Οσοι παρακολουθούν την αρθρογραφία στη «Metrosport» και τις εκπομπές στο «Metropolis», γνωρίζουν ότι η εφημερίδα και ο ραδιοφωνικός σταθμός του ομίλου Metromedia είχαν κρούσει από πολύ νωρίς τον κώδωνα του κινδύνου.
Τόσο νωρίς, από τα μέσα της προηγούμενης σεζόν ακόμη, που πολλοί τότε νόμιζαν ότι είμαστε εχθροί του Ηρακλή, κινδυνολόγοι, ότι καταστροφολογούσαμε.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν ίσχυε. Απλά, βλέπαμε πράγματα τα οποία «φώναζαν» ότι κάτι δεν πάει καλά, «έβγαζαν μάτια».
Όμως, ως είθισται να συμβαίνει στην Θεσσαλονίκη, επειδή την ώρα που κάποιοι, όπως οφείλουν να κάνουν δημοσιογραφικά, βλέπουν τι γίνεται και το λένε για να προλάβουν τα χειρότερα, κάποιοι άλλοι χαϊδεύουν αυτιά που δεν θέλουν να ακούνε τα άσχημα αλλά να παραμυθιάζονται με εικονικές πραγματικότητες, ή εξυπηρετούν συμφέροντα, ο Ηρακλής έχασε πολύτιμο χρόνο.
Εμπλεξαν οι «κυανόλευκοι» σε περιπέτειες και καθώς δεν το πρόλαβαν το κακό στην αρχή, μετά τους παρέσυρε, τους πήρε από κάτω και δεν μπόρεσαν σε καμία στιγμή να σηκώσουν κεφάλι.
Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά, η ματαίωση της χθεσινής προπόνησης, επειδή ο Παντελίδης πήγε στο γήπεδο και διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε καμία από τις προϋποθέσεις που απαιτούνται προκειμένου να γυμναστεί μια επαγγελματική ομάδα, μοιάζει με επιθανάτιο ρόγχο.
Τους τελευταίους μήνες, ο Ηρακλής κρατιέται στη ζωή με μηχανική υποστήριξη. Αυτή που του προσφέρουν ο Παντελίδης και οι παίκτες. Οσο μπορούν. Μέχρι εκεί που φτάνουν οι –περιορισμένες- δυνάμεις τους.
Προφανώς, και οι δικές τους αντοχές έφτασαν στο τέλος. Και η δική τους υπομονή εξαντλήθηκε. Όταν πηγαίνουν στο γήπεδο αλλά δεν έχουν όρεξη να προπονηθούν, όταν οι φροντιστές και οι φυσιοθεραπευτές έχουν φτάσει στα όριά τους, τότε δεν υπάρχει… φως από πουθενά. Δεν υπάρχει ελπίδα…
Εχουμε πει πολλές φορές τον τελευταίο 1,5 χρόνο τη λέξη «μακάρι» για τον Ηρακλή, αν και ξέραμε ότι η ευχή δεν πρόκειται να πιάσει τόπο.
Η μοίρα των «κυανολεύκων» μοιάζει να είναι προδιαγεγραμμένη, αφού ελπίζουν, πλέον, μόνο σε ένα θαύμα, μόνο σε έναν από μηχανής Θεό.
Διαφορετικά, είναι πολύ κοντά η ώρα που θα αναγκαστούν για μια ακόμη φορά τα τελευταία χρόνια να πιούνε ένα πολύ πικρό ποτήρι και να μπούνε σε άλλη μια περιπέτεια, χωρίς να ξέρουν αν θα μπορέσουν και πότε να βγουν…
