί οτιδήποτε αποκρυσταλλωμένο διαθέτει ο ανθρώπινος νους, εντούτοις κλείνοντας τα μάτια και ονειρευόμενος αμμώδης γιαλούς με πεντακάθαρη δροσερή, όσο δεν παίρνει, θάλασσα, σκέφτηκα να εμβαθύνω ορισμένα παρελθόντα που αφορούν τον Ηρακλή.
Ποιοι είναι λοιπόν εκείνοι που βάλανε το χεράκι τους χρόνια τώρα με τελευταίους… απλοχέρηδες το δίδυμο της ολικής συμφοράς; Ευθύνη λοιπόν έχουν όλοι οι μεγαλόστομοι, από τον Μυτιληναίο και εδώ, τουλάχιστον. Καμία διοίκηση από την επομένη της αποχώρησης του Βαγγέλη , ούτε του Γιώργου Σπανουδάκη ούτε του Αντώνη Ρέμου, ούτε πολύ περισσότερο των μετέπειτα, δεν έβαλε ούτε ένα λιθαράκι για να φτιάξουν το κάτι παραπάνω στον Ηρακλή. Όλες οι πρακτικές ήταν περασμένες σε ξένα χέρια, σε εξωτερικούς συνεργάτες αναλωτές της όποιας κινητής και ακίνητης περιουσίας, γενικά του συλλόγου, «γυάλιζε στο μάτι».
Και όμως ήταν τόσο απλό. Η μόνη λύση που ήταν και είναι στα χέρια των φωστήρων ήταν να φτιάξουν το σπίτι του, κι αυτό καμία διοίκηση δεν θέλησε να το αγγίξει. Θέλησε να το αφήσει καλύβα, ερειπωμένο, να στάζει από παντού, για να φτάσει σήμερα τον σύλλογο αυτόν στο χείλος του γκρεμού. Μοιάζει σα να ήταν σχέδιο οργανωμένο να τον οδηγήσουν στο χείλος του γκρεμού. Κι αυτό το χείλος του γκρεμού ζούνε σήμερα όλοι οι φίλαθλοι του Ηρακλή. Η επαναφορά του Ηρακλή στο προσκήνιο ήταν η επανίδρυση καθ΄ οιανδήποτε τρόπο του αυθεντικού ιδρυτικού συλλόγου. Αντιθέτως τότε βιάστηκαν ορισμένοι για να παίξει η ποδοσφαιρική ομάδα σε μεγάλες κατηγορίες να φορτωθούν ένα ξένο ΑΦΜ, το οποίο πέρα από τη φτωχότητά του σε περιεχόμενο δεν είχε μήτε περιουσία, ούτε τις ανάλογες ερασιτεχνικές αθλητικές δομές, που θα έδιναν το αντίστοιχο κύρος στον ποδοσφαιρικό Ηρακλή.
Εξάλλου η ΑΕΠ είχε και την έδρα της πολύ μακριά από τη Θεσσαλονίκη, κάτι που αν θυμάστε, προκάλεσε και την απορία των δικαστικών του διαιτητικού, όταν χλεύασαν κομψά τον Παπαθανασάκη, λέγοντά του «μα εσείς δεν ενδιαφέρεστε για τον Ηρακλή, αλλά για την ΑΕΠ Ηρακλής που έχει έδρα την Κατερίνη». Μακρυγόρησα πάλι, αλλά κάποια πράγματα, αν και θέλω να είμαι ρεαλιστής, δεν σβήνονται από το μυαλό μου ούτε με την καλύτερη γομολάστιχα. Και τούτο γιατί πλέον βρισκόμαστε σε μια νέα πραγματικότητα και οι δυσκολίες ανατροπής της μεγαλώνουν. Ο Παπαθανασάκης έστω και ως σωπηλός… μάρτυς πλήρωσε το παράβολο συμμετοχής, παραβρέθηκε στη συνεδρίαση της Λίγκας, άρχισε να ψάχνει για προπονητή, επιμένει πως ο Καγιούλης θα είναι μαζί του και από εκεί και μετά ο Θεός βοηθός.
Αγνωστες οι βουλές και των δυο εάν και εφόσον τα πράγματα παραμείνουν ως έχουν και φυσικά αρχίζουν να μαζεύουν και παίκτες, οι οποίοι πρέπει να προετοιμαστούν, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τα πόσα πρέπει χρειάζονται από εδώ και πέρα, για να αρχίσει το… κάρο να τσουλάει.