Κάτι κινείται. Μετά τον άφωνο υφυπουργό αθλητισμού Γιάννη Ανδριανό που μάλλον διαδραμάτισε διακοσμητικό ρόλο στο υφυπουργείο αθλητισμού κάτι κινείται. Ο διάδοχος του Σταύρος Κοντονής δείχνει θαυμαστή δραστηριότητα και μακάρι να φέρει αποτελέσματα. Αντιγράφω τη χθεσινή είδηση: «Ο υφυπουργός Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων Σταύρος Κοντονής πήγε σήμερα αυτοπροσώπως στο υπουργείο Δικαιοσύνης και τα είπε για δεύτερη φορά, σε αυτό το μικρό διάστημα που έχει αναλάβει το χαρτοφυλάκιο, με τον υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Νίκο Παρασκευόπουλο».
Σούπερ! Μέχρι στιγμής ο εκάστοτε υφυπουργός και γενικός γραμματέας αθλητισμού το μόνο που έκανε απέναντι σε κάθε πρόβλημα που αναδυόταν στην επιφάνεια- βίας αλλά και υποψίας για στημένα παιχνίδια- ακολουθούσε την πεπατημένη. Συγκροτούσε μια επιτροπή, προχωρούσε στην εξαγγελία μιας κρίσιμης συνεδρίασης, καλούσε σε στρογγυλό τραπέζι όλους τους εμπλεκόμενους, φώναζε τα τηλεοπτικά συνεργεία, τους φωτογράφους και τους δημοσιογράφους και γυρνούσε πλευρό...Μετά από λίγο καιρό κανένας δεν θυμόταν τι είχε ειπωθεί, αν είχαν ληφθεί μέτρα, αν είχε προκύψει κάτι εποικοδομητικό. Στην ουσία ήταν μια τρύπα στο νερό. Για να μην τους αδικούμε όμως όλους υπήρχαν και εξαιρέσεις όπως οι πρωτοβουλίες του Γιώργου Ορφανού με το νόμο για τη βία, τα χρέη των ΠΑΕ προς το δημόσιο αλλά και ενέργειες του Γιάννη Ιωαννίδη. Μέχρι εκεί. Μετά το χάος...
Κανένας δεν είχε το θάρρος να χτυπήσει το μαχαίρι στο κόκκαλο να οδηγηθεί σε μετωπική σύγκρουση με το κατεστημένο και το παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τα συμφέροντα ήταν τεράστια και η πολιτική βούληση σε ανώτατο επίπεδο απουσίαζε. Όποιος τολμούσε να τα βάλει με το θηρίο κινδύνευε να χάσει τη θέση του- η καρέκλα της εξουσίας είναι πάντα γλυκιά.
Τώρα ο Κοντονής φρέσκος κι ωραίος δείχνει διάθεση να τα φέρει όλα τούμπα. Το γεγονός ότι ξεκινάει με τον υπουργό δικαιοσύνης είναι απολύτως θετικό. Μόνο η δικαιοσύνη μπορεί να καθαρίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο από την βρωμιά που το περιτριγυρίζει κι από τα κυκλώματα που το λυμαίνονται εδώ και δεκαετίες. Είναι η τελευταία και μοναδική ελπίδα.
