Πραγματικά, έχω αρχίσει να δυσκολεύομαι πάρα πολύ να σκεφτώ τι πρέπει να γίνει στον ΠΑΟΚ για να υπάρξει ένα μίνιμουμ –έστω- σοβαρότητας, το οποίο, βέβαια, να δίνει το δικαίωμα στον κόσμο να αποκτήσει ελπίδα, να πιστέψει πως η ομάδα του μπορεί να πετύχει κάτι στο μέλλον.
Αυτά που συμβαίνουν στον ΠΑΟΚ, νομίζω, δεν συμβαίνουν πουθενά αλλού. Εχω γράψει στο παρελθόν ότι αυτή η ομάδα έχει τις τάσεις αυτοκαταστροφής στο dna της. Το πιστεύω ακράδαντα, πλέον, ότι ο ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα η οποία ακόμη κι αν έχει τα πάντα υπέρ της, ακόμη κι αν είναι αυτή που διαθέτει μακράν τις καλύτερες προϋποθέσεις, ακόμη κι αν είναι αυτή που έχει σαφέστατα πλεονεκτήματα έναντι των ανταγωνιστών της, θα βρει τον τρόπο για να τα δώσει όλα αυτά μια κλωτσιά, να τα απεμπολήσει.
Βέβαια, σε κάθε ευκαιρία κατά την οποία τα τρία τελευταία χρόνια ανοίγουμε αυτή την συζήτηση, καταλήγουμε πάντα στον Ιβάν Σαββίδη. Καταλήγουμε στον άνθρωπο ο οποίος από οικονομικής απόψεως είναι αναμφισβήτητα ευεργέτης για τον ΠΑΟΚ, από οργανωτικής πλευράς, όμως, διοικητικής, επιλογής στελεχών τα οποία καλούνται να οδηγήσουν την ομάδα στην κορυφή, συνεχώς αποτυγχάνει.
Ωστόσο, προχθές το βράδι ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ ξεπέρασε κάθε όριο. Η… μπούκα στον αγωνιστικό χώρο, οι υποδείξεις στον Γεωργιάδη, ήταν μια κατάσταση πρωτοφανής, η οποία εξέθεσε τον Σαββίδη, εξέθεσε τον προπονητή του ΠΑΟΚ, εξέθεσαν την ομάδα συνολικά ως οργανισμό.
Και έδειξε, ασφαλώς, η ενέργεια Σαββίδη, ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα η οποία δεν διαθέτει μηχανισμούς οι οποίοι, σε καμία περίπτωση, δεν θα επέτρεπαν να κάνει αυτό που έκανε ο Σαββίδης. Δεν υπάρχουν, δηλαδή, οι άνθρωποι που θα φροντίσουν ώστε με άλλο τρόπο να εκτονώνονται τέτοιες κρίσεις, να μην καταλήγουν όπως κατέληξε η προχθεσινή έκρηξη του μεγαλομετόχου.
Είναι δυστύχημα, λοιπόν, που δεν υπάρχει κανένας στον ΠΑΟΚ ο οποίος να μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον Σαββίδη και να του μιλήσει στα ίσια. Δεν υπάρχει κανείς στον ΠΑΟΚ που να έχει τη δύναμη να ορθώσει το ανάστημα στον Σαββίδη και να του πει ότι σφάλλει, όταν πραγματικά… σφάλλει. Δεν υπάρχει κανείς στον ΠΑΟΚ που όταν παρεμβαίνει, και μάλιστα πολύ άκομψα, ο Σαββίδης στην δουλειά του, να πει «ως εδώ, παραιτούμαι»
Απορώ πώς ο Γεωργιάδης δεν έχει θέσει ακόμη την παραίτησή του στην διάθεση της διοίκησης. Αν δεν κάνω λάθος, ο Γεωργιάδης θέλει να κάνει καριέρα προπονητή. Αναρωτήθηκε τι μπορεί να σκέφτεται γι’ αυτόν ο κάθε επόμενος πρόεδρος ή μεγαλομέτοχος με τον οποίο θα συνεργαστεί, όταν τον βλέπει να του κάνει υποδείξεις ο Σαββίδης σε κοινή θέα και αυτός να τις δέχεται και να μην αντιδρά;
Εκτός κι αν το μόνο που τους νοιάζει όλους στον ΠΑΟΚ είναι η θεσούλα τους και ο μισθός τους. Γι’ αυτό και βλέπουμε να ανακυκλώνονται τα πρόσωπα, να πηγαίνουν από τη μία θέση στην άλλη, να φεύγουν απαξιωμένοι και να επιστρέφουν (βλ. Γκαρσία) και η ζωή να συνεχίζεται σαν να μην συμβαίνει τίποτε.
Ετσι, όμως, ας με συγχωρήσει ο κ. Σαββίδης, αλλά, πιθανότητα να πιάσουν τόπο τα λεφτά του αγωνιστικά, όπως έπιασαν τόπο με τα χρέη, δεν υπάρχει…
