Είναι ξεκάθαρο ότι ζούμε το χειρότερο πρωτάθλημα των τελευταίων δεκαετιών. Κι είναι ακόμη χειρότερο ότι αυτό που ζούμε συμβαίνει σε μια περίοδο κατά την οποία επιχειρήθηκε να επιβληθεί μια εικονική πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία το ποδόσφαιρό μας είχε λύσει όλα του τα προβλήματα.
Ουδείς, νομίζω, αμφιβάλλει πως το ποδόσφαιρό μας όχι μόνο δεν έκανε βήματα μπροστά, όχι μόνο δεν γιάτρεψε καμία από τις μεγάλες του πληγές, όχι μόνο δεν έβαλε ούτε ένα λιθαράκι για να χτίσει από την αρχή, αλλά οπισθοχώρησε, ήρθαν στην επιφάνεια κι άλλα προβλήματα κι άλλες αδυναμίες.
Η πολυσυζητημένη αλλαγή διοίκησης στην ΕΠΟ, η οποία πανηγυρίστηκε ως μεγάλη κατάκτηση για το ελληνικό ποδόσφαιρο, πολύ γρήγορα διαπιστώθηκε ότι δεν είναι ικανή να προσφέρει όσα πίστεψαν ορισμένοι πως θα μπορούσε.
Εχουμε την πιο άβουλη διοίκηση που υπήρξε ποτέ στην ομοσπονδία, με έναν πρόεδρο ο οποίος… ακούγεται μόνο για την παρουσία του σε εκδηλώσεις κοπής πίτας διαφόρων Ενώσεων ανά την Ελλάδα.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν διοικείται από τον Γραμμένο και τους συνεργάτες του, αλλά από διάφορους ξένους οι οποίοι με τις ευλογίες της κυβέρνησης και την ανοχή του προέδρου της ΕΠΟ κάνουν ό,τι θέλουν, αφού τους δώσανε το δικαίωμα…
Οι αποφάσεις των δικαιοδοτικών οργάνων αμφισβητούνται, οι διαιτητές αμφισβητούνται, ο τρόπος με τον οποίο συντάχτηκαν δύο φύλλα αγώνα (ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ-ΑΕΚ) έκρινε το πρωτάθλημα στις δικαστικές αίθουσες.
Για όσους δεν πιστέψαμε το… παραμυθάκι της εξυγίανσης, η έκπληξη δεν ήταν τόσο μεγάλη. Για όσους το κατάπιαν… αμάσητο, το σοκ δεν ξεπερνιέται εύκολα.
Αυτό, ωστόσο, που ακόμη και για όσους βλέπαμε προς τα πού πάει το πράγμα είναι πολύ δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε, είναι η απειλή του grexit.
Κι είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε, διότι ύστερα από τόσα που δώσαμε στην ΟΥΕΦΑ και την ΦΙΦΑ, ύστερα από την εκχώρηση του ελέγχου της διαιτησίας, την εκχώρηση του δικαιώματος να ελέγχουν την λειτουργία του διοικητικού συμβουλίου της ΕΠΟ, να συνομιλούν με τον υπουργό και να τους δίνει ο Βασιλειάδης, όπως και ο προκάτοχός του ο Κοντονής, ό,τι ζητάνε, θα περίμενε κανείς να έχει μπει μια τάξη.
Πώς να μπει, όμως, τάξη όταν καμία σοβαρή δουλειά δεν έγινε στο κομμάτι της διαιτησίας, καμία συνέπεια δεν υπάρχει για όσους δυναμιτίζουν με προκλητικές δηλώσεις το πρωτάθλημα, η ΕΠΟ είναι θεατής των εξελίξεων κι ο υπουργός το μόνο που κάνει είναι να διακόπτει το πρωτάθλημα;
Μήπως, τελικά, είναι τόσο τραγική η κατάσταση ώστε να πρέπει το grexit να είναι δική μας επιλογή, ακόμη κι αν οι ξένοι προσπαθούν να μας γλιτώσουν απ’ αυτό;