Με όποιον κι αν μιλάω τον τελευταίο καιρό, είτε αυτός προέρχεται από τον χώρο του ποδοσφαίρου είτε από τον χώρο της πολιτικής, ακούω το ίδιο ακριβώς πράγμα: ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο που να επιτρέπει σε κάποιον να αισιοδοξεί πως θα στρώσουν τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Η κατάσταση είναι πιο άσχημη από ποτέ. Δεν υπάρχει προηγούμενο στο ελληνικό ποδόσφαιρο που να υπήρχε τέτοιο βάλτωμα, τέτοια σύγκρουση ανάμεσα στους μεγάλους, τέτοια παρασκηνιακή δράση, τέτοια αμφισβήτηση των θεσμών.
Ακόμη κι όταν πριν τον ερχομό της υπάρχουσας διοίκησης στην ΕΠΟ μιλούσαμε για την πιο μαύρη περίοδο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, υπήρχε ανοιχτό ένα παράθυρο ελπίδας, υπήρχε η προσδοκία ότι θα έρθει μια ομάδα ανθρώπων με φρέσκες ιδέες, με οράματα, με γνώση των προβλημάτων και έτοιμο σχέδιο για να τα λύσουνε.
Όπως έγραψα και πριν από λίγες μέρες, ξόδεψε το όποιο κεφάλαιο διέθετε σε τόσο σύντομο χρόνο που ούτε ο πιο απαισιόδοξος θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα γινόταν.
Επτά μήνες μετά την εκλογή της, κανείς δεν πιστεύει ότι η διοίκηση Γραμμένου είναι ικανή να βγάλει από την κρίση το ελληνικό ποδόσφαιρο, να επιβληθεί στους ισχυρούς του, να στείλει από κει που ήρθαν την ΟΥΕΦΑ και την ΦΙΦΑ, να κόψει κάθε δεσμό με την κυβέρνηση.
Τέτοια εξάρτηση από όλους τους προαναφερθέντες δεν είχε καμία διοίκηση της ΕΠΟ. Καμία προηγούμενη διοίκηση στην ομοσπονδία δεν ήταν υποχρεωμένη να ρωτάει όλους τους προαναφερθέντες για να πάρει μια απόφαση.
Δικαίως, λοιπόν, δεν υπάρχει κανένας, πλέον, που να ελπίζει ότι θα αλλάξουν τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ότι θα μπει μια τάξη. Για να οδηγηθούμε στην κάθαρση, θα πρέπει να υπάρχουν αυτοί που θα το δρομολογήσουν.
Στην περίπτωσή μας από ποιον μπορούμε να περιμένουμε; Για την ΕΠΟ, τα είπαμε… Η πολιτική ηγεσία του αθλητισμού; Και ο πιο άπιστος πείστηκε ότι δεν κάνει τίποτε άλλο τα τρία τελευταία χρόνια, από πολιτική στην πλάτη του ποδοσφαίρου, ότι το χρησιμοποιεί…
Να περιμένουμε από την ΟΥΕΦΑ και την ΦΙΦΑ; Τα είδαμε τα χαϊρια τους. Με τον δικό τους Περέιρα στην διαιτησία τα πράγματα γίνανε χειρότερα, με την προσωρινή διοικούσα επιτροπή ας μην το συζητήσουμε καλύτερα και τώρα με την επιτροπή παρακολούθησης, καμία πρόοδος…
Τους ισχυρούς του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν τους βάζω καν στην συζήτηση, καθώς διαχρονικά έχει αποδειχθεί ότι τους ενδιαφέρουν μόνο τα δικά τους συμφέροντα.
Οπότε, σωστά λένε ολοένα και περισσότεροι ότι ελπίδα δεν προκύπτει από πουθενά. Εκτός κι αν αποφασίσουμε να το γκρεμίσουμε το μαγαζί και να το χτίσουμε από την αρχή. Ισως αυτή να είναι η μοναδική ελπίδα…
