Κάποια άλλη στιγμή μια νίκη του ΠΑΟΚ μέσα στην Τούμπα επί του Εργοτέλη θα ήταν το αυτονόητο. Αυτή η λέξη όμως πλέον έχει σβηστεί από το λεξιλόγιο του ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚ. Με δεδομένα όλα όσα έχουν συμβεί στην ομάδα το τελευταίο διάστημα, αυτή η νίκη έστω και με 1-0 επί του Εργοτέλη είναι σημαντική. Αλλά μέχρι εκεί.
Δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι είδαμε κάτι διαφορετικό από τον ΠΑΟΚ σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια. Κράτησε το μηδέν στην άμυνα, δεν απειλήθηκε όπως και στον αγώνα με τον Αστέρα. Απλά κατάφερε να σκοράρει έστω και στο τελευταίο δεκάλεπτο ενώ θα μπορούσε να είχε πετύχει και άλλα γκολ αν δεν σταματούσε το δοκάρι δυο φορές την μπάλα ή ο Κομίνης έδειχνε την άσπρη βούλα στην ανατροπή του Αθανασιάδη.
Δε θα συνεχίσω με την ανάλυση το αγώνα. Θα σταθώ όμως σε δυο σημεία. Πρώτα απ' όλα στην άδεια Τούμπα. Όχι ότι περίμενα περισσότερο κόσμο στο γήπεδο, αλλά σαφώς είναι ένα μήνυμα που έχει αποδέκτη έναν άνθρωπο και αυτός είναι ο Ιβάν Σαββίδης. Γιατί αυτός οφείλει μαζί με τον Αγγελίδη να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες έτσι ώστε να δώσει ξανά όραμα στην ομάδα την προσεχή σεζόν. Γιατί πολύ απλά ο στόχος της πρώτης θέσης στα πλέι οφ, είναι σημαντικός αλλά από την άλλη αποδεικνύεται πολύ λίγος για να φέρει ξανά τον κόσμο πίσω.
Στο δεύτερο σημείο που θέλω να σταθώ είναι στην ώριμη συμπεριφορά του κόσμου που βρέθηκε στο γήπεδο. Καμμιά αποδοκιμασία μέχρι το 82΄της αναμέτρησης, όσο δηλαδή η ομάδα δεν σκόραρε. Σεβάστηκαν την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών, υποστήριξαν έστω και χλιαρά την ομάδα στο 0-0 αλλά κυρίως δε δημιούργησαν πρόβλημα. Καλή αυτή η συμπεριφορά και την κρατώ.
Από εκει και πέρα, υπάρχει το ματς με τον Πανθρακικό το Σάββατο. Πολύ πιο δύσκολο από αυτό με τον Εργοτέλη. Αλλά η ουσία είναι ότι ο ΠΑΟΚ πάει στην Κομοτηνή με νίκη και όχι με νέο στραβοπάτημα που θα μπορούσε να δημιουργήσει επιπλέον πληγές στο ήδη τραυματισμένο κορμί του ΠΑΟΚ.
