Αν απομονώσει κανείς τις νότες αισιοδοξίας που έβγαιναν από τα χείλη του Παναγιώτη Γιαννάκη, η χθεσινή συνέντευξη Τύπου ήταν… σκέτη καταστροφή. Μάλλον αναδείχθηκε η αξία της συγκεκριμένης συμφωνίας και της απόφασης του «Δράκου» να επιστρέψει στο σπίτι του (όπως είπε), πριν αυτό καταρρεύσει.
Δίχως τη διάθεση ισοπέδωσης αλλά έτσι όπως περιέγραψε την κατάσταση ο Νίκος Λάσκαρης, αυτό ένιωσαν όλοι όσοι βρέθηκαν στο Παλέ. Παραδέχθηκε την αδυναμία του στη χρηματοδότηση της εταιρίας, δεν έθεσε κανένα χρονοδιάγραμμα για την αποπληρωμή των οφειλών και η γενικότερη παρουσία του ήταν αντιστρόφως ανάλογη με αυτή του ανθρώπου που πριν από κάποιους μήνες μιλούσε για μεγάλα project. Και χθες τα επανέλαβε αλλά μπροστά στα παραπάνω, τα project μοιάζουν με μεγαλεπήβολα (προς το παρόν ανέφικτα) σχέδια. Μακάρι όλ’ αυτά να αποδειχθούν κακός εφιάλτης, αλλά για να φθάσει κανείς σ’ αυτό το συμπέρασμα θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αλλάξουν τα δεδομένα.
Τα τωρινά πάντως δείχνουν ότι ο Αρης θα βασιστεί στο πείσμα, την προσωπικότητα του Γιαννάκη και την αυταπάρνηση του κόσμου που θα πρέπει να υποστηρίξει την προσπάθεια. Καλές οι ομάδες εργασίας (υπήρχαν και επί Αγγέλου), αλλά εδώ ο Αρης χρειάζεται ανθρώπους πάνω στους οποίους θα μπορεί βάσιμα να στηριχθεί και να πείσει τον άλλον (παίκτη, επιχειρηματία, πιστωτή, φιλάθλους) ότι αξίζει τη στήριξή του.
Μετά τις χθεσινές τοποθετήσεις είναι προφανές ότι ο Αρης θα βγει στα ανοιχτά ελπίζοντας ότι δεν θα βρει φουρτούνες. Ελπίζοντας ότι θα του δώσουν χρόνο οι πιστωτές και ότι ο Γιαννάκης θα κάνει θαύματα στις επιλογές του. Ευτυχώς μάλιστα που ο «Δράκος» έβαλε εαυτόν σ’ αυτή τη διαδικασία διότι αδυνατώ να πιστέψω τι θα μπορούσε να γίνει αν αρνούνταν.
