Για ορισμένους, το να δίνεις έμφαση στα αυτονόητα, κάνοντας καλοπροαίρετη κριτική και προειδοποιώντας, είναι μιζέρια. Το να κλείνεις τα μάτια και να φαντασιώνεσαι δόξες και μεγαλεία, είναι θετική σκέψη απέναντι στην αγαπημένη σου ομάδα.
Ενα νόμισμα πάντα θα έχει δύο όψεις και τα πάντα αποτελούν νόμισμα. Για το κάθε τι, υπάρχουν δύο αναγνώσεις, πολλές φορές και τρεις, όταν προκύπτει και η «μέση λύση». Ποτέ, μα ποτέ, δεν υπάρχει ομοφωνία, ιδιαίτερα αν μιλάμε για τον Ελληνα.
Ακόμη και για τα αυτονόητα οι απόψεις διίστανται. Εγώ πιστεύω ότι αν βγεις στις 12 το μεσημέρι, με ντάλα τον ήλιο και ρωτήσεις 100 ανθρώπους αν είναι μέρα ή νύχτα, αποκλείεται να σου απαντήσουν όλοι ότι είναι μέρα. Κάποιοι θα βρεθούν που θα απαντήσουν ότι είναι νύχτα.
Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, δεν πρέπει να παραβλέπουμε παραλείψεις, αμέλειες και λάθη. Ούτε πρέπει να τα αποσιωπούμε, αν θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι. Αγαπώ μια ομάδα δεν σημαίνει ότι τα βλέπω πάντα όλα ωραία και καλά σαν... χαζοχαρούμενος. Σημαίνει ότι τη μέρα βλέπω μέρα και τη νύχτα βλέπω νύχτα. Σημαίνει ότι βλέπω τι δεν πάει καλά. Σημαίνει ότι πονάω με τα σφάλματα που εμποδίζουν την ομάδα μου να γίνει καλύτερη. Σημαίνει ότι, με την όποια δύναμη διαθέτω, πασχίζω για να μην επαναλαμβάνονται διαρκώς, αποτελώντας τροχοπέδη στην πρόοδό της. Σημαίνει ότι προσπαθώ εγκαίρως να αποτρέψω μια πιθανή αποτυχία.
Αυτή την υποχρέωση πιστεύω ότι έχει ο λογικά απαιτητικός οπαδός, αλλά και ο δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του και τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται. Πόσο μάλλον ο δημοσιογράφος που είναι και οπαδός...
Γιατί όλα αυτά; Για να επαναλάβω, εγώ ο... μίζερος, τα αυτονόητα: Αργεί ο ΠΑΟΚ στις μεταγραφές. Πρέπει να τρέξουν οι πάντες για να συμπληρωθεί το συντομότερο δυνατόν το ρόστερ. Ακόμη, πρέπει να προσπαθήσουν να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερους αληθινά ποιοτικούς παίκτες, αν θέλουν να δημιουργήσουν έναν ΠΑΟΚ ικανό να πάρει το Πρωτάθλημα και να παίξει, επιτέλους, σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ...